آدم های جدید

از شنبه ششمین دوره لیگ برتر كلید می خورد و ما به دنبال آدم هایی می رویم كه تا حالا ندیده بودیمشان یا اگر دیده بودیم به توانایی شان پی نبرده بودیم. آدم هایی كه چیزهای جدیدی را برایمان به همراه می آورند، چیزهایی كه فوتبال ایران در این مرحله گذار به شدت به آنها نیازمند است. اما اگر امروز از ما بپرسند در لیگ برتر ششم دنبال چه آدم هایی می روید و بازی های چه تیمی را دنبال می كنید و به كار كدام یك از مربیان علاقه دارید ما چند اسم را در ذهنمان داریم كه از روز اول كارشان را دنبال كنیم.
اول از همه ورنر لورانت كه تصاویرش را هنگامی كه سرمربی مونیخ ۱۸۶۰ بود، به ذهنمان سپرده ایم و درباره اش می گویند از آن مربیان سنتی فوتبال آلمان است و می گویند او جزء یكی از همان مربیانی است كه طراوت را از فوتبال آلمان گرفتند. حالا ما منتظر تیم او هستیم كه ببینیم سایپا كه فصل گذشته یكی از بهترین تیم های لیگ برتر بوده، امسال چگونه بازی می كند، چه چیزهایی به بازی اش اضافه شده و چه چیزهایی از بازی اش كم شده و آنها را مقایسه كنیم با سایپای فصل قبل و اینجوری به این برسیم كه ورنر لورانت چه تفاوت هایی با دكتر بیژن دارد. بیشتر از لورانت منتظر تماشای علی دایی با پیراهن سایپا هستیم.
كسی كه حین رقابت های جام جهانی با انتقادات وحشتناكی روبه رو شد و حالا آمده تا احتمالا در آخرین فصل فوتبالی اش، خداحافظی باشكوهی داشته باشد و لااقل چند گل تماشایی دیگر را هم بزند و از خودش به یادگار بگذارد و بعد برود. در كنار دایی سخت منتظر حسین بادامكی هم هستیم كه می گویند هافبك درجه یكی است و پاس های تر و تمیز و درجه یكی می دهد و می گویند آنقدر خوب است كه فصل آینده به حتم در یكی از باشگاه های اروپایی بازی خواهد كرد و این یعنی ما فقط یك فصل فرصت داریم كه به تماشای هنر حسین بنشینیم و ببینیم او چه هنری دارد كه دل همه آدم ها را از آری هان تا دنیزلی ربوده است.
بادامكی در تیمی بازی می كند كه ما سخت به دنبال تماشای بازی های آن تیم هم هستیم پرسپولیس كه با رهبری مصطفی دنیزلی تیمی دیگر شده است. دنیزلی كه به رغم تمامی شایستگی هایش هنوز نتوانسته در ایران به قهرمانی برسد، امسال می خواهد با پرسپولیس همه آن جام نگرفتن هایش را جبران كند.
پرسپولیس دنیزلی می تواند یكی از بهترین پرسپولیس های تاریخ باشد و ما چقدر خوش شانسیم كه می توانیم بازی های این تیم را از نزدیك ببینیم و به خاطر بسپاریم و بعدها كه یاد این روزها می افتیم، چیزی داشته باشیم كه از ندیدنش حسرت بخوریم. دنیزلی آدمی است كه وقتی از ایران می رفت، آرزو می كردیم دوباره به ایران بیاید و حالا كه دوباره آمده باید قدرش را خیلی خوب بدانیم و از همه تجربه هایش بهره بگیریم.
آقا مصطفی از آن آدم هایی است كه آدم هر چقدر با او می نشیند خسته نمی شود و ما چقدر خوب آورده ایم كه روزنامه نگار ورزشی هستیم و می توانیم هرازگاهی پای صحبت هایش بنشینیم و خاطراتش را بشنویم و دست آخر ببینیم او چگونه به چنین مرد بزرگی بدل شده است. در كنار دنیزلی به شدت خواهان موفقیت لوكا بوناچیچ هم هستیم كه وقتی از ایران می رفت، برخلاف سایر مربیان كرواتی كه رفته بودند و عین خیالمان نبود، می گفتیم كاش این یكی اینجا می ماند و بیشتر كار می كرد.
درباره لوكا می گویند نسبت به سال های گذشته خوش اخلاق تر شده و یاد گرفته چگونه باید با بازیكن ایرانی رفتار كند و این ما را به یاد حرف های یكی از كارشناسان فوتبال می اندازد كه می گفت كاش این لوكا كمی خوش اخلاق تر بود، آنگاه جزء بزرگترین مربیانی می شد كه تا امروز به خاك ایران گام نهاده اند و ما اینك منتظر تماشای سپاهان بوناچیچ هستیم كه ببینیم تیم او چه چیزهایی دارد كه از توانایی های تاكتیكی سرمربی اش اینقدر تعریف می كنند، كه ببینیم لوكای سپاهان چه تفاوت هایی با لوكای فولاد و استقلال اهواز كرده و این چیزی است كه در مورد مجید جلالی هم به دنبال آن هستیم.
او كه به پاس بازگشته تا پس از دو سال دوباره با این تیم بر سر قهرمانی بجنگد، درست مثل فرهاد كاظمی كه حالا از صباباتری تیم دندان گیری ساخته و درست مثل فیروز كریمی كه حالا با استقلال اهواز به دنبال نشستن بر قله لیگ است. اینها البته آدم هایی نیستند كه تا حالا ندیده باشیم شان. فقط دلمان برایشان تنگ شده، اما تا امروز عباس رضوی را كه پس از سال ها به ایران بازگشته ندیده ایم و منتظریم شنبه بشود و هم او را و هم تیم قدیمی اش را ببینیم. می گویند عباس آقا از یكسری جوان و چند بازیكن باتجربه تیم خیلی خوبی ساخته كه یقه همه بزرگان لیگ را می گیرد و ما هم اتفاقا به دنبال یافتن چنین تیمی هستیم كه با دنبال كردن روند آن با فوت كوزه گری مربی اش آشنا شویم.
بالاخره رضوی سال ها در اروپا مربیگری كرده و حتما چیزهایی دارد كه به درد فوتبال ایران بخورد. فقط خدا كند راه آهن بستر مناسبی باشد برای اینكه او توانایی هایش را رو كند و به همه مربیان ایرانی رودست بزند كه رودست زدن كار كارگردان های بزرگ سینما است و ما امیدواریم عباس رضوی چنین مربی ای در فوتبال ایران باشد، آنچنان كه امیدواریم صمد مرفاوی آنی باشد كه مدیران استقلال درباره اش فكر كرده اند. آقاصمد هر چه باشد، روزی مهاجم بزرگی بوده كه ضربه های سر تماشایی می زده و گل هایی كم نظیر مثل آن گلی كه به ژاپن زد و به خاطر این گل ها نامش در ذهن ما به عنوان یك مهاجم دوست داشتنی مانده است.
حالا هم دوست نداریم آن چهره و آن نام پیش چشمانمان بشكند و فروبریزد، دوست نداریم رفتن و فید شدن او را ببینیم، درست همان آرزویی كه برای خود استقلال هم داریم و نمی خواهیم این تیم از مدعیان قهرمانی لیگ عقب بماند. با تماشای لیگ برتر به دنبال ثبت تصاویری هستیم كه سال ها بعد، آن روزها كه پیر می شویم بتوانیم با یادآوری آنها گذشت زمان را حس كنیم و التیام پیدا كنیم. در روزهای سخت زندگی همین خاطرات است كه می ماند و همین درس هایی به درد می خورد كه از بزرگان فوتبال مثل رنه سیموئز می گیریم: «زندگی همین است. یك روز می برید، یك روز می بازید. نباید مغرور یا ناامید شوی، چون دوباره یك روز جایت عوض می شود.» و به غیر از فوتبال چه چیزی است كه می تواند چنین درسی به ما بدهد.

آیدین مهاجر

منبع : روزنامه شرق