پنجشنبه, ۹ فروردین, ۱۴۰۳ / 28 March, 2024
مجله ویستا


آخرین گفت وگوبارابرت آلتمن


آخرین گفت وگوبارابرت آلتمن
آخرین گفت وگوی مطبوعاتی با آلتمن.
در این گفت وگو كه به طور تصادف آخرین گفت وگوی مطبوعاتی او بود، درباره نیم قرن فیلمسازی او و فیلم هایی كه نگاه دنیا را به سینما تغییرداد، صحبت كردیم. شاید، سرطان زندگی آلتمن را در ۲۰ نوامبر، گرفته باشد. درحالی كه همسرش كاترین و خانواده اش در كنار تخت او در بیمارستان سوارس لس آنجلس حضور داشتند. اما هركدام از چهل فیلم او هنوز زنده هستند و او به دور از قوانین تحلیلی استودیویی، هنوز با فیلمهایش به مدیران هالیوود می خندد كه احمقانه در پی تفكراتشان بودند و می خواستند تا او فیلمها را به شیوه استودیویی بسازد.
آلتمن، هنگام مرگ ۸۰ سال داشت، اما روحیه سرسخت و شورشی یك جوان ۱۹ ساله را داشت. شیوه فیلمسازی او منحصر به فرد بود و از مهم ترین شاخصه های آن استفاده استادانه از جمع بزرگ هنرپیشگانی بود كه در فیلمهایی چون نش ویل، بازیگر، برش های كوتاه و گاسفوردپارك به كار گرفته بود.
من ۱۵ سال بود كه آلتمن را می شناختم. در اكران افتتاحیه یكی از فیلمهایش او به شوخی یك اسكناس ۲۰ دلاری به من داد و زمانی كه من به این كار او خندیدم، به من خاطرنشان كرد كه در سال ۱۹۷۵ پس از نگارش نقدی بر فیلم نش ویل در نشریه نیویوركر، به شوخی به پارلین كیل ۱۰ دلار داده بود و از این رو، برای من ارزش بیشتری قائل است هرچند كه همان نقد موجب شد تا او اعتباری بیش از پیش پیداكند.
آلتمن فردی خونسرد و خوش برخورد از اهالی شهر كانزاس سیتی بود. او به موسیقی جز (Jazz) و فیلمسازی علاقه یكسانی داشت، اما نسبت به عكس العمل منتقدان درباره برخی از فیلم هایش بیش از حد حساس بود. در سال ۱۹۹۳ پس از نمایش فیلم برش های كوتاه، دست های آلتمن پس از برخورد نه چندان خوب منتقدان به لرزه افتاده بود زیرا او معتقد بود كه می تواند از نحوه نگاه های منتقدان، متوجه برآورد آنها از فیلم شود. او در فیلمهایش به بازیگران آزادی عمل كامل می داد و همین سبب می شد تا بازیگران چند نسل سینمای جهان از لیلیان گیش تا لیندسی لوهان، بهترین تجربه های بازیگری شان را با او داشته باشند.
اما در جریان مصاحبه، ترجیح دادم نخستین سؤالم را درباره سلامتی اش مطرح كنم. او ده سال قبل، عمل پیوند قلب انجام داده بود و قلب یك زن سی و چندساله را در بدنش داشت. وی باتوجه به این قضیه به من گفت: «من هنوز با این قلب می توانم چهل سال دیگر زندگی كنم ولی بقیه اعضای بدنم موجب نگرانی ام شده است.»
من از او پرسیدم كه آیا قلب قبلی را نگه داشته و بعد او با خنده ای منحصر به فرد گفت: «البته، چون این دلقك های هالیوودی را كه همه عمرم را با آنها مبارزه می كردم، خوب می شناختم، به این دلیل قلبم را داخل یك شیشه نگه داشتم و كاترین (همسر آلتمن) دائماً از آن مراقبت می كرد.»
در ادامه ما درباره كل زندگی حرفه ای او از زمانی كه در تلویزیون با آلفردهیچكاك همكار بود تا كار با لیلی تایلین و مریل استریپ در فیلم آخرش صحبت كردیم. او از كدورت قدیمی با وارن بیتی در فیلم لك كاب و خانم میلر و با رونالد ساترلند و الیوت گلا در فیلم «مش» گفت: «آن دو نفر قصد داشتند موجبات اخراج را از سر صحنه فیلم مش فراهم كنند و من پس از آن با ساترلند همكاری نداشتم ولی چندین فیلم با گلا داشتم.»
وقتی از او درباره دلیل این قضیه پرسیدم، گفت: «خیلی ساده است، گلا عذرخواهی كرد، ولی ساترلند مغرور بود.» ما همچنین درباره چندموضوع كه تا به حال علنی نشده بود صحبت كردیم.
مسأله سلامتی اش موجب شده بود تا در چند فیلم از كارگردان ذخیره استفاده كند. برای نمونه، پاول توماس اندرسون از این كه در فیلم آخرش این وظیفه را داشته است بسیارخوشحال به نظر می رسید چون می توانست در كنار الگوی حرفه اش در سر صحنه باشد. و استفن فریرز كه اكنون برای فیلم ملكه از شانس های مسلم جایزه اسكار است، كارگردان ذخیره آلتمن در فیلم گاسنورد پارك بود. آلتمن از آن جمله كارگردان هایی بود كه هرگز به گذشته فكر نمی كرد و همیشه به فكر فیلم بعدی بود و در زمان گفت وگو او از فیلم بعدی اش دستانی بر روی یك جسم سخت صحبت می كرد كه قرار بود، مریل استریپ و بیلی باب تورنتون هنرپیشه های اصلی آن باشند.ماجرای این فیلم پیرامون عده ای از مردم تگزاس بود كه در یك مسابقه محلی شركت كرده بودند و هر نفر می باید دستش را روی یك كامیون واحدمی گذاشت و در نهایت آخرین نفری كه دستش را از روی كامیون برمی داشت، صاحب كامیون بود. اما آلتمن هرگز نتوانست ساخت این طرح را عملی كند.
و همچنین جمله ای كه در پایان فیلم«مش» از بلندگو می شنویم: «همه اش همین بود.»آكادمی اسكار در ماه مارس به پاس یك عمر فعالیت سینمایی یك اسكار افتخاری به او اهداكرد و این حداقل كاری بود كه برای جبران ۵ بار نامزدی او و اهدا نكردن جایزه، می توانست انجام شود.آخرین بخش گفت وگوی ما درباره فیلم آخرش Apairie home companion بود.
او با لبخند تأكید می كرد كه گریسون كیلر نویسنده رادیویی ادعای درستی درباره كپی برداری او از نمایش رادیویی اش نداشته است. آلتمن سری تكان داد و ادامه داد: «فیلم من فقط درباره مرگ است و ویرجینیا موسن نقش فردی را ایفا می كند كه جان انسان ها را می گیرد.»
وقتی از او درباره احساسش راجع به مرگ پرسیدم، به آسانی پاسخ داد: «مرگ چیزی نیست كه از آن بترسم.»
رولینگ استون
منبع : روزنامه ایران


همچنین مشاهده کنید