۶۷ ساله ای به نام «حشمت مهاجرانی»

● ۷ سال افتخارآفرینی با مردی كه از مشهد آمد
«حشمت مهاجرانی» پر افتخار ترین مربی تاریخ فوتبال ایران است. پس از انتخاب او به عنوان مربی تیم ملی جوانان ایران در سال ،۱۳۵۰ همراه با این تیم به مدت ۴ سال متوالی قهرمان بلا منازع آسیا شد. در سال ۱۳۵۳ همراه با تیم ملی ایران مدال طلای بازی های آسیایی تهران را به دست آورد و ۲ سال بعد قهرمانی جام ملت های آسیا را از آن ایران ساخت.
این تیم در همان سال به المپیك مونترال راه یافت و برای اولین بار به دور دوم رقابت ها صعود كرد. حضور ایران در جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین ادامه روند رو به رشد تیم ملی ایران در زمان مربیگری مهاجرانی بود.از دیگر موفقیت های وی می توان به هدایت تیم های ملی جوانان و بزرگسالان امارات و تیم ملی عمان اشاره نمود كه تأثیر بسزایی در رشد فوتبال این ۲ كشور داشت. حشمت مهاجرانی در حال حاضر مشغول برنامه ریزی برای احداث یك مدرسه فوتبال بین المللی در شهر دوبی می باشد.
او می گوید: «از بچگی ام شروع كنم كه چگونه به ورزش آمدم، طبیعتاً بنا بر وضعیت و زمان و مكان زندگی های آن موقع، نوع تفریح های ما بخصوص در شهرستان ها بسیار محدود و كم بود و امكاناتی كه امروزه برای جوانان فراهم است، در زمان ما موجود نبود. زندگی ها حتی به گونه ای بود كه فرض كنید آب لوله كشی هم نداشتیم و خیلی كمبود های دیگر. خانواده ما هم یك خانواده تقریباً پر جمعیت بود، ما ۵ برادر بودیم كه همگی ناخودآگاه به ورزش پناه آوردیم و اوقات خود را با ورزش كردن می گذراندیم و همین مسأله در زندگی ما نقش بزرگی را بازی كرد به صورتی كه بعد ها تشكیل تیم دادیم و همین تیم ابومسلم كه در لیگ برتر كشور بازی می كند نتیجه بارز علاقه خانوادگی ما به ورزش بود.
ما هم مثل دیگر جوانان آن دوره به قول معروف پا برهنه بودیم و امكانات آنچنانی برای ورزش كردن نداشتیم اما بیشتر اوقات خود را در كوچه پس كوچه ها با فوتبال، والیبال و دیگر ورزش ها می گذراندیم. شاید اگر امكانات و مربی فراهم بود، جوانان بسیاری در همه شهرستان های ایران بودند كه استعداد های خوبی داشتند و ممكن بود هر یك در حد خودشان به نابغه ای تبدیل شوند.به هر حال من به فوتبال بیشتر علاقه مند بودم و یك تیم محلی داشتیم كه كم كم توسعه پیدا كرد و ابومسلم تشكیل شد.
من دوران دبستان در كنار فوتبال، ژیمناستیك هم كار می كردم و شاید ژیمناستیك به عنوان یك ورزش مادر، در شكل گرفتن فیزیك بدنی من تأثیر بسیاری داشت. اینكه در دیگر ورزش ها توانستم به موفقیت برسم به خاطر ژیمناستیك و دوومیدانی بود. حتی در ۱۷ الی ۱۸ سالگی در رشته های پرش ارتفاع، پرش با نیزه و دوی ۴۰۰ متر قهرمان كشور شدم. در همین سن هم بود كه كاپیتان تیم فوتبال مشهد شدم و جالب اینكه در تیم فوتبال مشهد بازیكنانی بودند كه شاید ۵ الی ۶ سال از من بزرگتر بودند اما من كاپیتان تیم بودم و همه از من حرف شنوی داشتند.
آن زمان ها هیچ گاه به ذهنم نمی رسید كه فوتبالی را كه برای تفریح و تفنن و گذران وقت بازی می كردم، روزی به عنوان یك شغل، نقش بسیار بزرگی را در زندگی آینده ام رقم بزند.پس از گرفتن دیپلم، به دانشگاه پلیس آمدم و همزمان در تیم استقلال وقت بازی می كردم. در آن زمان آن تیم بازیكنان بسیار بزرگی داشت كه اكثراً ستاره های تیم ملی بودند. استخوان بندی تیم ملی آن دوره را، مانند دهه ۷۰ تیم های استقلال و پرسپولیس تشكیل می دادند. خدا بیامرز دهداری، مهراب شاهرخی، آقایان بهزادی، شیرزادگان و برومند ستاره هایی بودند كه در تیم ملی و باشگاهی خود می درخشیدند.
متقابلاً می توان از رنجبر، كوزه كنانی، جدیكار، برادران بیاتی وحسن حبیبی نام برد. به طور كلی فوتبال یك فوتبال دو قطبی بود و تیم ملی در تیم های استقلال و پرسپولیس خلاصه می شد و فرصت برای شهرستانی ها كمتر مهیا می شد. بعدها تیم پاس به وجود آمد و نیروی هوایی تیمی تشكیل داد به نام عقاب كه بازیكنان بزرگی مانند فریبرز اسماعیلی، غلام وفاخواه، مصطفی عرب و ... را در اختیار داشت. در تیم پاس هم رنجبر، برادران حبیبی، شاهرخی و فركی حضور داشتند كه همراه با ناصر نوآموز، بازیكنان اولیه ای بودند كه تیم پاس را تشكیل می دادند.در سن ۲۶ ۲۷، سالگی پس از بازی های ارتش های جهان در یونان، فوتبال را كنار گذاشتم.
سپس به مدت ۳ ماه برای شركت در یك دوره مربیگری به ژاپن رفتم. در این دوره كه در زمان «سر استانلی راس» رییس فدراسیون جهانی فوتبال و به مدیریت «داتمار كرامر» مربی مشهور آلمانی تشكیل شده بود، رنجبر، ابوطالب و من ۳ نفری بودیم كه از ایران شركت داشتیم. پس از بازگشت به ایران، به علت اینكه باند بازی در فوتبال زیاد بود، یكی، دو سالی تیمی به من داده نشد.من خبر اولین مربیگری خود را در روزنامه خواندم.
طبق عادتی كه داشتم، از طریق روزنامه رویداد های اقتصادی و سیاسی كشور را دنبال می كردم كه یك روز تیتری را در صفحه اول دیدم كه نوشته بود: «محمود بیاتی، مربی تیم ملی و حشمت مهاجرانی، مربی تیم ملی جوانان».
سال ۱۹۷۱ بود كه كار خود را باتیم ملی جوانان شروع كردم. در زمان مربیگری تیم ملی جوانان، شانس زیادی به جوانان شهرستانی دادم و بسیاری از جوانانی را كه از شهرستان آوردم، مانند نظری، برزگری، قاسمپور و پزشك كار، بعدها به تیم ملی راه یافتند.تیم من ۴ سال به طور مداوم قهرمان آسیا شد، در صورتی كه قبل از من تیم ایران نتوانسته بود قهرمان آسیا شود و این ركوردی است كه بعد از من نیز تاكنون به دست نیامده است.
سپس در تهران قهرمانی جام ملت های آسیا را با تیم ملی كسب كردم و در المپیك ۱۹۷۶ مونترال، تیم ملی ایران برای اولین بار به دور دوم راه پیدا كرد. آخرین موفقیت من با تیم ملی راه پیدا كردن به جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین و شركت در آن جام بود.
به طور كلی از سال ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۸ كه مربی و مشاور تیم ملی بودم، تیم ما در رده های مختلف قهرمان بلا منازع آسیا بود و هر تیمی كه می خواست مقابل ایران بازی كند، دچار دلهره و اضطراب می شد. حتی با تیم دوم و جوان ایران، تیم ملی كویت را كه یكی از قدرت های آسیا بود و توسط كارلوس آلبرتو و زاگالو اداره می شد، در خاك خودشان شكست دادیم كه برای كویتی ها یك فاجعه حساب می شد.بعد از انقلاب به امارات آمدم و كار خود را با باشگاهی در شارجه به نام الشعب آغاز كردم كه این باشگاه حتی زمین تمرین هم نداشت و من تیم را در خیابان تمرین می دادم.
با این حال تیم ما همراه با الاهلی كه حسن روشن و حسن نظری را با خود داشت، به فینال مسابقات راه پیدا كرد. در همان زمان بود كه پیشنهاد مربیگری تیم ملی امارات به من ارایه شد و پس از فسخ قرارداد «دان ربی» مربی سابق تیم ملی انگلستان، من به عنوان سرمربی تیم ملی امارات انتخاب شدم. كار خود را با جوانان ۱۶ الی ۱۷ ساله آغاز كردم كه بلافاصله در همان سال اول قهرمان جوانان غرب آسیا شدیم و بعدها همین تیم، شاید به اضافه یكی، دو بازیكن دیگر به جام جهانی ۱۹۹۰ ایتالیا راه پیدا كرد.
● بیوگرافی حشمت مهاجرانی
▪ تولد سال ۱۳۱۸
▪ قهرمان پرش ارتفاع كشور
▪ كاپیتان تیم فوتبال مشهد
▪ تأسیس باشگاه ابومسلم مشهد
▪ قهرمانی بسكتبال ایران با تیم دانشگاه پلیس
▪ عضویت در تیم تاج تهران
▪ عضویت در تیم پاس تهران
▪ ۱۳۴۷ - گذراندن دوره مربیگری فیفا
▪ ۱۳۵۰ - انتخاب به عنوان مربی تیم ملی جوانان ایران
▪ ۱۳۵۱ - قهرمانی جوانان آسیا
▪ ۱۳۵۳ - قهرمانی جوانان آسیا
▪ ۱۳۵۳ - انتخاب به عنوان مربی تیم ملی ایران
▪ ۱۳۵۳ - قهرمان بازی های آسیایی تهران
▪ ۱۳۵۵ - قهرمان جام ملت های آسیا
▪ ۱۳۵۵ - حضور در المپیك مونترال و صعود به مرحله دوم
▪ ۱۳۵۶ - تساوی با تیم ملی آرژانتین در تورنمنت صدمین سال تأسیس باشگاه رئال مادرید
▪ ۱۳۵۷ - صعود به جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین
▪ مربیگری تیم ملی امارات
▪ قهرمانی جوانان آسیا با تیم ملی جوانان امارات متحده عربی
▪ دوره پیشرفته مربیگری در برزیل
▪ مربیگری تیم ملی عمان
▪ تأسیس مدرسه فوتبال در دوبی

منبع : روزنامه ابرار ورزشی