بازگشت شنل قرمزی

در هفته های پایانی تابستان بر روی ویترین اكثر بوتیك های لباس این علامت دیده می شود: . این علامت علاوه بر اینكه تخفیف بزرگ فصل را به همه اعلام می كند نشان دهنده راكد بودن بازار نیز هست. مدل های كیف و كفش چندان تغییری نكرده اند، لباس ها نیز همچنان همان الگو را دارند. تنها تغییری كه می توان حس كرد ویترین بوتیك های بچگانه فروشی است كه با رنگ و لعاب خاصی كه دارند بازار خشك و بی روح آخر فصل را رونق بخشیده اند.
تماشای نمایش لباس های مردانه و زنانه، دیدن مانكن هایی كه با لباس های مختلف و گاها یكرنگ در حركتند و آدم هایی كه خیره شدند تا تمامی مدل ها را در مغزشان ثبت كنند جز برای آنهایی كه اولین بارشان است پا به سالن های نمایش لباس می گذارند، چندان شگفت انگیز نیست. اما دیدن نمایش لباس های كودكان در همه حال زیبا، جذاب و خیره كننده است. تئاتر الیزه شهر رم هفته گذشته میزبان كودكان بود تا در اواخر تابستان بهترین لباس هایشان را به معرض نمایش بگذارند. برگزاركننده این برنامه دختر جوانی بود به نام آگاتا رویز طراح اسپانیایی كه بیش از ده سال است در ایتالیا زندگی می كند و به طراحی لباس كودكان مشغول است. وقتی در خصوص دلیل برگزاری رژه مد كودكان از او می پرسیم، پس از كلی اظهار علاقه به كودكان و احساس و عواطف آنها می گوید: «بچه ها لازم دارند شاد باشند، یكی از نیازهای اساسی آنها شاد بودن است كه بزرگترها كمتر به آن توجه می كنند.
اینكه فقط اجازه بازی و ورجه وورجه كردن داشته باشند ملاك آزادی كودكان نیست. كودكان وقتی شاد خواهند بود كه آزادانه لباس بپوشند، رنگ هایی را كه علاقه دارند انتخاب كنند.» او همچنین معتقد است: «دادن اجازه انتخاب لباس به كودكان باعث برانگیختن حس استقلال طلبی آنها می شود، حسی كه به آنها شخصیت و اعتمادبه نفس می دهد. وقتی كودكان را از انجام كاری كه علاقه دارند مثل پوشیدن لباس مورد علاقه شان، منع می كنیم یعنی شخصیت آنها را قبول نداریم و این یعنی سركوب علایق كودك كه به سرخوردگی او منجر می شود.» آگاتا در مورد نحوه طراحی لباس می گوید: «مهمترین عنصر در طراحی لباس كودكان، رنگ است. كودكان رنگ ها را درك می كنند و زبان آنها را می فهمند.
این را می توان از نقاشی های آنان وقتی شاد یا خیلی غمگین هستند، فهمید. كودكان بیشتر از آنكه مدل لباس در نظرشان جلوه كند، رنگ آن به چشمشان می آید و دقیقا این وظیفه طراح است كه لباس را با مدل بی نظیر و رنگ های خیره كننده، جذاب سازد.» تا چند دقیقه دیگر مراسم شروع می شود و انتظارها برای دیدن مونالیزا دختر ۸ ، ۹ساله ای كه قرار است اولین لباس برگزیده مجموعه آگاتا را بپوشد، به پایان می رسد. آنچه در سالن تئاتر الیزه بیش از همه جالب توجه است نمایش عكس ها و نقاشی هایی است كه تاریخ پیدایش لباس در كودكان را روایت می كند. از نقاشی هایی كه دوره قرون وسطی و نحوه لباس پوشیدن فرزندان خانواده مدیچی را نشان می دهد تا عكس های سال های ۱۹۰۰ كه لباس كودكان جنبه امروزی تر می گیرد. می توان چگونگی پیدایش و تغییر و تحولات لباس را متوجه شد.
گرچه نوشته ای زیر هركدام از تابلوها زده شده كه حكایت از مدل لباس كودكان در آن زمان دارد. طبق اسنادی كه اینجا وجود دارد، لباس كودكان تقریبا از قرن ۱۴ بود كه رسمیت پیدا كرد. قبل از آن هیچ خبری از لباس نوزادی نبود و كودكان را با یك پارچه از ناحیه گردن تا قوزك پا محكم می بستند با این تفكر كه مبادا اسكلت نوزاد صدمه ببیند و دچار انحنا و خمیدگی شود. به كودكان بزرگ تر از یك سال نیز لباسی كه شبیه به تونیك بود، یكسره و گشاد و بدون آستین، می پوشاندند. در فصول سرد نیز جامه ای از پوست حیوانات كه با علوفه پر شده بود تن آنها می كردند. نكته جالبی كه اینجا نوشته شده این است كه مردمان قبل از قرون وسطی بیش از آنكه اعتقاد به نوع پوشش كودكان و نقشی كه در محافظت آنها از سرما و گرما دارد، داشته باشند، به نیروهای خیر و شر ایمان داشتند. به گونه ای كه برای سالم ماندن كودكان از ارواح پلید طلسمی از استخوان حیوانات درست كرده و وسط آن را سوراخ می كردند و یك تكه فلز به آن می انداختند و به صورت آویز به گردن كودكان می بستند.
از اواخر قرون وسطی، قرن چهاردهم، همه چیز به كلی تغییر كرد. نقش خانواده مدیچی در فلورانس بر تغییر و تحول لباس را نمی توان نادیده انگاشت. بچه های این زمان مدل پدر و مادرهایشان لباس می پوشیدند. دختركان پیراهن های پیش سینه دار و پسرها كت و شلوارهای كوتاه. در رنسانس رنگ ها مفهوم خاصی داشتند و معانی متفاوتی می دادند. رنگ لباس ها بسته به طبقه اجتماعی كه كودك در آن می زیست تغییر می كرد. لباس اشراف زادگان اغلب طلایی، آبی و قرمز بود. تیره ترین رنگ ها نیز به خانواده های كم درآمد تعلق داشت.
طلایی نشان بخشندگی و مهربانی بود، آبی به منزله صداقت و قرمز معنای شكوه و جلال می داد. زمان مدیچی ها سه نوع لباس وجود داشت: یكی پیراهن كتان سفید كه مخصوص خواب بود. دیگری یك لباس بدون آستین كه روی لباس خواب پوشیده می شود و به رنگ آبی بود. لباس دیگر یك نوع تونیك گشاد آستین دار بلند بود كه با جوراب كوتاه پوشیده می شد و مخصوص بیرون از منزل بود. یك شنل از جنس پوست حیوانات هم وجود داشت كه تنها در زمان میهمانی ها روی دوش انداخته می شد. پسرها علاوه بر پوشیدن لباسی كه از پارچه ای مشابه جیر تهیه می شد، باید كلاهی را كه از پوست بره تهیه شده بود در میهمانی ها بر سر می گذاشتند.در قرن شانزدهم تا حد زیادی از شكوه لباس ها كاسته شد.
در این زمان نیز كودكان همچون والدینشان لباس می پوشیدند اما ساده تر و معمولی تر از قرن پانزدهمی ها. آنها فقط مجبور بودند زیر دامنشان سه تا زیردامنی به رنگ سفید بپوشند. مشكل ترین كار كودكان قرن شانزده شاید همین تن كردن ۴۷ دامن روی هم بود.
لباس ۱۲۱۰ساله ها از قرن ۱۷ به صورت یقه دار و پلیسه درآمد مدلی كه از انگلستان آمده بود و پس از مدت زمان اندكی همه گیر شد. بلوزها آستین دار بودند و یقه شان كه حاشیه آن توردوزی بود محكم به دور گردن بسته می شد. دامن ها بلند و پلیسه بود. شلوار پسرها اما كوتاه بود كه باید با جوراب بلند كه تا بالای زانو می رسید، پوشیده می شد.قرن هجدهم مصادف بود با بروز یك سری تغییر و تحولات چشمگیر در عرصه لباس های مردانه، زنانه و حتی بچگانه.
گرچه مد لباس های دخترك ها بسیار زنانه بود ولی یك خانم كوچولوی واقعی از آنها می ساخت. تصویر آن در سالن دیده می شود. دختر ۴ ، ۵ ساله ای با دامن پلیسه كوتاه قرمز كه بلوز آستین پفی مچ دار با یقه توردوزی شده كه سفت گردن را می گیرد، پوشیده و كفش های پاشنه سه سانت ورنی كه بندهایش متقاطع است به پا دارد و روی صندلی مقابل دوربین نشسته است. قرن نوزدهمی ها دو نوع لباس داشتند.
یكی زیر پیراهنی به رنگ سفید و از جنس كتان و دیگری پیراهنی به رنگ آبی و گلدار با آستین های پرچین و مچ دار كه روی اولی به تن می كردند. پسرها نیز بلوزشان چندان تفاوتی با دخترها نداشت فقط یقه سفت محكم داشت كه دور آن گردن بند مارشال آویخته می شد. در اواخر این قرن مخمل نیز به لباس های پسران اضافه شد. روی پیراهن های یقه بسته سفیدرنگ كه آستین مچ دار داشت، دو نوار باریك از جنس مخمل مشكی در قسمت میانی پیراهن دوخته می شد كه جزء تزئینات لباس به شمار می آمد. در همین زمان بود كه كت های انگلیسی دكمه قابلمه ای با شلوارك هایی كه با جوراب بلند سفید همراه می شدند، برای پسرهای ۱۰، ۱۲ ساله طراحی شد. لباس های دریایی دخترانه نیز در نیمه دوم قرن ۱۹ بود كه به بازار آمد. بلوزهای چهارخانه آبی سفید یا تك رنگ آبی و سفید كه یقه برگردان به رنگ سفید داشتند و با دامن های راه راه ست می شدند.
كلاه ناوی سفید هم كه جزء حذف ناشدنی بود و بیشترین حس زیبایی را القا می كرد. قرن بیستم اوج شلوارهای كوتاه، پیراهن های چهارخانه یقه مردانه و ركاب برای پسران و سه پیس برای دختران است. سارافون نیز از ۱۹۴۰ بود كه طراحی شد و برای اولین بار نیز در شوی لباس های كودكان كوكو چنل به نمایش درآمد. آخرین تابلویی كه به دیوار الیزه نصب شده و به تماشایش می رویم، تصویر دختر خردسالی است كه بلوز سفید به تن دارد و روی آن سارافونی كه دو ردیف توردوزی در انتهایش دیده می شود و البته به دلیل سیاه و سفید بودن عكس معلوم نیست چه رنگی است، به تن دارد. جوراب تور پوشیده و كفش های پاشنه كوتاه به پا دارد و با موهای پاپیون زده به دوربین خیره شده است.حال نوبت به تماشای لباس های ۲۰۰۶ می رسد. لباس هایی كه آگاتا رویز طراحی كرده و اغلب به رنگ زرد، نارنجی و قرمز ند و شنل قرمزی را به یاد آدم می آورند.
شیك ترین مدل لباس مربوط به دختر خردسالی است كه مونالیزا نام دارد و سارافون بندی كه تا زانو بلندی دارد و از انتهای آن دو ردیف حریر قرمز و زرد تا مچ پا دوخته شده و یك پاپیون بزرگ به رنگ قرمز در قسمت سینه نصب شده، پوشیده است. لباس دیگری كه به نظر برای دختران ۱۱، ۱۲ سال به بالا طراحی شده بلوز و دامنی است دولایه كه از ساتن سفید و حریر سفید و قرمز دوخته شده است. دامن آن چین دار و كلوش است و تا زانو می رسد.
بلوزش نیز آستین حلقه ای و یقه خشتی است كه با حریر، چین دار شده و یك گل بزرگ سفید سمت چپ آن دیده می شود.
پرطرفدارترین مدل هم كه مربوط به تین ایجرهای ۱۵ ، ۱۶ساله می شود، بلوز سفید و آبی است كه یقه آن تركیبی از مدل بندی و هفت بوده و با شلوار جین ست می شود. این مدل لباس یك كلاه حصیری و یك كیف مستطیل شكل دسته دار نیز همراه دارد كه در تن مانكن دیده می شود.
اینجا زورو ،شنل قرمزی و بت من نیز هستند كه همه حكایت از علاقه شدید كودكان به لباس های عجیب و متفاوت می كند.
پیراهن سفیدرنگ آستین حلقه ای با یقه خشتی كه از قسمت كمر كلوش و پرچین می شود نیز مدلی است كه آندره آ آبیو طراحی كرده و اتفاقا با استقبال بی نظیری از سوی تین ایجرها روبه رو شده است. آندره آ لباس پسرانه نیز طراحی كرده كه تماما سفید است. شلوارك سفید، كلاه سفید، بلوز سفید با كتانی سفید برای ۱۵ ، ۱۶ساله هایی كه تصمیم دارند به جرگه مدپوش ها بپیوندند.با نگاه به لباس های طراحی شده می توان فهمید كه كودكان كمتر تمایلی به پوشیدن لباس های الگوبرداری شده از لباس های مردانه و زنانه دارند و اغلب ترجیح می دهند لباسی بپوشند كه به آنها راحتی، شادی و آزادی دهد.

گزارشی از آخرین مدل های لباس كودك
بهاره مهرنژاد

منبع : روزنامه شرق