اسرائیل و جرم تبعیض نژادی

فرهنگ انگلیسی آكسفورد، نژادپرستی را به معنی اعتقاد به برتری یك نژاد و نگرش مبتنی بر چنین اعتقادی می داند. این نگرش، طبعاً وضعیتی دائمی و غیرقابل تغییر را برای نژادهای مختلف در نظر می گیرد. دقیقاً به دلیل ثابت و لایتغیربودن نژاد انسان هاست كه تبعیض نژادی را بدتر از سایر انواع تبعیض ها دانسته اند.
پیدایش اسرائیل از همان آغاز، یعنی از سال ۱۹۴۸ توام با اقداماتی چون تخریب حدود ۵۳۱ دهكده و مهاجرت اجباری حدود ۷۵۰هزار فلسطینی بوده است. علیرغم به رسمیت شناخته شدن اسرائیل از سوی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۴۸ به موجب قطعنامه شماره ۱۸۱ كه به طرح تقسیم (partition plan) موسوم است و به موجب آن سرزمین فلسطین به دو بخش عرب و یهودی نشین تقسیم می شود و علیرغم معترض بودن فلسطینیان نسبت به این قطعنامه كه بخش اعظم و حاصلخیز زمین ها را در اختیار اقلیت یهودی قرار می داد، حتی این قطعنامه نیز مورد قبول صهیونیست ها نبود، به طوری كه بن گوریون- اولین نخست وزیر اسرائیل- به صراحت از لزوم از بین بردن طرح تفكیك و گسترش اسرائیل به كل سرزمین فلسطین سخن گفت كه اخراج های بعدی فلسطینیان و تخریب دهكده های آنها گامی در راستای عملی ساختن این هدف بوده است كه شاید نقطه اوج این حركت، قتل عام دیریاسین درسال ۱۹۴۸ باشد. به علاوه، سایر مفاد این قطعنامه كه هرگونه تبعیضی را ممنوع ساخته و حق بازگشت فلسطینیان را به رسمیت می شناخت هم هیچ گاه توسط رژیم اسرائیل مورد احترام واقع نشد تا ویژگی یهودی اسرائیل، همچنان حفظ شود. زمانی كه متعاقب جنگ سال ۱۹۶۷، اسرائیل به اشغال غزه و كرانه باختری و قدس شرقی كه از آنها تحت عنوان سرزمین های اشغالی فلسطین نام برده می شود دست زد، تصرف اراضی فلسطینیان و اخراج آنها از سرزمینشان ابعاد گسترده تری به خود گرفت و از آن زمان سیاست تبعیض نژادی بیش از پیش تداوم یافته است.
امروز حدود سه چهارم فلسطینی ها (یعنی ۶میلیون نفر) یا از سرزمین خود اخراج یا جابه جا شده اند و سیاست مصادره زمین ها و تخریب اراضی كشاورزی فلسطینی ها همچنان پی گیری و مقررات تحصیل تابعیت برای یهودیان بسیار آسان و برای فلسطینی های غیریهودی بسیار سخت شده است كه این اعمال در راستای تحقق شعار اسرائیلی ها مبنی بر سرزمین بیشتر، فلسطینی كمتر ، كه باید منتج به حفظ ویژگی یهودی اسرائیل گردد، انجام می شود. اعمال محدودیت های فراوان بر رفت وآمد فلسطینیان و جداسازی اعضای خانواده ها از یكدیگر، در فقر و محرومیت نگاه داشتن فلسطینیان، منع مراقبت های پزشكی از آنان، حملات نظامی به غیرنظامیان، توقیف های خودسرانه، تقسیم غیرعادلانه منابع و خدمات و نظایر آنها كه با نگرش نژادپرستانه انجام می شود، همگی نشانگر وجود سیستم تبعیض نژادی مبتنی بر تفوق یك گروه بر سایر گروه ها است كه در مواردی منتج به پاكسازی های نژادی گسترده شده است.
به طور كلی فلسطینی ها به سه دسته تقسیم می شوند؛ یك دسته كسانی كه در سال ۱۹۴۸ در سرزمین اصلی اسرائیل باقی ماندند كه تعداد آنها در حال حاضر حدود ۸۰۰هزار نفر است. دوم، كسانی كه در سرزمین های اشغالی سال ۱۹۶۷(یعنی كرانه باختری، نوار غزه و اورشلیم) زندگی می كنند كه حدود ۸/۱میلیون نفر می باشند و دسته سوم، كسانی هستند كه در تبعید در كشورهایی مثل اردن، لبنان، سوریه و سایر كشورها حضور دارند و تعداد آنها ۵/۲میلیون نفر تخمین زده می شود. هر چند هر یك از این گروه ها به شكلی مورد تبعیض واقع می شوند ولی شاید بیشترین تبعیض نسبت به این گروه سوم اعمال می گردد كه تنها به جرم یهودی نبودن، از بازگشت به سرزمین خود محرومند و باید در كمپ های پناهندگان با كمك های گروه ها و موسسات امدادی به زندگی ادامه دهند.
برخوردهای نژادپرستانه با همه دسته های فلسطینی به شرحی كه گذشت، آنچنان گسترده و ناپسند می باشد كه امی آیالون- رئیس بازنشسته شین بت(اداره امنیت و اطلاعات داخلی اسرائیل)- طی سخنانی كه در برخی از روزنامه های غربی از جمله روزنامه لوس آنجلس تایمز نیز منعكس شد، سران این رژیم را صراحتاً به تبعیض نژادی متهم كرد كه این سخنان وی یادآور همان مثل معروف فارسی است كه عزا چه عزایی است كه مرده شو هم گریه می كند! .
سخنان موشه دایان- رئیس ستاد مشترك و وزیر دفاع و خارجه اسرائیل كه در پست های وزارتی دیگری نیز در رژیم اسرائیل خدمت كرده است- هیچ تردیدی در صحت سخنان آیالون باقی نمی گذارد. وی طی سخنانی به همكاران دولتی خود توصیه كرده است كه باید به فلسطینی ها بگویند كه باید همچنان به زندگی كردن درنازل ترین سطح ادامه دهند و هركس هم كه بخواهد، می تواند آن سرزمین را ترك كند.
این سخنان، نشانگر تشابه بین تبعیض نژادی موجود در اسرائیل با آپارتاید درآفریقای جنوبی كه شناخته شده ترین نمونه یك رژیم مبتنی بر تبعیض نژادی است و تنها مدافع آن نیز رژیم اسرائیل بود، است. جالب آنكه نه تنها عملكرد، بلكه ایجاد این دو رژیم نیز مشابهت هایی با یكدیگر دارد.
درهر دو حالت، نقش امپریالیسم اروپایی در ایجاد رژیمی علیه ساكنان اصلی برای حفظ منافع غرب در مناطق غیراروپایی، برجسته بوده است. در هر دو مورد، دیدگاه نژادپرستانه اروپائیان كه خود را برتر از ساكنان بومی می دانستند، به خوبی نمایان است.
به علاوه، هم در آفریقای جنوبی و هم در فلسطین، استعمارگران مبنای كار خود را بر جدایی، نه تنها بین نژادی كه آن را نژاد برتر می دانسته اند با سایرین بلكه حتی در میان همین گروه های اخیر قرار داده اند. در هر دو حالت، ساكنان بومی كاملاً نادیده انگاشته شده و از هرگونه فعالیت در اداره امور كشور خود محروم بوده اند. گلدامایر كه زمانی نخست وزیری اسرائیل را برعهده داشت، در سخنان گستاخانه ای چنین می گوید: چیزی به نام ملت فلسطین وجود ندارد... این گونه نیست كه ما آمده و آنها را از كشورشان بیرون رانده باشیم. آنها اصلاً وجود نداشته اند .
قوانین نژادپرستانه در آفریقای جنوبی و اسرائیل هم كه به ترتیب موجب تبعیض به نفع سفیدپوستان و علیه سیاهان در آفریقای جنوبی یا به نفع یهودیان و علیه غیریهودیان در اسرائیل می شده است، كاملاً با یكدیگر قابل مقایسه می باشند.
در اسرائیل، قوانین مختلف راجع به تابعیت، اقامت، استخدام، تجارت، آموزش و... كاملاً به نفع یهودیان و علیه ساكنان بومی فلسطین تدوین شده اند. به قول یكی از نویسندگان، مشابهت قوانین تبعیض آمیزی كه در سال ۱۹۱۳ در آفریقای جنوبی شروع به تدوین آنها شد با قوانینی كه در سال ۱۹۴۸ در اسرائیل تدوین آنها آغاز شد، بسیار حیرت آور است. جالب اینكه حتی قوانین كیفری نیز بین اسرائیلی ها و فلسطینیان تفاوت می گذارد، به طوری كه یك فلسطینی به دلیل ارتكاب قتل غیرعمدی می تواند به حداكثر، حبس ابد محكوم شود، در حالی كه مجازات این جرم برای یك اسرائیلی، حداكثر ۲۰سال حبس است. همین طور تخریب اموال برای فلسطینی ها موجب مجازات حداكثر ۵سال حبس و برای اسرائیلی ها حداكثر ۳سال حبس می شود.
وضعیت بسیار بد خدمات اجتماعی ارائه شده به فلسطینیان مثل آب و برق و خدمات شهری و نظایر آن، در مقایسه با خدمات ارائه شده به یهودیان، یاد آور همان تبعیض هایی است كه سیاهپوستان آفریقای جنوبی در مقایسه با سفیدپوستان متحمل می شدند. گفته می شود ۲۰۰هزار فلسطینی ساكن در ۲۱۸دهكده كرانه باختری، فاقد سیستم آب آشامیدنی می باشند. علیرغم همه این مصائب، متأسفانه هرگونه تلاش در جهت آگاهی بخشیدن به مردم دنیا در این زمینه، با برچسب هایی چون ضدیهود، طرفدار نازیسم، ضدسامی و نظایر آن، در نطفه خفه می شود لیكن امید می رود كه بدون توجه به این گونه ترفندها، یك نهضت جهانی آگاهی بخشی برای مطلع كردن جهانیان از عمق تبعیض نژادی اعمال شده در سرزمین فلسطین پا بگیرد.

دكتر حسین میرمحمد صادقی

منبع : روزنامه همشهری