حسن حبیبی

حسن حبیبی اولین سرمربی رسمی فوتبال ملی ایران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بود. او در تیر ماه سال ۱۳۵۸ تیم منتخب تهران را در مسافرت به شوروی سابق همراهی كرد و بلافاصله بعد از آن به دنبال حضور ناصر نوآموز در راس فدراسیون فوتبال ایران به سمت سرمربی رسمی تیم ملی فوتبال كشورمان منصوب شد. حبیبی بعد از مرحوم دهداری و مرحوم رنجبر ، سومین مردی بود كه بعد از تجربه كردن بازوبند كاپیتانی تیم ملی فوتبال سرمربیگری این تیم را هم تجربه كرده است . حبیبی در سال ۱۳۱۸ در كرمان به دنیا آمد. بعد از انتقال پدرش به تهران با خانواده اش ساكن محله چهارصد دستگاه درتهران شد. او در زمین های خاكی همان محله فوتبال را آغاز كرد و همانجا بود كه مورد توجه دكتر عباس اكرامی پدر باشگاهداری نوین در ایران قرار گرفت و وارد باشگاه شاهین شد .
بعد از مدتی كوتاه عضویت در باشگاه شاهین به تیم تاج سابق رفت . او تا سال ۱۳۴۲ در خدمت باشگاه تاج بود اما همچون نفراتی چون محمد رنجبر و حشمت مهاجرانی با تشكیل رسمی تیم پاس پیراهن این تیم را در سال ۱۳۴۲ به تن كرد. حسن حبیبی تا سال ۱۳۵۲ زمانی كه ۳۴ ساله شده بود ، در خدمت باشگاه پاس بود و سپس با پیراهن این تیم از فوتبال خداحافظی كرد. طی دوران بازیگری ، حبیبی یكی از بهترین های تیم ملی بود . او در سال ۱۳۳۸ درمسابقات مقدماتی جام ملت های آسیا در كرالای هندوستان وقتی تنها ۲۰ ساله بود یار تیم ملی شد و آخرین بار در سال ۱۳۴۹ وقتی ۳۱ ساله شده بود پیراهن تیم ملی را برتن كرد. در دوران حضور در تیم ملی فوتبال صاحب ۲ افتخار عمده شد . یكی صعود به مسابقات فوتبال المپیك ۱۹۶۴ توكیو و حضور در این رقابتها و سپس قهرمانی در مسابقات فوتبال جام ملتهای ۱۹۶۸ آسیا ، اما او صاحب موفقیتهای دیگری در این عرصه شد ، قهرمانی در مسابقات جام عمران منطقه ای در سال ۱۳۴۴ از این دست موفقیتها بوده است . به هر حال حسن حبیبی بعد از پایان دوران بازیگری مربیگری را آغاز كرد .
او از سال ۱۳۵۲ تا سال ۱۳۵۶ سر مربی تیم پاس بود . پاس در این مدت موفق شد ۲ بار فاتح مسابقات لیگ تخت جمشید شود. به دنبال كسب این ۲ موفقیت ، حبیبی در سال ۵۸ سرمربی تیم ملی بزرگسالان ایران شد. در بدو كارش بسیاری از یاران اصلی تیم ملی برای ادامه فوتبال به خارج از كشور رفته بودند و برخی از آنها هم دچار افت شده بودند. با این حال حسن حبیبی با اتكا به ستارگان روز فوتبال ایران در اسفند ماه سال ۱۳۵۸ عامل صعود ایران به مسابقات فوتبال المپیك ۱۹۸۰ مسكو شد اما این مسابقات توسط مسئولان درجه اول ایران تحریم شد ، بنابراین فوتبال ایران حضور در یك میدان را به سادگی از دست داد. در سال ۱۳۵۹ فوتبال ایران خودش را برای مسابقات جام ملت های ۱۹۸۰ آسیا و دفاع از عنوان قهرمانی خود آماده می كرد. این مسابقات در شهریور و مهر ماه سال ۱۳۵۹ در كویت برگزار شد. در اواسط دیدارها ، جنگ عراق علیه ایران آغاز شد و ایران كم روحیه و نا امید مسابقات خود را ادامه داد . با این حال ، آن چه در پایان كار ثبت شد كسب مقام سوم جام ملت های ۱۹۸۰ آسیا بود. حبیبی بعد از كناره گیری نوآموز از ریاست فدراسیون از مسئولیت مربیگری در تیم ملی كنار رفت اما درست ۱۱ سال بعد این بار به عنوان مربیگری در تیم ملی امید زیر ۲۳ سال به سطح اول مربیگری در ایران برگشت . او ۲ بار در جریان ۲ صعود ناكام تیم ملی امید به المپیك های بارسلون ۱۹۹۲ و آتلانتا ۱۹۹۶ سرمربی تیم ملی بود اما علیرغم ناكامی ، با معرفی مردانی چون خداداد عزیزی، شاهرودی، گل محمدی، پیروانی، منافی، نكیسا، باقری، میناوند، مهدوی كیا و... نشان داد كه در كارش یك مربی موفق است .

منبع : سایت فدراسیون جمهوری اسلامی ایران