«۱۰» های دوست داشتنی دنیای توپ گرد

شماره ۱۰ معمولا شماره ای خاص در دنیای فوتبال است. زیرا بسیاری از بازیكنان بزرگ با این عدد قدم به دنیای توپ گرد گذاشتند جالب این جاست كه بسیاری از آنها خصوصیات مشابهی داشتند مثلا...
۱) آنها معمولا «دو پا» هستند.
درست مثل زیكو، پله و زیدان. اما خب، این موضوع همیشگی هم نیست. ولی جالب این جاست كه اگر قادر به شوت زنی با هر دو پا نباشند، اكثرا چپ پا هستند؛ مارادونا، ماریو كارسو، پوشكاش، هاجی و ریوالدو همین شرایط را داشتند.
۲) هواداران آنها را می پرستند
گاهی آنقدر محبوب می شوند كه گویی رهبر یك آیین و مكتب جدید هستند. یكی از بهترین نمونه ها «روبرتو باجو» است كه انتقالش از فیورنتینا آشوب هواداران این تیم را در پی داشت؛ یا زمانی كه برای جام جهانی ۲۰۰۲ به تیم ملی دعوت نشد اكثر ایتالیایی ها و حتی بازیگران این كشور تی شرت هایی به تن كرده بودند تا مخالفت خود را با تصمیم سرمربی اعلام كنند؛ و در نهایت وقتی «جیووانی تراپاتونی» از او دعوت كرد تا در مصاف با اسپانیا، بازی خداحافظی اش را برگزار كند، ۳۰ هزار هوادار اهل «جنوا» ایستاده او را تشویق كردند و نام «باجو» را فریاد كشیدند.
قبول دارید كه چنین اتفاقی حتی در دنیای فوتبال هم كمتر پیش می آید؟
۳) امان از مربیان...
«دل پیرو» فصل قبل ركوردی عجیب را به نام خودش ثبت كرد؛ شماره ۱۰ محبوب تورین بیشتر مواقع نیمكت نشین بود و تنها توانست ۶ گل برای یوونتوس به ثمر برساند. درست مثل «خوزه آلتافینی»، آقای گل تاریخ مسابقات سری A. به هر حال هیچ بازیكنی دوست ندارد با تهدیدی به نام «نیمكت نشینی» روبه رو باشد، اما «دل پیرو» و «خاری لیتمنن» به خوبی با این مشكل كنار آمدند. در عین حال اگر مربیان در تمام مسابقات از این بازیكنان استفاده كنند آن وقت هواداران و روزنامه نگاران به چه چیزی ایراد بگیرند.
۴) آنها می توانند نتیجه بازی را تغییر دهند
«آرسن ونگر» سرمربی آرسنال یك بار درباره «خوان رومن ریكلمه» گفت: «او می تواند هر زمان كه دوست دارد سرعت بازی را به نفع تیم خودش از مسابقه بگیرد و بعد تیر خلاص را شلیك كند.» اما این درباره بسیاری از شماره ۱۰ های دیگر هم صدق می كند؛ پوشكاش، مارادونا، رونی، توتی و... آنها توانایی های منحصر به فرد خودشان را دارند؛ شوت های ناگهانی و كشنده، دریبل های تماشایی، ضربات به چارچوب دقیق و بدون خطا و هنرنمایی هایی كه هواداران برای دیدن آن لحظه شماری می كنند؛ این ها چیزهایی هستند از بازیكنان دنیای فوتبال فرشته هایی دوست داشتنی می سازند و بی تردید «رونالدینیو» در حال حاضر بزرگترین شماره ۱۰ دنیاست.
۵)... و آنها نامرئی می شوند
وقتی شماره ۱۰ ها خوب هستند، تیم خوب كار می كند و فوق العاده است. اما از آن جایی كه برای مربی و مجموع تیم بسیار مهم هستند اگر در مسابقه ای خوب ظاهر نشوند شما اصلا شك می كنید كه در زمین حضور دارند یا نه.
۶) از توپ مرده گل های زیبا می سازند
رونالدینیو، دل پیرو، ریكلمه، باجو، رونی و دیگران می توانند با استفاده از توپ و فضاهای مرده، صحنه های زیبا خلق كنند كه حسادت و غبطه بسیاری از بازیكنان دنیای توپ گرد را به دنبال دارد؛ و حریفان تمام تلاششان را برای مهار آنها می كنند اما كمتر پیش می آید كه بتوانند جلوی فرصت طلبی و شوت های سنگین آنها را بگیرند.
۷) گل های مخصوص، «مخصوص» آنهاست.
در جام جهانی ۹۴ امریكا، «اسكار كوردوبا» دروازه بان كلمبیا تنها چند لحظه تمركزش را از دست داد و از جلوی دروازه كنار رفت؛ اما همین چند ثانیه برای «گئورگ هاجی» مهاجم رومانی - كه افتخار حذف كردن آرژانتین را در بازی قبل در كارنامه داشت - از فاصله ۴۰ یاردی، یكی از زیباترین گل های تاریخ جام جهانی را به ثمر رساند. یا گلی كه مارادونا در جام ۱۹۸۶ مقابل انگلستان به ثمر رساند و آخرین نمونه هم گلی بود كه «كاكا» در چارچوب لیگ قهرمانان مقابل تیم «فنر باغچه» وارد دروازه حریف كرد.
۸) اما زیاد مصدوم می شوند
لیتمنن، دل پیرو، باجو، گازا، زیدان، زیكو، رونی و توتی همه با مصدومیت های وحشتناكی روبه رو شدند؛ از پارگی رباط صیلبی زانو گرفته تا مصدومیت هایی كه آنها را تا مدت ها از میادین دور می كرد.
۹) محبوب و مغضوب روسای باشگاه ها
برای خیلی از شماره ۱۰ ها مثل دل پیرو و توتی، می توان تنها از طریق آمار گل ها و تعداد بازی هایشان نگاهی كلی به دوران حرفه ای شان انداخت. اما برای بازیكنی مثل «آریل اورتگا» كه در طی ۸ سال ۷ باشگاه عوض كرد اوضاع كمی فرق می كند. باید اعتراف كرد این شماره ۱۰ ها برای بسیاری از تیم ها واقعا محبوب اند اما گاهی هم آنقدر افت می كنند كه صبر مسوولان باشگاه هم تمام می شود.
۱۰)... و موهای فانتزی...
هواداران فوتبال هیچ وقت موهای فر و بور كارلوس والدراما را فراموش نمی كنند؛ یا موهای دم اسبی روبرتو باجو؛ یا مثلا رونالدینیو با آن نگاه هوشمندانه، موهای بلند و هدبندهایی كه هر فصل رنگش تغییر می كند...

فاطمه حلاجی

منبع : روزنامه جوان