نبرد قاره‌ها

تعداد تیم ها كه كاهش می یابد و به هشت می رسد، هواداران تیم های حذف شده به هواداران تیم های راه نیافته ملحق می شوند تا در قالب دو تیم بزرگ به نام های اروپا و آمریكای لاتین، روحیه جانبداری را با مجموعه ای از دلایل فنی، اقلیمی، شخصی و... تا پایان جام جهانی حفظ كنند. ماندن جام در قاره میزبان از كلیشه ای ترین موضوعاتی است كه به هر دوره از بازی ها الصاق می شود.
پیامدهای ماندن جام در قاره میزبان چیست و چه منافع یا مضراتی برای فوتبال دنیا دارد؟ مثلاً قهرمانی كره جنوبی در جام جهانی قبلی سبب ساز رشد ناگهانی فوتبال در قاره پهناور می شد یا اصولاً فاجعه ای برای فوتبال جهان به شمار می رفت؟ اینك یكایك فوتبال دوستان آفریقایی و آسیایی با جمعیت میلیاردی شان به هواداری از تیم های بزرگ برخاسته اند.
از میان ما ایرانی ها نیز هستند بسیاری كه دوست دارند پرتغال را در نیمه نهایی ببینند. امشب هم به ندرت ممكن است در خانه های مان كسی بی طرف باشد. یا برزیلی هستیم یا فرانسوی. امسال تیم های بزرگ در جامی كه كمتر شگفتی داشت به مراحل بعدی صعود كردند و برای فیفا هم چندان تفاوتی نمی كند كه جام در قاره بماند یا از آلمان خارج شود.
حذف میزبان بازی ها در مراحل قبل از فینال نیز هر بازتابی كه داشته باشد باعث خالی شدن ورزشگاه ها نخواهد شد.
تصور كنیم كه عده ای از بزرگان فوتبال جهان دور هم نشسته اند تا از جمع تیم های مرحله نیمه نهایی، یك تیم را برای احراز عنوان قهرمانی حائز الشرایط بدانند. چنین نشستی شاید در جام قبلی خیلی زود به نتیجه می رسید اما امسال این توافق جهانی حتی بین كارشناسان فیفا هم وجود دارد كه نبرد قاره ها تفاوتی در چگونگی ادامه روند حركتی فوتبال جهان نخواهد داشت و استحقاق قهرمانی را همان تیمی خواهد داشت كه ششم جولای در برلین بر رقیب خود غلبه كند. ما بینندگان جام جهانی هم نسبت به جام های قبلی معتدل تر شده ایم.
اگر دیشب علاقه مند بودیم آرژانتین بر آلمان غلبه كند، ممكن است امروز چشم به ساق های بازنشسته زیدان بدوزیم كه چگونه توپ را به تور دیدا می دوزد. جام طلایی هم هر كجا كه می خواهد برود. با این حال حتی برای بی تفاوت ها هم مهم است كه فینال بازی ها تمام اروپایی یا تمام آمریكایی نباشد.
این بازی ها نه جام ملت های اروپاست و نه كوپاآمه ریكا. هر چند كه جام جهانی هم از فرآیند جهانی شدن متاثر شده باشد. به هر حال در فهرست اصلی برزیلی ها كمتر بازیكنی را می توان یافت كه گذرنامه اروپایی نداشته باشد. با این اوصاف جام به هر كجا كه می خواهد پر بكشد، سهم تماشاگران نیز فوتبال زیبا و صحنه های بدیعی است كه بی صبرانه منتظرش هستند.
كاش تیمی قهرمان شود كه سوای مردم كشوری كه فینال را باخته اند، پایان جام ۲۰۰۶ را بر هیچ فوتبال دوستی زهر نكند. زیدان، بكام، فیگو و... كه كاپیتان های تیم های برجسته جهان در روزهای آخر جام جهانی هستند، همگی لیاقت بالا بردن كاپ قهرمانی را دارند. حتی كافو كه قهرمانی او و تیمش در جام های جهانی از چهره برخی كارشناسان فوتبال تلویزیون هم تكراری تر به نظر می رسد. برزیل باز قهرمانی را هدف گرفته اما اگر در میان سایر كشورها تیم تنوع طلبی وجود داشته باشد می تواند سرنوشت متفاوتی را برای جام هجدهم رقم بزند.

مهدی رستم پور

منبع : روزنامه شرق