ونزوئلا پرچمدار انقلابهای آمریکای لاتین

جمهوری فدرال ونزوئلا ششمین كشور بزرگ آمریكای جنوبی و یكی ازثروتمند ترین كشورهای این منطقه است كه از غرب با كلمبیا ، از شرق با گویان و از جنوب با برزیل و از شمال با دریای كارائیب هم مرز است.انتخاب نام این كشور به سال ۱۴۹۹ باز می گردد.
در آن سال جهانگردی به نام «آلنسون اوژدا لد» در حال عبور از دهكده ای كه سرخپوستان در آن خانه هایی از چوب بر روی دریاچه «ماراكایبو» بنا كرده بودند، آنجا را به «ونیز» ایتالیا تشبیه كرد، همین امر باعث شد نام «ونیز كوچك» به این منطقه اطلاق شود و با گذشت زمان به صورت كنونی ونزوئلا در آید. این كشور با بیش از ۹۱۲ هزاركیلومتر مربع مساحت و افزون بر ۲۶ میلیون نفر جمعیت در تاریخ پنجم جولای سال ۱۸۱۱ میلادی موفق به كسب استقلال از اسپانیا شد. مردم ونزوئلا مركب از نژاد و قومیت اسپانیولی، ایتالیایی، پرتغالی، عرب آلمانی و آفریقایی هستند و ۹۶ درصد از آنان كاتولیك رم و دو درصد مذهب پروتستان دارند.
۶۰ درصد مردم به زبان اسپانیولی و مابقی به گویشهای محلی و سرخپوستی تكلم می كنند. این كشور دارای ۲۳ ایالت است و ایالت آمازون یكی از بزرگ ترین و در عین حال دورافتاده ترین ایالات آن است. كاراكاس پایتخت ونزوئلا است و از دیگر شهرهای مهم آن می توان از «ماراكایبو»، «والنسیا» و «ماراكی» نام برد.
كاراكاس و بویژه شمال غرب آن با بیش از پنج میلیون نفر جمعیت پیشینه ای كهن دارد و «كریستف كلمب» كاشف معروف نخستین بار در سال ۱۴۹۸ میلادی به وارد این ناحیه از ونزوئلا شد. شهر ساحلی «ایسلا دمارگاریتا» نیز برای بسیاری از ساكنان كشور ونزوئلا یادآور تعطیلات سالانه است. وضعیت آب و هوایی این كشور استوایی، گرم و مرطوب و بسیار متنوع و رشته كوه های «آند» از شرق تا غرب این كشور امتداد دارد. در منطقه جنوب شرقی این كشور نیز آبشار «آنجل» قرار دارد.
موقعیت كم نظیر جغرافیایی ونزوئلا باعث شده كه این كشور مجموعه ای از زیباییها و جذابیتهای آمریكای جنوبی را شامل جنگلهای انبوه آمازون تا سواحل كارائیب و حتی نواحی صحرایی را در خود داشته باشد.ونزوئلا را از نظر طبیعی می توان به چهار منطقه شامل كوههای آند در غرب زمینهای كم ارتفاع و مرطوب در اطراف دریاچه «ماراكایبو» در شمال، پوشش ساوان در جلگه مركزی و ارتفاعات گویان تقسیم كرد.در این كشور فعالیت ها و خدمات نفتی مهمترین صنعت است و اكثر شركت های خارجی منطقه نیز به فعالیتهایی مرتبط با نفت مشغولند.
بطور كلی از صنایع ونزوئلا می توان به نفت خام، آهن، استیل، آلومینیوم، ماهیگیری ، كشاورزی و گردشگری اشاره كرد. ونزوئلا پنجمین صادركننده نفت خام و سومین تولیدكننده اوپك است و از نظر ذخایر گاز رتبه هشتم را در جهان به خود اختصاص داده است. نفت و مشتقات آن ۸۰ درصد و آلومینیوم چهار درصد از صادرات این كشور را به خود اختصاص داده است و از دیگر صادرات آن می توان به بوكسیت، سنگ آهن، منگنز و باریم اشاره كرد.
ونزوئلا در دهه ۱۹۹۰ یكی از مهمترین كشورهای تولیدكننده زغال سنگ، آهن، فولاد، آلومینیوم، طلا و الماس و دیگر مواد معدنی بود.تولید ناخالص داخلی این كشور بر اساس آمار سال ۲۰۰۴ میلادی ۱۳۳ میلیارد دلار، میزان صادرات در سال ۲۰۰۳ میلادی ۲۵‎/۸ میلیارد دلار و میزان واردات نیز در همین سال ۱۰‎/۷ میلیارد دلار بود. بر اساس آمار موجود میزان بدهیهای خارجی ونزوئلا در سال ۲۰۰۳میلادی ۳۸‎/۴ میلیارد دلار برآورد شده است.
این كشور همچنین مهمترین صادركننده سیمان در منطقه محسوب می شود كه صادرات آن حدود ۱۱۵میلیون دلار درآمد عاید این كشور می كند. در ماه فوریه سال ۱۹۹۲ سربازان ارتش ونزوئلا به رهبری سروان «هوگو چاوز» برای سرنگونی حكومت فاسد كشورشان دست به كودتایی نافرجام زدند كه كودتا شكست خورد و چاوز روانه زندان شد.
وی پس از دو سال بر اثر فشار افكار عمومی آزاد شد و به فعالیت سیاسی روی آورد. چاوز در سال ۱۹۹۸ به مقام ریاست جمهوری رسید و در این كشور «انقلاب بولیواری» اعلام كرد كه بارزترین مشخصه این انقلاب مقاومت آشتی ناپذیر در برابر سیاست سلطه گرانه آمریكا است. واشنگتن در آوریل سال ۲۰۰۲ با استفاده از برخی عناصر داخلی ونزوئلا كودتایی را ترتیب داد اما با هوشیاری مردم ونزوئلا این كودتا پس از ۴۸ ساعت شكست خورد و چاوز با حمایت اكثریت مردم بار دیگر قدرت را در دست گرفت.

منبع : روزنامه ابرار