دارفور و بحران حل نشدنی

«كشورهای غربی در راس آن آمریكا به گونه ای با قضیه دارفور برخورد می كنند كه گویا گروه های مسلح دارفوری تنها طرف مشروع و منتخب مردمی در این منطقه هستند و باید از زبان حال این گروه های مسلح و خارج از دولت سخن گفت و بحران آنها را با دولت سودان حل كرد، در حالی كه گروه های مسلح دارفوری چون الزغاوه و گور تنها نمایندگی قسمتی از مردم آفریقایی این منطقه را بر عهده دارند اما بسیاری از دیگر قبایل این منطقه بحران زده همچنان خواهان همكاری با حكومت مركزی سودان هستند.
احمد عمرابی، تحلیلگر روزنامه البیان با ارایه تحلیلی تحت عنوان «كنفرانس آدیس آبابا و بحران حل نشدنی دارفور» نوشت: «بیش از آنكه كنفرانس آدیس آبابا برای حل بحران دارفور تشكیل شود بهتر آن است كه مشخص شود مطالبات دقیق مردم دارفور برای حل بحران خود با پدیده گروه های مسلح و شورشی چیست و از آن سو خواسته های دولت مركزی سودان برای حل بحران مردم این منطقه بر چه اساسی متمركز شده است.
طبیعتا اولین راهكار و راه حل مناسب برای بحران دارفور كه اكثریت مردم منطقه نیز خواستار آن هستند، تعیین نمایندگان منتخب و مشروع به واسطه یك انتخابات آزاد در این منطقه است. بسیاری معتقد هستند كه عملی كردن این راه حل پیشنهادی كه خواسته اكثریت دارفوری ها است باید پس از امضای توافقنامه صلح در تمام منطقه دارفور انجام گیرد اما پاسخ ما به این عده آن است كه در هر شرایطی تنها زمانی نمایندگان منتخب دارفوری از سوی مردم این منطقه مورد تایید و مورد قبول خواهند بود كه در انتخاب این نمایندگان تركیب مختلف قبایلی منطقه دارفور رعایت شده باشد.»
در ادامه این مقاله آمده است: «تا به امروز هیچ كس صدای این نمایندگان منتخب دارفوری را به نشانه اعتراض بر وضع موجود نشنیده است زیرا اساسا نمایندگان منتخبی در دارفور وجود ندارند و تنها صدایی كه به گوش می رسد صدای گروه های مسلحی است كه با سلاح خود و سیاست های كشورهای غربی حمایت می شوند. كشورهای غربی می گویند، قبایل آفریقایی دارفور مرتبا از سوی قبایل عرب این منطقه مورد هجوم قرار می گیرند، به ادعای نمایندگان این كشورهای غربی در سودان، این قبایل عرب دارفوری؛ زنان، كودكان، پیران و جوانان دیگر قبایل آفریقایی دارفور را قتل عام می كنند.
این موضع گیری كشورهای غربی می تواند به مثابه اعتراف رسمی این كشورها به نامشروع بودن گروه های مسلح فعلی در دارفور باشد، گروه هایی كه خود را نماینده مردم دارفور معرفی می كنند در حالی كه تنها نماینده عده مشخصی از قبایل آفریقایی در دارفور هستند. كشورهای غربی به گونه ای از بحران دارفور سخن می گویند كه دارفور متعلق به عده ای از قبایل آفریقایی است و خبری از قبایل عرب و دیگر قبایل دارفوری در آن نیست.»
عمرابی می نویسد: «این امر نشان می دهد كه سیاست غربی ها در قبال دارفور سیاست هدفداری است و این كشورها استراتژی مشخصی در قبال بحران دارفور اتخاذ كرده اند. استراتژی كه این كشورها در قبال بحران دارفور اتخاذ كرده اند همان استراتژی است كه در قبال كل غرب آفریقا اتخاذ كرده بودند. استراتژی این كشورها بر به حاشیه كشاندن اعراب مسلمان غرب آفریقا و برجسته كردن قبایل آفریقایی مسیحی غیر عرب متمركز است.
به طوری كه دیدیم این سیاست كشورهای غربی از دارفور آغاز شد و به قبایل عربی منطقه چاد و پس از آن قبایل عربی محامید در نیجریه انتقال یافت. در حال حاضر آنچه كه برای مردم دارفور مهم است آن است كه كنفرانس آدیس آبابا یا هر كنفرانس دیگری كه برای حل بحران این منطقه برگزار شود بیش از آنكه با دید و هدف سیاسی این بحران را حل و فصل كند، مطالبات مردم را در نظر بگیرد و به بسیاری از سوالات آنها پاسخ دهد. بسیاری از مردم دارفور می خواهند بدانند كه بحران دارفور بیشتر یك بحران قبیله ای است یا یك بحران سیاسی و امنیتی و شاید هم یك بحران اقتصادی با گرایش های قبیله ای. به هر حال زمانی كه نوع این بحران و گرایش های اصلی آن مشخص شود مطمئنا بسیاری دیگر از امور به دنبال آن حل خواهد شد و راهكارهای موجود برای حل این بحران تاثیر پذیرتر از سابق خواهند بود.»
تحلیلگر روزنامه البیان در پایان این تحلیل می نویسد: «زمانی كه رهبران گروه های مسلح آفریقایی دارفور چون گروه مسلح زغاوی و گوراوی از مطالبات و خواسته های مردم دارفور سخن می گویند سخن آنها همیشه همراه با هاله ای از ابهام است، به گونه ای كه یك بار بحران خود با دولت مركزی را بر سر معادلات اقتصادی و به حاشیه كشیدن قبایل دارفور در این زمینه اعلام می دارند و بار دیگر این بحران را بر سر نظام حكومتی موجود در دارفور عنوان می كنند.
این گروه های مسلح دارفوری كه در حال حاضر به عنوان نمایندگان مردم این منطقه از سوی كشورهای غربی مورد قبول و تایید هستند در نزد بسیاری از قبایل دارفوری مورد تایید نیستند و به عنوان نماینده اكثریت نمی باشند با این وجود تیم اعزامی سازمان ملل كه متشكل از نمایندگان كشورهای غربی است اصرار بر این دارد كه نمایندگان این گروه های اقلیت به عنوان نماینده اكثریت در گفتگوهای موجود جهت حل بحران دارفور شركت كند.
با توجه به این سیاستی كه غربی ها در قبال بحران دارفور اتخاد كرده اند نمی توان به موفقیت كنفرانس آدیس آبابا امیدی داشت.برای حل بحران دارفور بهتر است كه كنفرانسی برگزار شود كه بدور از منافع سیاسی باشد، منافعی كه قطعا به سود مردم دارفور و دولت مركزی سودان نخواهد بود و تنها اهداف سیاسی غرب در قبال این منطقه آفریقایی را برآورده می كند.
اتحادیه عرب و اتحادیه آفریقا می توانند این بار به دور از تمام وابستگی های سیاسی خود به غرب نقش میانجیگر بیطرفی را در این قضیه ایفاء كنند میانجیگری كه به حل عادلانه بحران دارفور بپردازد اما آیا می توان به نقش این اتحادیه ها برای حل بحران دارفور امید داشت و آیا كشورهای غربی از پیش راه حل های منفعتی خود را ضمیمه قطعنامه پایانی این نشست نكرده اند؟ با توجه به همه این احتمالات قوی مردم دارفور باید فكر جدی تری برای حل بحران خود كنند و به اجماع راه حلی به دور از دخالت های غربی ها برای دارفور بیابند.»

منبع : روزنامه ابرار