خداوندا نگهدار از ...

تصور این كه شیراز كه به عنوان مركز اقتصادی جنوب كشور همواره مورد توجه بوده است، با جمعیتی در حدود یك میلیون و ۳۰۰ هزار نفر و مساحتی بالغ بر ۱۸ هزار هكتار و تاریخچه ای به یاد ماندنی، هم اكنون به دلیل كمبود بودجه از چرخه توسعه روز به روز بازمی ماند، شاید عجیب باشد. اما با توجه به منبع درآمدی این شهر كه عمدتاً بر پایه صنعت گردشگری است، می توانیم سهم اندك این شهر كهن را از چرخه توسعه به خوبی درك كنیم. شیراز از نظر تامین بودجه سالانه، یكی از شهرهای بسیار كم درآمد است. از سویی عدم حضور مراكز صنعتی و ركود مسكن، این شهر را در میان هفت كلانشهر دیگر بسیار آسیب پذیر كرده است. با این همه شیراز همواره در میان دیگر شهرهای ایران، جایگاه ویژه ای دارد. شاید قدمت تاریخی این شهر، همچنان بر تصویر امروزین آن سایه انداخته و آن را دارای ارج و قرب كرده است.
در شهری كه بر جای جای آن می توان اثری كهن از تاریخ این مرز و بوم را یافت هنگامی كه پرسه می زنی، نمی توانی عظمت و شكوه دیرین اش را فراموش كنی. هنوز هم در حاشیه های این شهر پرفروغ، آثاری از روزگار كهن یافت می شود كه شاهدی است بر فرهنگ بلند پارسی. شاید تمام آثار به جا مانده از گذشته بر حاشیه های این شهر گواهی باشد بر عظمت و غنای فرهنگی آن. اما هنگامی كه سخن از مشكلات شیراز به میان می آید، به ناگاه تمام آن پیشینه و قدمت، یك جا رنگ می بازد و تصویری غبار گرفته از آن در ذهن جان می گیرد. شیراز باشكوه و افسانه، به هیأت شهری غرق در مشكلات و معضلات درمی آید و ترس از آینده نگرانی را به همراه می آورد. شاید آخرین سخنان دكتر قادری، اندكی از این نگرانی ها كاست، هنگامی كه با لبخندی بر لب، از افق روشن آینده پیش رویمان صحبت كرد. اگرچه مشكلات این سرزمین دیرین انگار، پایان ناپذیر بود.
شیراز، با داشتن جاذبه های توریستی، هم اكنون به عنوان یكی از قطب های گردشگری داخلی و خارجی تبدیل شده است. بی تردید، در این راستا، می توان حمایت های جدی را انجام داد. شكی نیست كه با گسترش این حوزه شهری كه كمترین بودجه سالانه را در میان كلانشهرها به خود اختصاص داده، می تواند جانی دوباره بگیرد و به شكوه و عظمت روزگار نه چندان دورش بازگردد.
گذشتن از مشكلاتی چون؛ آلودگی های محیطی، فرسودگی بافت شهری، ركود مسكن و كمبود اعتبار، ترافیك و... شاید برای تمام كلانشهرها همواره رویه ای یكسان باشد، اما شیراز بیش از هر شهر دیگر در انبوه مشكلات به سر می برد. محدودیت های گسترده سازمان میراث فرهنگی و گردشگری از یك سو و نبود امكان جذب سرمایه های بخش خصوصی این شهر را در نظر بسیاری از مشتاقانش ناپسند كرده است.
هنگامی كه در كوچه ها و خیابان های این شهر پرسه می زنیم به یاد حافظ می افتیم و خداوندا نگهدار از زوالش....
و این آخرین آرزوی ماست؛ وقتی كه از كنار آرامگاه حافظ و سعدی می گذریم یا از كنار تخت جمشید و دروازه شیراز عبور می كنیم. شیراز از روزگار به یادماندنی اش فرسنگ ها دور مانده است انگار...

منبع : روزنامه همشهری