از فوتبالمان لذت می بریم

● كاناوارو و رویای قهرمانی در جام جهانی
«می خواستم با دو تكه پیتزا وارد زمین بشوم اما بعد فكر كردم كه باید به حریف احترام بگذارم.» این در جواب حرف های تمسخرآمیزی است كه آلمانی ها قبل از بازی به ایتالیایی ها می گفتند و آنها را كوچك می دانستند. اما فابیو كاناوارو كاپیتان ایتالیا كه یكی از خوشحال ترین بازیكنان این تیم است دوست ندارد جواب آن حرف ها را بدهد و بیش از آن به شب باشكوهی فكر می كند كه آنها را به فینال برلین می رساند. «این گتوزو است كه ما را به ضددوپینگ تشویق می كند. تا چهار صبح بیدار بودیم و جشن گرفتیم چون كمتر اتفاق می افتد كه به نیمه نهایی برسید و صاحبخانه را شكست بدهید. پس با خوشحالی تا صبح جشن گرفتیم.»
كاناوارو سمبل فوتبال سرسخت تبدیل به سمبل ایتالیا می شود كه همراه طرفداران تیم ملی می خواند و آرزو می كند كه یكشنبه هم همین اتفاق تكرار شود. داستان آلمانی او متفاوت از دیگران آغاز شد، رفت و آمدهای پیاپی به دادگاه در مورد پرونده یوونتوس و بعد هم صدای سوت و اعتراض طرفداران ایتالیایی كه از او خوششان نمی آمد. اما از وقتی كه به آلمان آمد همه چیز عوض شد و او بهترین بازیكن تیمش در جام جهانی لقب گرفت و فردا با یكصدمین پیراهن خود به میدان می رود تا جشن دوگانه ای را بر پا كند.
«از همه دوستانم تشكر می كنم كه اجازه دادند من به این هدف برسم. بازیكنان هیچ وقت به این چیز ها نگاه نمی كنند اما وقتی كه به آن می رسند دوست ندارند این فرصت را از دست بدهند و كنار بروند.» این جوابی است برای تمام منتقدانی كه به او ایراد می گرفتند. «خیلی چیزها شنیدم اما الان دوست دارم بدانم چگونه در مورد من قضاوت می كنند. من هرگز تصور چنین جام و چنین اتفاقاتی را نداشتم. حتی اگر به دو سال كار مداوم من در یوونتوس نگاه كنیم و آن را راندمان خوبی بدانیم باز هم رسیدن به فینال فراتر از تصورمان بود. لیپی؟
امیدوارم كه بماند و ادامه دهد. همه به او اطمینان دارند و فكر می كنم كه او نسبت به یك ماه قبل متقاعد شده كه بماند و كار كند.» بعد از فینال هر دو تصمیم می گیرند كه چه كار كنند. امروز وقت آن است كه از پیروزی مقابل آلمان لذت ببرند. كاناوارو تا دقیقه ۹۰ در حالی كه دردی را در قفسه سینه اش احساس می كرد بازی كرد و ادامه داد ولی در وقت اضافه وقتی یك ایتالیا- آلمان دیگر شروع شد او هم عالی بازی كرد تا این بازی در تاریخ لاجوردی ها ثبت شود. او می گوید: «در این بازی بهتر از آلمان بودیم و سختی چندانی نداشتیم.
همیشه صاحب توپ بودیم و بازیكنانی كه به بازی آمدند بیشترین كمك را كردند تا پیروز شویم.» از آن شب دورتموند دو تصویر در ذهنش باقی مانده است: «صورت گروسو كه انتظارش را نداشتیم. او می دوید و فریاد می زد: واقعیت داره، واقعیت داره و بعد هم ماتراتزی كه داور مكزیكی را بغل كرد.» آنها كابوس مورنو را فراموش نمی كنند. «حالا او در تعطیلات است. كنار دریا... اما از شوخی گذشته این را بگویم كه تحت فشار بودیم اما آرامش خودمان را از دست ندادیم. من به بچه ها گفتم كه انرژی خودشان را صرف تصمیمات اشتباه احتمالی داور نكنند. اما آركوندیا عالی بود.» بهتر از او این تیم ایتالیا بود كه به یك تیم بزرگ تبدیل شده است. «پیشرفت ما در این ماه آخر به دست نیامد چرا كه اصلاً ممكن نیست یك تیم طی یك ماه درست شود. چه چیزی عوض شد؟ نستا جدید آمده است.
جوان هایی كه با انرژی كار می كنند، قدیمی هایی كه توانایی شان را همه قبول دارند، یك مربی جدید و شاید هم خشم فروخورده ای كه در چند سال اخیر در ما به وجود آمده است. این آلمانی ها هستند كه كاتناچو بازی می كنند. ما با چهار مهاجم بازی می كنیم. این نشانه های مثبتی است كه مربی می خواست آن را به ما بفهماند. این عطش از دهه ۳۰ در ما وجود دارد و امروز نشان دادیم كه تیم هجومی و خوبی هستیم.» چند ساعت قبل از شروع بازی دادگاه رم رای سنگینی را برای یووه اعلام كرد. كاناوارو می گوید: «فقط پنج دقیقه درباره آن حرف زدیم. مسلماً چند لحظه در شرایط خاصی قرار گرفتم اما به خودم گفتم كه باید نشان دهم می توانم با همه چیز كنار بیایم. ارزش بازیكنان یووه كاملاً مشخص است و در جام جهانی آن را نشان داده ایم.» پس زنده باد ایتالیا به این دفاع آهنین كه تا امروز فقط یك گل خورده و هیچ اشتباهی از بوفون سر نزده است. فقط ایتالیای ۹۰ می تواند بهتر از این ركورد باشد اما آنها در نیمه نهایی مقابل آرژانتین متوقف شدند در حالی كه این تیم به فینال رسیده است.
خیلی ها اعتقاد داشتند كه این جام با پنالتی توتی به استرالیا همه چیز را به نام او تمام خواهد كرد اما امروز همه می دانند كه ایتالیا با كاناوارو مدعی قهرمانی است و مرد اول ایتالیا او خواهد بود. او حالا پشت سر پائولو مالدینی و دینوزوف با بیشترین بازی ملی در جام جهانی قرار دارد و با یك قهرمانی می تواند در كنار آنها قرار بگیرد. امسال كاناوارو با تمام دوره ها و بازی های قبلی اش تفاوت دارد و روحیه قوی و مثال زدنی اش باعث شده كه همه به حرف های او اعتماد كنند. به بارتزالی بعد از اخراج ماتراتزی گفت: آندره آروم باش.
می خواهیم از فوتبالمان لذت ببریم و بهترین بازی هارو انجام بدیم. او كمی به من نگاه كرد و شاید توی دلش گفت كه این پسره دیوونه شده. اما هر بازی برای ما اینطور بود. بهتر از قبلی و لذت بخش تر. بارتزالی هم می گوید: «وقتی در كنار كسی مثل كاناوارو بازی می كنید، می دانید كه اگر اشتباه كنید كسی هست كه آن را جبران كند.» همه می خواهند راز موفقیت كاناوارو را بدانند. او می گوید: «دو سال است كه خوب تمرین می كنم. حالم كاملاً خوب است و هر روز جدی تر از قبل هستم. خوب غذا می خورم. استراحت می كنم.
مشروب نمی خورم. سیگار نمی كشم. اما كوكا كولا را دوست دارم. عصبانیت و خشمی را كه قبل از جام جهانی داشتم دور ریختم و امیدوارم كه بعد از سال ها بازی در تیم ملی به بزرگترین افتخار فوتبالم برسم.» همه اعتقاد دارند كه با دیوار دفاعی بلند كاناوارو قهرمانی هم دور از دسترس نیست با پیراهن شماره صد و اولین و آخرین قهرمانی بزرگ.

محسن ابراهیمی

منبع : روزنامه شرق