بهتر از این نمی شد

● خداحافظی لیپی در اوج
فقط یك جام جهانی كم داشت تا كلكسیون جام هایش كامل شود. حالا آن را نیز به خانه اش می برد و در همین روز هم از سمت خود استعفا می دهد و كار را تمام می كند. چند ساعت بعد از آنكه جام را بالای سر برد و اشك هایش را پاك كرد به رئیس فدراسیون فوتبال و رئیس كمیته ملی المپیك شفاهاً اعلام كرد كه دیگر ادامه نمی دهد و به خانه اش برمی گردد. مارچلو لیپی می رود. اما مثل یك پیروز. او تمام سئوال ها را در مورد آینده كاری اش با تیم ملی ایتالیا دریبل می زند و بیشتر به این موضوع اشاره می كند كه به عنوان سرمربی تمام جام ها را فتح كرده است.
«من نمی دانم چند مربی در دنیا توانسته اند چنین افتخاراتی داشته باشند. من با یوونتوس قهرمان اروپا شده ام و حالا هم قهرمان جهان هستم. این شادی بزرگی است كه می تواند همه ما را به آنچه كه هستیم مطمئن كند اما من هیچ وقت به دنبال اثبات خودم نبودم. امروز من خوشحال ترین فرد هستم. این بزرگترین خوشحالی برای یك آدم ورزشی است. بزرگترین به معنای مطلق.» و این شادی بزرگی است كه نمی خواهد فقط برای خودش نگه دارد. گروهی در كنار او هستند كه از روز اول لیپی را همراهی كرده اند و یك تیم سرسخت و محكم هم در میدان حضور داشت. «این یك گروه اعجاب انگیز و استثنایی است.
بازیكنان بی نظیری دارم. آنها شخصیت، تعصب، خواست پیروزی و قلب بزرگشان را نشان دادند. از همه آنها تشكر می كنم. یك به یك.» برای همه آنها جملات لیپی خوشایند است و همه آنها را در میدان در آغوش می گیرد و تبریك می گوید. «از همه بازیكنان چه آنكه ۲۰ دقیقه بازی كرد و یا بازیكنانی كه بیرون ماندند.» اما بیشترین توجه نسبت به بوفون و كاناوارو است. «آنها بهترین دروازه بان و بهترین مدافع دنیا هستند. همه می دانید كه آنها در این چند ماه اخیر چه روزهایی را گذراندند و امیدوار بودم كه در جام جهانی هم به همین اندازه جدی و خوب باشند. تصور كنید كه بوفون چند پنالتی گرفته و پیروزی را برایمان به ارمغان آورده است. البته این طور نشد اما چیزی شبیه همین اتفاق افتاد.» این جام جهانی فرصت خوبی بود تا بازیكنان دیگر هم شایستگی های خود را ثابت كنند نظیر گروسو و ماتراتزی.
«امیدوارم كه از این به بعد كمی بیشتر به آنها توجه كنند. آنها شایسته این توجه هستند.» این دو هم پشت ضربات پنالتی قرار می گیرند و برای قهرمانی تلاش می كنند. «روی ضربات پنالتی كامل بودیم. چند دفعه اسم بازیكنان را خواندم و به صورتشان نگاه كردم و فهمیدم كه همه آنها روحیه ای خوب و قوی دارند. آنها ضربات پنالتی را جوری زدند كه خواست بزرگ قهرمانی هم در آن دیده می شد. من فقط باید برنامه را طوری ترتیب می دادم كه ضربات پنالتی به خوبی زده شود و كمتر اشتباه كنیم.»آخرین فینال لیپی به سال ۲۰۰۳ برمی گردد. منچستر. آخرین مرحله لیگ قهرمانان اروپا و مقابل میلان. آن روز با اشك های پنهان لیپی فینال تمام شد.
آخرین روز لیپی با تیم ملی ایتالیا هم سرنوشتی یازده متری را پیش روی خود می دید. اما این بار عطر دیگری داشت. او بعد از ۱۲۰ دقیقه طولانی به فینال رسیده بود. «ما خیلی زود افت كردیم. نمی دانم آن صحنه پنالتی بود یا نه. اما می دانم كه مثل یك تیم بزرگ با آن برخورد كردیم. اما با ضربه تونی دوباره همه چیز به نفع ما شد.»
بعد از آن هم دوباره فرانسه حمله كرد و ایتالیا مجبور به دفاع شد. «ما خسته بودیم و باید از نظر قدرت بدنی خودمان را تا انتها سرپا نگه می داشتیم. همه می گویند كه این جام از روز اول با شانس برایمان همراه شده بود. اما نباید محدودیت های ما را فراموش كنید: مصدومیت، محرومیت و در خط دفاع و هافبك همیشه همان نفرات ثابت بازی می كردند.» و در نهایت لیپی مجبور شد ریسك بزرگی بكند و توتی را از زمین بیرون بیاورد. «او مقابل آلمان ۱۲۰ دقیقه زحمت كشید. اما در فینال نتوانست بازی خودش را انجام دهد. توجه كنید توتی هنوز در شرایط ایده آل قرار ندارد و در آن لحظات ما دچار مشكل شده بودیم و تحت فشار بودیم.
آن تعویض ها برایمان ضروری بود.» بعد از آن هم فرانسه پشت سر هم بازیكنانش را از دست داد. ابتدا آنری بعد هم زیدان. «واقعاً متاسفم. این طوری تمام شدن یك ستاره واقعاً غم انگیز است. قبل از بازی با زیدان حرف زدم و به او گفتم كه برای خداحافظی هنوز زود است. بعد اینكه من می خواهم به شما بگویم هیچ كدام از ما از داور نخواستیم كه صحنه را بازبینی كند. این داور چهارم بود كه در این مورد حرف زد.»
فرانسوی ها به همین دلیل معترض هستند و دومنك هم بیش از دیگران اعتراض می كرد. آنها می گفتند كه ماتراتزی خودش را زمین انداخته است و می خواهد داور را فریب بدهد. اما همه دیدند كه چه اتفاقی افتاد. بعد همه می خواهند در مورد آینده بدانند و لیپی می گوید: سئوال بعدی، لطفاً. همه می خواهند بیشتر بدانند اما او می گوید: «واقعیت فوتبال ایتالیایی این است كه بار دیگر به بام فوتبال دنیا رسیده ایم و این وظیفه دیگران است كه باید چهار سال آینده كار كنند و همه چیز را از نو بسازند.»
در حقیقت لیپی این كار را به خوبی انجام داد و با خوشحالی می رود. او در میدان آخرین سیگار را روشن می كند و جام را می بوسد. مارچلو لیپی تصمیم گرفته است این طوری دوره كاری اش را تمام كند. ماجرای زندگی لاجوردی او بعد از ۲۴ ماه تمام می شود، بدون اینكه در ۲۴ بازی رسمی حتی یك شكست داشته باشد. همه می خواهند او بماند اما لیپی تصمیم جدی خود را گرفته است. موتور قایقش را روشن می كند و به وسط دریا می رود. جایی كه از فوتبال فاصله زیادی خواهد داشت. او قبل از فینال هم گفته بود كه بعد از فینال یك ماه وسط دریا خواهد بود و كسی نمی تواند او را پیدا كند اما زیباتر از همه این است كه او با جام به دریا می رود. در رختكن وقتی كه رئیس جمهور ناپولیتانو وارد می شود جشن آنها كامل می شود.
اما رئیس جمهور می گوید: من می توانم از لیپی به خاطر كارش تشكر كنم. با بازیكنان و لیپی در رختكن جشن گرفتیم و من هم خوشحال بودم. اما از لیپی نمی خواهم كه بماند. این وظیفه من نیست و در آن دخالت نمی كنم. رئیس وارد رختكن می شود و لیپی اولین جملات گرم را از او می شنود و شب باشكوهش كامل می شود.
«به لیپی گفتم كه بچه های تو خیلی خوب كار كردند و من هرگز آن چیزهایی را كه درباره تو نوشتند نخواندم.» او سزاوار پیروزی است و آخرین جام را نیز در آخرین شب كاری اش به دست آورد. كمتر مربی ای در دنیا پیدا می شود كه مثل لیپی همه تاج های این فوتبال را در خانه اش داشته باشد و حالا لیپی بزرگترین و مهمترین را هم به دست آورده است. بهتر از این نمی شد.

محسن ابراهیمی

منبع : روزنامه شرق