پایان کار دولت بلر

«تحولات سیاسی انگلیس در سال ۲۰۰۷ به یك دلیل به خاطر سپرده خواهد شد: وداع بلر از داونینگ استریت. وقتی تونی بلر در سال ۲۰۰۵ وعده می داد كه پیش از برگزاری انتخابات سراسری آتی انگلیس قدرت را واگذار می كند، انتظار داشت كه قبل از تحویل كامل امور به گوردون براون -وزیر دارایی- چند سالی را به عنوان نخست وزیر بر مسند قدرت باقی بماند. اما وی ناگزیر به اعلام این شد كه تا پاییز ۲۰۰۷ داونینگ استریت (دفتر نخست وزیری انگلیس) را ترك خواهد كرد اما با این حال نمی توان گوردون براون را جانشین مسلم بلر دانست و اكنون انگلیس نسبت به ۱۰ سال گذشته با ابهام سیاسی بیشتری روبروست.»
هفته نامه اكونومیست در شماره ویژه خود كه به پیش بینی تحولات سیاسی، اقتصادی، اجتماعی جهان در سال ۲۰۰۷ اختصاص دارد، در خصوص دورنمای سیاسی بریتانیا در سال جدید میلادی می نویسد: «مردم دیگر كشورهای جهان از مشاهده كناره گیری اجباری موفق ترین نخست وزیر حزب كارگرانگلیس از قدرت - پیروز سه دوره متوالی انتخابات سراسری - شگفت زده شده اند از این رو كه بلر و دولتش دستاورد های بسیاری را برای مردم كشورشان به ارمغان آورده اند، هر چند كه این دستاوردها به لحاظ كمی نسبت به وعده های داده شده كمتر بوده اند. اقتصاد انگلیس نیز دایما رو به رشد بوده و این كشور در مقایسه با سایر رقبای خود در اروپا عملكرد بهتری را در این خصوص از خود به نمایش گذاشته است، هم چنین تلاشها جهت رقابتی كردن سرویس های خدماتی به عموم مردم نتایجی را در پی داشته كه اگر چه عاری از عیب و نقص نیستند اما در مجموع بسیار امیدواركننده تلقی می شوند.
نرخ فقر در میان اقشار مختلف جامعه انگلیس به خصوص در میان كودكان و مستمری بگیران كاهش یافته و از بیشترین انواع جرایم نیز كاسته شده است. همچنین ایرلند شمالی در صلح و ثبات بسر می برد و اسكاتلند و ولز نیز طبق روال از سوی لندن اداره می شوند. با این اوصاف تونی بلر شاهد كاهش حمایت های مردمی بوده است اساسا به این دلیل كه اوضاع نابسانی بر عراق حاكم بوده و سیاست خارجی انگلیس تحت رهبری بلر -فداكارترین هم پیمان جورج بوش در جنگ با تروریسم- از تامین منافع مردم این كشور بازمانده است.
به این دلایل اشتباهات برخی وزرای دولت انگلیس، رسوایی ها نظیر رسوایی مالی حزب كارگر و این باور كه مالیات دهندگان انگلیسی به اندازه كافی دریافتی ندارند را هم باید اضافه كرد.»اكونومیست می نویسد: «اعضای حزب كارگر در پارلمان انگلیس نخست وزیر كشورشان را مایه دردسر می دانند و تسریع روند واگذاری قدرت را خواستار شده اند. برخی نیز كناره گیری بلر پیش از برگزاری انتخابات محلی و منطقه ای ماه مه را خواستارند به این امید كه حزب كارگر در نبود وی عملكرد بهتری را در این انتخابات به نمایش گذارد.
این در حالی است كه شخص نخست وزیر تمام تلاش خود را به كار خواهد بست تا دستكم تا ماه مه ایستادگی كند و بدین وسیله دوره تصدی ۱۰ ساله اش را به سلامت به اتمام برساند. اما بلر طی این مدت بیهوده به انتظار نخواهد نشست او می خواهد اطمینان خاطر حاصل كند كه حتی الامكان برنامه های اصلاحات حزب كارگر نوین انگلیس با كناره گیری اش از هر گونه خطر مصون بماند. لذا انتظار می رود كه بلر تا قبل از ترك «داونینگ استریت» به ارایه فوری یكسری طرحهای بدیع و معرفی اولویت های به مراتب ضروری تر از گذشته بپردازد.
هم چنین مسایلی نظیر اصلاحات در قانون اساسی، انرژی هسته ای و آموزش و پرورش بیشترین عناوین خبری در سال ۲۰۰۷ را به خود اختصاص خواهند داد.»اكونومیست در ادامه این گزارش آورده است: «به جهت اینكه مطمئنا توجه و نگاه مطبوعات انگلیس از بلر به جانشینش معطوف خواهد شد تقریبا هیچ كس به سایر اقدامات وی توجهی نخواهد كرد.
اگر چه گفته می شود كه براون جانشین قریب به یقین بلر خواهد بود اما بر سر این احتمال نیز ابهاماتی وجود دارد. تونی بلر فردی فصیح در بیان و فریبنده و جذاب به لحاظ شخصیتی است اما گوردون براون هیچ یك از این ویژگی ها را ندارد. اساس صلاحیت و اعتبار و بنیان مدیریت اقتصادی موفقیت آمیز براون كه زمانی محكم و استوار بود اكنون در معرض خطر فروپاشی قرار گرفته است و رقبای براون از ناكامی وی بهره جسته اند و به این بهانه كه او فاقد شخصیت مردمی و اجتماعی است مانع از تلاشها برای خلع قدرت بلر شده اند.
در حالی كه مخالفان براون امكان شكست خوردن وی را مورد ارزیابی قرار می دهند هم چنان به نظر می رسد كه كناره گیری بلر «وست مینستر و وایت هال» (منطقه ای در غرب لندن كه پارلمان انگلیس و اكثر دفاتر دولتی و وزارتخانه های این كشور در آن واقع شده است) را از پرداختن به امور دولت منحرف خواهد كرد. جملگی این مسایل به نفع اپوزیسیون خواهد بود و در این میان محافظه كاران كه برای نخستین بار طی یك دهه اخیر از فرصت انتخاب رهبری جذاب برخوردار شده اند بوی قدرت را احساس می كنند به همین منظور خود را با عزم راسخ دیوید كامرون جهت احیای حزب پا به سن گذاشته شایرز و لندن (یعنی توری ها یا حزب محافظه كار) به صورت حزبی كه بازنمود جامعه چند رنگی انگلیس باشد سازگار و همسو می كنند.
هر زمان كه كامرون به هسته «بلریسم» نزدیك شده و از وعده وعید های مرسوم توری ها مبنی بر كاهش نرخ مالیات دوری كرده محافظه كاران غالبا سكوت اختیار كرده اند. به هر حال این آتش بس موقت میان محافظه كاران و كامرون در سال ۲۰۰۷ در هم شكسته خواهد شد.
كامرون برای متقاعد ساختن افكار عمومی انگلیس در خصوص اینكه خصوصیات وی تنها در دوستانه بودن خلاصه نمی شود تحت فشار قرار خواهد گرفت تا به تشریح مواضع و رویكرد های سیاسی اش در دولت جدید بپردازد و به محض اینكه در این مسیر گام بردارد از شكاف ها در حزب توری پرده بر خواهد داشت؛ شكاف هایی كه پر كردن آنها تقریبا به اندازه مهار رقابت جویانی كه در حال سلب صلاحیت حزب كارگرند سخت و دشوار است.»
اكونومیست افزوده است: «چنین وضعیت و شرایطی لیبرال دموكرات ها را از این فرصت بهره مند خواهد ساخت كه بر عده حامیان خود بیفزایند اما بعید به نظر می رسد كه قادر باشند گوی سبقت را از سایر رقبایشان بربایند. سر منزیس كمپل رهبر تازه وارد حزب لیبرال دموكرات انگلیس از صلاحیت ها و شایستگی های بسیاری برخوردار است اما فاقد استعداد ذاتی است معهذا به نظر می رسد كه بحث تشكیل پارلمان معوق و گمانه زنی ها در خصوص گرایش هر چه بیشتر سرمنزیس به حزب كارگر در مقایسه با میلش به حمایت از محافظه كاران بیش از پیش به گوش خواهد رسید.

منبع : روزنامه ابرار