بازی مشترک آمریکا و القاعده در عراق

شمارش معكوس برای برگزاری انتخابات كنگره آغاز شده و همزمان خیل ورود كشته های آمریكایی از عراق، جمهوریخواهان را در وضعیت كاملابغرنجی قرار داده و مقامهای دولت بوش تلاش دارند در قالب جملاتی گاهی متضاد، به رای دهندگان آمریكایی این امید را بدهند كه بزودی درگیریها در عراق پایان می یابد و سربازان به خانه باز می گردند.
نتایج نظرسنجی های تقریبا روزانه هر دو حزب و موسسات نظرسنجی آمریكایی نشان می دهد كه این وعده ها و امیدها، نتوانسته رای دهندگان را قانع كند.اكتبر ۲۰۰۶ (۹مهر تا ۱۰آبان) رفته رفته جای خود را به عنوان یكی از مرگبارترین ماهها برای سربازان آمریكایی مستقر در عراق، تثبیت می كند و تا شمار سربازان آمریكایی كه در این ماه در عراق جان باخته اند از مرز ۹۰نفر گذشته و از خیل عظیم كشته های عراقی نیز آماری منتشر نمی شود.
انتخابات كنگره قرار است ۱۶آبانماه برگزار شود و در همین چارچوب تیم نومحافظه كار دولت بوش، ناامیدانه به آخرین تلاشهایش برای خروج آبرومندانه از عراق ادامه می دهد.اعتراضات به این وضعیت در عراق، فقط محدود به دمكراتها نشده و اكنون حتی صدای جمهوریخواهان مخالف جنگ عراق، رساتر از رقیبان حزبی شنیده می شود.
اكنون به شكل ناباورانه ای هر دو حزب، رمز پیروزی خود در انتخابات كنگره را «مخالفت با ادامه جنگ در عراق» می دانند و همین مساله بوش و تیم نومحافظه كارش را در وضعیت كاملا دشواری قرار داده است.خبرنگاران رسانه های آمریكایی حتی آن دسته ای كه پیوسته سیاستهای تیم بوش را برای اشغال عراق توجیه می كردند، صریحا با همصدایی با رهبران دو حزب دمكرات و جمهوریخواه از ضرورت تغییر استراتژی واشنگتن در عراق سخن می گویند و صفحات روزنامه ها یادآور موج مخالفت های مردم آمریكا با جنگ ویتنام است، جنگی كه مقامهای وقت این كشور، مفتضحانه در نهایت ناچار شدند به اشغال ویتنام پایان دهند.
برغم تمام درخواست ها برای تغییر استراتژی آمریكا در عراق، مقامهای دولت بوش صحبت از تغییر تاكتیك ها می كنند و در عین حال امید دارند به این وسیله، خشم رو به فوران آمریكایی ها را فرو نشانند. به عبارتی دولت بوش چه در جبهه عراق و چه در جبهه داخلی، عملا مات شده است.در جبهه داخلی، هزینه های سرسام آور پیشبرد سیاست جنگ افروزانه و اشغال دیگر كشورها و اعزام هزاران سرباز، اقتصاد آمریكا را عملا فلج كرده و از خدمات رفاهی به مردم شدیدا كاسته است.كارخانه های معظم آمریكا با ضرردهی های چند میلیارددلاری مواجه شده اند و هم اكنون برای كاستن از هزینه ها در اندیشه اخراج هزاران تن از كارگران خود هستند.اكنون اقتصادانان آمریكایی نگران یك شوك شدید هستند كه می تواند اقتصاد آمریكا را كاملا فلج و در یك وضعیت بحرانی فرو ببرد.
شعار «بوش، نه» را در لابلای صحبتهای مردم آمریكا در كوچه و بازار در فروشگاه، ایستگاه قطار و اتوبوس می توان كاملا شنید.نامزدهای حزب جمهوریخواه نیز در قالبی برنامه ریزی شده، خط تبلیغاتی خود را از بوش و تیم همفكرش بویژه در مباحث مربوط به سیاست خارجی و جنگ عراق، جدا كرده اند.لیندزی گراهام سناتور جمهوریخواه از كارولینای جنوبی به یك خبرگزاری آمریكایی گفته است: ما در آستانه هرج و مرج هستیم و طرح فعلی در عراق دیگر كارساز نیست و مقامهای دولت عراق و دولت بوش باید هر دو، جوابگوی وضعیت فعلی باشند. وقتی از او سوال شده «چه كسانی مشخصا باید جوابگو باشند مثلا رامسفلد وزیر دفاع یا ژنرالهای آمریكایی در عراق» گفته است كه «همه آنها. وظیفه آنها این است كه طرحی داشته باشند كه خشونت را پایان دهند.»بوش نیز در مصاحبه ای با یكی از شبكه های تلویزیونی آمریكا گفته است: از همان زمانی كه وارد عراق شدیم در مورد تغییر تاكتیك صحبت كرده ام چرا كه نقش فرمانده كل قوا این است كه به ژنرالهای ما بگوید خود را با دشمن در منطقه تطبیق دهید.»
همزمان با این اظهارات در نیویورك اعلام شد، مقامات دولت بوش سرانجام یك چارچوب زمانبندی شده را درعراق تدوین كرده اند تا بر اساس آن تا آخر سال میلادی جاری خشونت را كاهش و امنیت عراق را تثبیت كنند. ژنرال جرج كیسی فرمانده ارشد نیروهای آمریكا به همراه زلمی خلیل زاد سفیر آمریكا در عراق نیز در یك نشست مطبوعاتی گفته اند نیروهای عراق ظرف ۱۲تا ۱۸ماه آینده باید كنترل آن كشور را بدست بگیرند تا بتوانند از حداقل كمك آمریكا برخوردار شوند. كیسی افزوده است كه آمریكا باید به فكر كاهش نیروهای خود در عراق باشد اما در این مرحله اگر احساس نیاز كند باید حتی بر شمار این نیروها بیفزاید.
دونالد رامسفلد وزیر دفاع آمریكا و مغز به اصطلاح متفكر برای ترغیب بوش جهت لشكركشی به دیگر كشورها كه این روزها شدیدا برای كناره گیری تحت فشار قرار گرفته، گفته است دولت آمریكا و مقامات ارتش مشغول كار هستند تا كنترل بیش از ۱۶استان را به نیروهای عراق بدهند.در حقیقت به نظر می رسد آمریكایی ها پس از ویران كردن یك كشور و تبدیل كردن هدفمند عراق به جهنم اختلافات قومی و مذهبی، اكنون انتظار دارند بدون پایان دادن رسمی به اشغال عراق، دولت المالكی امنیت استانهایی را برعهده بگیرد كه واشنگتن با بیش از ۱۴۰هزار سرباز ورزیده خود از برقراری آرامش در آن استانها عاجز مانده است.
دولت نوری المالكی نیز در شرایط پیچیده و بغرنجی قرار گرفته است چرا كه از یك سو آمریكایی ها هنوز حتی حاضر نشده اند یك تاریخی را برای پایان اشغال آن كشور تعیین كنند و از سوی دیگر با موجی از مخالفتها با حضور سربازان خارجی در كشورش مواجه شده است.وضعیت نیز به گونه ای است كه ظاهرا میان آمریكا و بویژه شماری از مخالفانش در عراق یك پیمان نوشته شده یا نانوشته ای وجود دارد كه هر دو برای تداوم سیاستهای ویرانگر و كشتار عراقی ها و تخریب عراق به دیگری نیاز دارد.
گروههای تروریستی همانند القاعده شعار خود را به اصطلاح مبارزه علیه حضور سربازان اشغالگر عراق قرار داده است، شعاری كه با آنچه كه در عراق روی می دهد به هیچ وجه همخوانی ندارد.بمب گذاری در بازار و اتوبوس های درون شهری و محله مسكونی و اداری و قتل عام روزانه عراقی ها كه مسوولیت بخش عمده این اقدامات را نیز القاعده صریحا به عهده می گیرد، در چارچوب مبارزه با اشغالگر نمی گنجد و در حقیقت تنها در راستای تامین ابزاری برای توجیه اشغال عراق توسط اشغالگران، قابل ارزیابی است.
اشغالگران نیز صریحا با بهره برداری از همین ناامنی هایی كه گروههایی همانند القاعده برای آنان ایجاد كرده اند، تداوم سیاست خود را توجیه و این شائبه را تقویت می كنند كه بین این دو پیمان نوشته شده یا نوشته ای وجود دارد و ظاهرا زمانی عراق و عراقی ها امنیت می یابند كه هر دو نیروی اشغالگر چه آمریكایی ها و انگلیسی ها و چه القاعده و همفكران آن، به توافق برسند.به عبارتی به نظر می رسد كه اكنون عراق و عراقی ها قربانی القاعده و آمریكا هستند و طرح مباحث مربوط به اختلافات شیعه و سنی و كرد، نوعی آدرس دادن غلط به جهان است چرا كه شیعه، سنی و كرد عراقی قرنها در آرامش در كنار هم زندگی كرده اند.آمریكا اگر واقعا به فكر عراق و عراقی ها است باید در كوتاهترین زمان ممكن به اشغال عراق پایان دهد و آن زمان دیگر گروههای تروریستی همانند القاعده بهانه ای برای كشتار عراقی ها نخواهند داشت و دولت عراق در آن زمان این امكان را خواهد یافت تا با اتكا به قدرت عراقی ها اعم از اهل تسنن، تشیع و یا كرد، امنیت را پس از حدود چهار سال به عراق بازگرداند.

منبع:ایرنا
مقصود امیریان

منبع : روزنامه ابرار