به واژه انتقام فکر نکن!

واژه ”انتقام“ چندان جالب نیست، دست کم این موضوع را هلندی‌ها خوب می‌دانند. هلند آماده بود تا انتقام شکست ۲ بر یک مقابل پرتغال در یورو ۲۰۰۴ را بگیرد؛ اما دیدید که چه شد.
انگلیسی‌ها هم حالا می‌توانند به انتقام فکر کنند و با پیروزی در این دیدار تلخی گل روی کاستا را در یورو ۲۰۰۴ به یاد فراموشی بسپارند. البته داور آن دیدار جنجالی چندان بی‌تمایل نبود که سوت‌هایش به سود میزبانان باشد. گل انگلستان خیلی هم ایراد نداشت.
حالا انگلیسی‌ها رسیده‌اند به دوست قدیمی خود. در یورو ۱۹۹۶ هم انگلستان شکست سختی را مقابل پرتغال متحمل شد. گل لوییز فیگو به دیوید سیمن در تاریخ فوتبال ثبت شده است. گلی که از لای پای مدافع انگلستان روانه دروازه سیمن شد. فقط فیگو از آن نسل پرتغال در تیم حال حاضر حضور دارد. البته این بازیکن خیلی پیر و فرتوت شده و فقط فکر او است که می‌تواند برای انگلیسی‌ها خطرآفرین باشد. انگلیسی‌ها بهتر است امروز به فکر انتقام نباشند. آنها باید از غیبت دکو و کاستی‌ها و خستگی پرتغالی‌ها نهایت استفاده را ببرند و ... و بازی را ببرند.
پیروزی یک بر صفر ایتالیا مقابل استرالیا در مرحله یک‌هشتم نهائی جام جهانی جاری در آلمان جنبه رسوائی‌آمیزی ندارد. در پایان ۹۰ دقیقه تیمی که هم روی کاغذ و در زمین برتر بود، به مرحله یک‌چهارم نهائی راه پیدا کرد و عملکرد آن شایسته تجلیل است، با این حال، بازیکنان ایتالیا را ”دزد“ نامیده‌اند و می‌گویند که این افراد به‌جای آنکه شادی کنند، باید خجالت بکشند. پس بازیکنان ایتالیا چه‌کار باید بکنند تا بتوانند به خاطر این بازی اعتباری کسب کنند؟
ایتالیا در ”فریتس والتر اشتادیون“ کسی را له نکرد، اما بازیکنان مارچلو لیپی در دیداری که مارکو ماتراتزی به اشتباه اخراج شد، قربانیان اصلی بودند. این بازیکن اینتر یک فرشته نیست و اعتبار متوسط او مؤید این مدعا است. اما مبارزه وی به خاطر مارکو بره‌شانو چیز خیلی نداشت. کار او فقط در لحظه نامناسبی رخ داد که منجر به اخراج او شد.
تا آن لحظه، این ایتالیا بود که با حملات هدفمند خود دروازه استرالیا را تهدید می‌کرد. لوکاتونی که فرم ۳ ماه پیش خود را نشان می‌داد تیمش را در وضعیت برتر قرار داده بود. استرالیائی‌ها می‌گویند که توپ مدت زمان بیشتری در تملک آنها بوده است. این ادعا درست است، اما آنان با توپی که در اختیار داشتند کار قابل توجهی نکردند.
استرالیا نتوانست از مرد اضافه خود استفاده کند. شاید به این خاطر بود که خود را محق می‌دانست تا ایتالیا را از جام جهانی ۲۰۰۶ حذف کند. اما استرالیائی‌ها به این نتیجه رسیدند که شکست دادن ایتالیا نیاز به تلاش مضاعف دارد، زیرا ایتالیا تیمی است که در ۲۰ بازی گذشته خود شکست نخورده است، هیچ راهی وجود نداشت که تیم ایتالیا را که سرشار از شخصیت و نیروی جنگندگی بود، از ادامه رقابت‌های جام جهانی امسال محروم کرد و به‌عنوان یک تیم تلف شده دیگر در مرحله دوم به خانه خود فرستاد. اما نکته قابل توجه دیگر به تصمیم جنجال‌برانگیز داور مبنی بر اعلام پنالتی به نفع ایتالیا مربوط می‌شود.
واقعیت این است که حرکت منجر به گرفتن این پنالتی، شدید و خشن نبود اما در فوتبال گاهی از این اتفاقات می‌افتد. ارزیابی برخورد لوکاس نیل با فایبو گروسو به ابزارهای حساسی نیاز دارد، اما تردیدی نیست که بازیکن استرالیائی در آن برخورد بی‌تقصیر نبوده است. نومیدی بازیکنان استرالیا که در اظهارات پس از بازی آنان کاملاً نمایان بود، قابل درک است. اما اظهارات برخی از آنها عجیب بود. اسکات چیپرفیلد ضمن نکوهش داوران عنوان داشت که داوران به نفع قدرت‌های بزرگ فوتبال قضاوت می‌کنند. او گفت: ”آنها دنبال تیم‌های بزرگ هستند.
داوران می‌خواهند که این تیم‌ها به مراحل نیمه‌نهائی و فینال برسند. همیشه همین گونه بوده است. ”چپرفیلد برای آنکه به واقعیت دست یابد، باید به بازی ایتالیا و کره‌جنوبی در جام جهانی گذشته نگاه کند که در آنجا داور بیش از هر چیزی به نفع کره‌جنوبی سوت زد. بنابراین با توجه به نتیجه‌ای که آنجا به‌دست آمد، شاید بتوان گفت که پیروزی ایتالیا بر استرالیا یک پیروزی منصفانه است.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی