خدایا! نام تو باران است

سلام بر ماهی كه روزها بر آن فخر نفروشند و سرفرازی نكنند؛ ماه شُكوه روح و خاكساری تن، ماه دست های نوازش آسمان، ماه گام های به عاشقی رهسپار، ماه چشم های اشك بر پیشگاه خشیت خدا، ماه خدایا! ، ماه دهان های آه و لب های زمزمه دوستْ دوست، ماه آوازهای زخمی زاری.
سلام بر ماه همایون پارسایان، ماه روشن دیدار در شب بی كرانه انسان، ماه یقین، ماه كتاب مبین. سلام بر ماه شورِ شوكتِ ایمان و روحِ رحمتِ رحمان. سلام بر ماه خجسته جان، سلام بر رمضان.
الهی! به پیشباز این خجستگی، دیدار تو را چون اشك بر سر مژگان ایستاده ایم و دل به مهر مهربان رمضان داده ایم. خدایا! در این روز، روزه مرا روزه روزه گیران راستین كن و نماز مرا، نمازِ نماز خوانان راستین، و از خواب بی خبران به هوشیاری ام ببر. در این روز، تردامنی ام را بر من ببخش، ای خداوندگار جهانیان و درگذر از من ای آمرزگار تردامنان (۱).
●●●
رمضان ، ماه میعاد است و گاه یاد: میعاد با رستخیز دوباره جان و گاه حضور در همیشه ای از نور؛ ماه شكیب تن و شادی جان.
رمضان، بشارت رستگاری است بر پاكان و اشاراتی است به پاكی رستگاران. امیر رستگاران و پاكان و برگزین رسولان، محمّد مصطفی(ص) در پیشباز رمضان فرموده است: ماه خدا با فرخندگی و مهر و آمرزش به شما روی كرده است؛ ماهی كه در آن به بزم ربّانی بار عام یافته اید و به جرگه رادمردان درآمده اید؛ پس پروردگارتان را با نیت های راست و جان های پاك بخوانید. شوربخت است آن كه در این ماه مهین به مقام آمرزش نرسد. با گرسنگی و عطش این ماه، گرسنگی و عطش قیامت را در یاد آرید؛ زبان از یاوه بدارید و دیده از ناروا بپوشید. در نماز این ماه، دست خواهش بر آستان نیایش خدا برید كه به مهر بر بندگانش می نگرد، اگر بخوانندش، اجابت كند؛ و اگر نداش در دهند، روی آورد، و اگر نیاز آورند، عطا كند. پیشانی، بسیار بر خاك بسایید تا از گرانباری بدكاری خود بكاهید و بدانید كه خداوند به شكوه واری خود سوگند خورده كه نماز خوانان و سجده گذاران را سختی ندهد. در این ماه، درِ بهشتِ خوشدلیِ خدا گشاده است، زینهار كه پروردگارتان آن را بر شما فروبندد، و دروازه دوزخِ خشمش بسته است، زینهار كه آن را بر شما بگشاید... (۲).
●●●
روضه رمضان بهارستان جان هاست و سرسبزی ایمان ها؛ دل از عطش دیدار، در تاب است و جان از چشمه سار نیایش، سیراب؛ دست ها پیچك سبز دعاست و چشم ها چشمه شوق.
روضه رمضان، فصل خرّم دلیِ جان است، فصل شكفتن، از نو شكفتن، دیگر گونه شكفتن، فصل جوانه زدن، جوان شدن، بهاری شدن و جاری شدن در اقیانوس لایزالیِ رحمت.
روضه رمضان، گلزار التجا و رجاست؛ بهار سجّاده های باز آگاهی است و شكفتن در بهاران مهر الهی. رمضان، فرهنگ فرهمند پارسایی است و دست دوست بر شانه های عاشق روزه گیران است.
در آیین دوستداران، روزه، دریوزه نیست، مهرْبازی است؛ گرسنگی نیست، روزیْ خواری است از مائده كرامت كریم؛ عطشكامی نیست، فیض جلیل خداست.
رمضان، تماشاگاه فطرت مهربان الهی است؛ ماهی كه آغازش مهر، میانه اش آمرزش و فرجامش رهایی از آتش است (۳). و رمضان، وادی یاد است، خوشا پای صدق و فكرت صادق: ربّنا أفْرِغْ علینا صَبْراً و ثبِّت أقْدامنا(۴).
الهی! روزه، راز خاكساری برحضرت كبریایی توست؛ اگر به پاداش این خاكساری، جان ما را به رفعتگاه لطف لطیفت بر نیاری، حلقهْ كوب كدام در شویم؟
الهی! این سرسپاری هم داغ شرمناكی بر من است و هم نشان شوكتم: شرمناكیِ آن كه پیش شُكوه تو آن عشق نیاورده ام كه سزیده جبروت جاویدان تو باشد، و شوكتِ آن كه مرا این سان آسان اذن فرموده ای كه در ضیافت عنایتت درآیم.
الهی! مهربانی كن بر ما كه خواستاران توییم و از درِ احسان درآ، كه دیری است تا بر خاك طلب پا فرسوده ایم و جان عاشق به كف، پیش تو آورده ایم. الهی! اگر مهر نورزی، در غربتیم و اگر احسان نفرمایی، در اندوه و در حسرتیم، ای خوب، ای خداوندگارِ مهرورزیِ بی مرز.
●●●
روزه، آیین صبر جمیل است و روزه دار، آیینه دار صبوریِ مؤمنانه. آن گاه كه ایمان در میان است، كاستی تن، بهای افزونی جان است. بر تن روزه دار، بالاپوش تقواست و در جانش سروش عشق خدا.
رمضان ماه دانایی جان است؛ رمضان یعنی الهی! اگر رنج تن همه كوهی است، مرا نه اندوهی است كه پیش فرمانت شكنج تن، راحت روح است و استواریِ جان. پنجره های آسمان در شب نخستین این ماه بر بهاران مهر گشاده است تا شب واپسین (۵).
روزه دار در شادمانه دیدار، بزم نشین مهرْخانه شیدایی است و رمضان بشارتگاه فیض لاجوردی است بر بُردباران: و لَنَبْلُوَنَّكُم بِشیْءٍ مِنَ الْخوفِ والْجوعِ ونَقْصٍ مِنَ الاَموالِ والاَنفُسِ والثَّمراتِ و بَشِّرِ الصّابِرینَ(۶). روزه دار در این بزم ناز به جلوه نیاز فراز آمده است، به پای رجا و دست التجا، با دلِ باخته و جان گداخته.
●●●
خدایا! اینك رمضان، وادی مقدّس یادگزاران توست؛ طور دلداری و سینای یاد توست. جان از نقش غیر تو پرداخته ایم، جامه دلدادگیت بر تنِ جان كرده ایم و پایْ افزار پیوند خاكی از پای دل كنده ایم. حالی در چشم انداز باورمان درخت روشن دیدار برویان و از شب محض بی تویی به خورشید خانه وصالمان بیار.
خدایا مرا در این روز با آفرین خود فرهمند كن و از كیفرباریِ خشمت و سزا دهی ات دامن بگیر و به تلاوت آیه هایت كامیاب كن، به مهرورزی ات ای مهرورزترین مهرورزان (۷).
●●●
روزه، راز نیایش راستین است، و گفته راستان ـ كه سپاسداران رمضانند ـ راهنمون دوستداران است به راستی: ربّنا گوی صادق، حضرت سجّاد [ع] در پیشباز رمضان فرموده است: ای پروردگار! بر محمّد و دودمان پاكزادش درود فرست و نور فرهمندی این ماه را بر دل ما افكن و ما را به برپایی روزه رضای خویش یاوری كن؛ ما را به بزم خوشدلی ات بار ده و دست و دل و دیده و زبان ما را از ناپرهیزكاری ایمن دار. چنان كن كه جز پاداش نخواهیم و جز از كیفرباریِ خشمت نگریزیم و پرستش ما را از پیرایه ریا بركناردار. خدایا! یاوری كن كه در این ماه به مقام فرهمندی ات درآییم و كردار، نیكو كنیم، چندان كه فرشتگانت از ما جز نیكویی نبینند و جز فرمانبری به حضرتت بازنیارند. خدایا! به شكوه واریِ این ماه روحانی و به جلال روحانیانی كه از آغاز تا انجام این ماه، خاكبوسان آستان تواند، ما را سزاوار آن داده ها كن كه به دوستدارانت نوید فرموده ای. ای پروردگار! بر روح محمّد و دودمان پاكزادش رحمت فرست و در این شب ها كه ماه در سراشیب مُحاق فرورود، سیاهكاریِ ما را نیز در صحیفه كردارمان به محاق درآور؛ با كاستی این ماه از كژی ما نیز بكاه، چندان كه در پایان آن ما را از بدی پیراسته باشی. الهی! ما را به راستی باز آور و از كژی بگردان؛ رمضان را از نیایش ما سرشار كن و از اطاعت ما بیارای (۸).
●●●
ای خداوند! در این رمضان از جرعه جانفزای جانانگی در جام جان ما بریز تا به سرای تجلّیِ عرفانت درآییم، به آیینه زار خرّم حكمت و آرامگاه یقین؛ كه خود فرموده ای: حكمت، میراث روزه است و معرفت، میراث حكمت و یقین میراث معرفت، پس آن گاه كه بنده را یقین در رسد، نداند چگونه صبح كند، به سختی یا به آسایش (۹).
الهی! بی تو تیره روزان غربتیم و خاكیان حسرت، خوشا كه سایه صفت محو خورشید مطلق جمالت شویم كه سخت تاریكیم و روشنا همه از توست. جهان، بی تو تاریكزار یأس است، الهی! از تیرگیِ یأس به چراغان امیدم ببر، از محرومیِ دیدار به شادمانیِ وصل، از تشنه كامی به باران، از غفلت به آرزومندی و از روزگار تیره بی تو بودن به سرسرای روشن رستگاری.
الهی! نام تو باران است، و عطش، مسكن ماست؛ آیا ای مهربان به لطف لطیف بنده نوازی ات، ما را به سرسبزیِ بهاران قدس می بری، یا در پاییزانِ بی تویی وامی گذاری؟ مباد بر خداوندگاری ات كه ما را بگذاری و در سایه سارِ یاریِ خویش نیاری. مباد بر ذات غمگسارت كه دستِ دوستی از دل های خسته ما برداری و چشم نوازش از ما برگیری.
الهی! ای پروردگار روشنیِ بشكوه، ای بی مثالیِ نور، ای نورِ نورِ نور، ای یاد مهربان تو خورشیدهای همیشه امیدواری، ای نام نورانی ات ستارگان ایمنیِ جان، از روشنانِ یاد تو و فروغ نام توست كه رمضان، آسمان روشن جان ماست...
و اینك
موسیقی ستاره می وزد
بر غفلت شبانه خاك...

سیدباقرمیرعبداللهی
پی نوشت ها:
۱ـ ترجمه دعای روز اول ماه رمضان.
۲ـ وسائل الشیعه
۳ـ حدیث نبوی است: بحارالانوار
۴ـ بقره
۵ـ بحارالانوار
۶ـ بقره
۷ـ ترجمه دعای روز دوم ماه رمضان.
۸ـ صحیفه سجّادیه، دعای نخستین روز ماه رمضان، (با تلخیص).
۹ـ بحارالانوار،

منبع : روزنامه همشهری