رونالدو؛ با تمام وجود

همه او را می شناسند: لوئیس نازاریو. از وقتی كه با تیم بارسلونا همه حریفان را دریبل زد و با آن پاهای جادویی حتی از دروازه بان حریف هم گذشت و گل زد. او مدت ها است كه با تكنیك خیر كننده اش همه را به وجد می آورد و در بازی مقابل غنا هم- در یكی از آخرین سریال های نمایشی اش با دریبل سریع و عوض كردن پا، ریچارد كینگستون را مقهور قدرت خود كرد كه حتی دروازه بان غنا برای لحظاتی یادش رفت نام واقعی اش چیست.
رونالدو ركورددار بهترین گلزن جام جهانی است با ۱۵ گل زده. هیچ كس مثل او نمی تواند گل بزند و هیچ كسی هم مثل او مورد انتقاد قرار نمی گیرد. رونالدو ۸ سال زندگی سخت و متفاوتی را پشت سر گذاشته است. او همیشه بازیكن بزرگی بوده است حتی اگر طرفداران فوتبال بازی های بزرگش را به یاد نیاورند، آن چشم های اشكبار كه زانوانش را از درد بغل كرده بود فراموش كرده باشند و باز هم از او ایراد بگیرند.
اگر گل های بازی های دوستانه را كنار بگذاریم رونالدو در جام های مختلف و تیم ملی ۳۴۰ گل به ثمر رسانده است و می توان در آن گل ها هم صحنه های زیبا و خاطره انگیزی از فوتبال زیبای او را پیدا كرد. هیچ كس نمی تواند از او خاطره یك دعوا در زمین یا بیرون از میدان را به یاد بیاورد. هیچ جمله عجیب و ناخوشایندی از او نشنیده اند، حتی اگر سیمئونه و كوپر هم از او ایراد بگیرند و بازی او را قبول نداشته باشند. اما باز هم رونی راه خودش را می رود. همه آنهایی كه رونالدو را در «بنتو ریبرو» خانه اش در برزیل می بینند می دانند كه او هیچ غرور و فخری نمی فروشد و با همه دوستان و اطرافیانش راحت و صمیمی است و حتی می توان با او در خیابان ایستاد و از هر دری صحبت كرد بدون اینكه ذره ای عصبانی شود. به همین خاطر به همه دوستانش می گوید كه شب ها دیسكو تعطیل و همه باید به خانه هایشان بروند و توضیح می دهد كه خودش هم یكی از آنها بوده و شاید همین داستان ها برایش اتفاق می افتاد اما امروز كه در جایگاهی متفاوت است باید راه درست و معقولی را انتخاب كند.
رونالدو حالا ۳۰ساله است و این روزهای جام جهانی با تمام داستان هایی كه دارد بازی اش جذاب است. او امروز بالاتر از ژوست فونتن و گرد مولر و كلوزه و توتی قرار دارد. او در سه دوره جام جهانی گل زده است. تا چند وقت پیش می گفتند كه او نمی تواند با سر گل بزند. اما گل مقابل ژاپن نشان داد كه فقط رونالدو می داند كجا بایستد كه توپ روی سرش فرود بیاید و آن را تبدیل به گل كند، بدون اینكه بخواهد پرش بلندی داشته باشد.
پس چه فرقی می كند كه او چند كیلو باشد؟ چه كسی به یاد دارد وقتی اولیور كان در فینال مقهور ضربه خشك رونی شد، او چند كیلو بوده؟ یا در مقابل تركیه وضعیت چگونه بوده؟ مهم این است كه رونالدو همچنان مهاجم اول تیم ملی برزیل است. حتی اگر لولا بگوید كه رونی چاق است و نمی تواند بازی كند اما همه می دانند كه برزیل بدون رونالدو كمتر تفاوتی با كلمبیا دارد و تیمی شكننده خواهد بود و او هم ثابت كرد كه اگر رونالدو باشید احتیاج ندارید كه زیاد بدوید و زجر بكشید. سه بازی رسمی و یك بازی دوستانه هم كافی است تا به مرز ایده آل برای گل زدن برسید و كار را تمام كنید. گاهی اوقات هم فقط داشتن نام رونالدو كفایت می كند. این داستان ها برای رونی همیشه جالب است.
او تمام جام ها و مدال ها را در خانه اش دارد ولی فقط یك خاطره تلخ برایش باقی مانده كه امروز با آن روبه رو می شود. فینال ۹۸ و روز تلخی كه از صبح شروع شد و تبدیل به رازی شد كه هنوز هم پرده از روی آن برنداشته اند. برزیل بدون رونی آن بازی را باخت. آن شب فقط جسم رونی در میدان بود و توانش و روحش یك جای دیگر. بیماری و تشنج او قبل از بازی تمام محاسبات برزیل را به هم زد و در نهایت آنها بازی را باختند. حالا زمان انتقام رسیده است. انتقام نه از فرانسه كه از خاطره ۸ سال قبل.
برزیل مدت ها است كه رنگ پیروزی مقابل فرانسه را ندیده است. آخرین آن مربوط به دورانی می شود كه پله با سه گل تیمش را به پیروزی رساند. این بار رونالدو باید كارهای سخت تری انجام دهد: بازی برای نشان دادن دوباره توانایی هایش و جلوگیری از حذف برزیل و رسیدن به آرزوی دیرینه چهارمین فینال متوالی با پیراهن برزیل. تمام این افتخارات بزرگ امشب باید اتفاق بیفتد. رونالدو می گوید: «بازی برزیل- فرانسه انتقام هشت سال پیش نیست. این بازی یك داستان دیگر دارد. حداقل اینكه یادم می آید كه آن مدال نقره را هدیه دادم» و در مورد رویا رویی با دوست قدیمی اش زیدان می گوید: «مثل یك فینال است و باید تمام تلاش خودمان را بكنیم. فرانسه بازیكنان ارزشمند زیادی دارد مثل زیدان، آنری، ویرا و... همین باعث می شود كه همه به یك بازی خوب امیدوار باشیم.»
بازی زیبا، این لقب برزیل است و همه انتظار دارند كه برزیل اینگونه بازی كند و همه را عقب بزند و تا فینال پیش برود. اما آنها در دو بازی آخر زیبا بازی نكرده اند و از ذات فوتبال خود دور بوده اند و فقط نبوغ ستاره هایشان باعث شده كه در دو بازی بتوانند هفت گل بزنند. مقابل ژاپن و بعد هم غنا. رونالدو می گوید: همیشه نمی توان زیبا و كاملاً هجومی بازی كرد. تیم های روبه روی ما هم عالی بازی می كنند. غنا حتی بهتر از ما نیمه اول بازی كرد و نمی توان این قدرت را نادیده گرفت. اما تیم ما ستاره هایی دارد كه در هر لحظه می توانند نتیجه بازی را عوض كنند. امشب سخت ترین شب فوتبال ماست.
نه برای اینكه روز انتقام باشد بلكه در برابر یك تیم مدعی باید برنده شویم. این بازی كلید قهرمانی خواهد بود. هر چند كه برای صحبت كردن از قهرمانی زود باشد. آن پسر چاق و تپل باید پیش برود. مارادونا هم حتی اگر او رقیب تیمش باشد، می گوید: «چاق یا الكلی چه فرقی می كند. شما او را به من بدهید. این آرزوی من است كه رونالدو را در تیمم داشته باشم و كسی نمی تواند قابلیت های او را انكار كند.»
رونی می خندد و از مارادونا تشكر می كند كه از او حمایت كرده همانطور كه بازیكنان برزیل و دوستانش این حمایت ها را فراموش نكرده اند. پریرا هم می گوید: «رونی بخشی از این فوتبال زیباست و هیچ كس گل های زیبای او را از یاد نمی برد. اگر فرصت بازی به او دادیم به این دلیل بود كه می دانستیم رونی می تواند كار خودش را انجام دهد.» ركورد گل در تاریخ جام جهانی در دست اوست.
این ركورد امروز می تواند پرونده اش بسته شود یا اینكه همچنان ادامه داشته باشد. مسلماً اگر رونی گل بزند باید نابغه ای دیگر از راه برسد تا در چهار دوره جام جهانی حداقل سه فینال را دیده باشد. قبول این مسئله كه چنین پدیده ای به زودی از راه برسد كمی سخت است. سال ها گذشت تا بعد از گرد مولر پدیده برزیلی ركورد ها را بشكند. شاید هم این داستان ادامه داشته باشد، حتی اگر رونی بگوید كه انتقامی در كار نیست باز هم باید خاطره تلخ هشت سال پیش و انتقادات فعلی را پاك كند.

منبع : روزنامه شرق