کلاسیکی ناآشنا

ناسوسینیور (۱۸۶۴-۱۷۹۰) اقتصاددانی نه چندان مهم ولی كاملا معتقد به اصول اقتصاد كلاسیك است كه در دوره میان انتشار كتاب اصول ریكاردو (۱۸۱۷) و اصول استوارت میل (۱۸۴۸) زندگی می‌كرده است.
كتاب درسی سینیور رئوس علم اقتصاد سیاسی نام داشت كه در سال ۱۸۳۶ منتشر شد و در اصل، مجموعه سخنرانی‌های او در دانشگاه آكسفورد است، جایی كه سینیور بر كرسی اقتصاد سیاسی تكیه می‌‌زد. سینیور در این سخنرانی‌ها و دیگر سخنرانی‌هایش كمك زیادی به پیشبرد نظریه ارزش، اجاره، جمعیت، پول و تجارت بین‌الملل كرده است. اما مهمترین اثر او نظریه امساك در مورد سود است كه مدعی است سود نتیجه امساك سرمایه‌داران در مصرف دارایی خود در حال حاضر است. این نظریه باعث بعضی از شدیدترین انتقادات ماركس در مورد ماهیت تعذرآمیز «اقتصاد بورژوایی» شد. اما، بیان اصل نزولی بودن مطلوبیت نهایی، كه البته با نظریه تقاضا ارتباطی نداشت، تعمیم نظریه اجاره ریكاردو به عوامل دیگر، وقتی كه عرضه ثابت است و اثبات این كه تعادل موازنه پرداخت‌ها به معنای وجود نابرابری قابل‌ پیش‌بینی در دستمزدها و قیمت‌های بین‌المللی است، كمك‌های مهمی است كه سینیور به پیشبرد علم اقتصاد كرده است. سینیور همچنین كوشید تا روش‌های مورد استفاده طرفداران ریكاردو را از طریق استخراج همه فرضیه‌های اقتصاد سیاسی از چهار اصل درباره انگیزه‌های اقتصادی و پیشرفت‌های صنعتی و كشاورزی شرح و بسط دهد.
بالاخره سینیور سعی كرد تا تفاوت اساسی میان «علم» و «هنر» و یا به قول امروزی‌ها اقتصاد اثباتی و اقتصاد توصیفی را مشخص كند.
این تمایز از نظر شخص او اهمیت زیادی داشت، چرا كه سینیور نخستین اقتصاددانی است كه سال‌ها به عنوان مشاور سیاستمداران فعالیت كرد و در واقع با حزب «ویگ» انگلستان اعم از این كه بر سر قدرت بود یا نبود مشاوره می‌كرد. سینیور روی قوانین مربوط به اتحادیه‌های صنفی، اصلاح شركت‌های وابسته به شهرداری‌ها و اداره امور رفاهی فقرا در ایرلند كار كرده و در چهار كمیسیون سلطنتی انگلستان كه قوانین تحقیق در مورد فقرا (۱۸۳۴)،‌ قانون كارگاه‌ها (۱۸۳۷)، رنج دست‌بافان (۱۸۴۱) و آموزش و پرورش مردمی (۱۸۵۷) را بررسی می‌كرده است، عضویت داشته و در هر مورد قسمت اعظم گزارش‌ها را او نوشته است. تلاش‌های او در مورد قانون تحقیق در مورد فقرا باعث شد كه كمك مستقیم به افراد فقیر اما تندرست قطع شود و به جای آن كمك به بیماران، ضعفا و سالخوردگان برقرار گردد و این برای او به عنوان یك سیاستگذار دستاورد بزرگی بود. او نه فقط گزارش مربوط به این قانون را نوشت، بلكه برای تصویب و اجرای آن تلاش زیادی به خرج داد. لغو قانون سابق كمك به فقرا كه در آن كمك به بیكاران نیز پیش‌بینی شده بود، یكی از استنتاجات مالتوس از نظریه جمعیت خود بود. سینیور از این بابت با مالتوس هم‌عقیده بود، ولی دیگر افكار مالتوس را رد می‌كرد.
در واقع، كتاب دو سخنرانی درباره جمعیت سینیور، كه در سال ۱۸۲۹ منتشر شد، یكی از نخستین انتقاداتی است كه به نظریه مالتوس شده و نظریه مالتوس با‌توجه به تجربیات عملی در مورد افزایش جمعیت، در عین حال كه سطح زندگی نیز رو‌به بهبود بوده، مردود شناخته شده است.
سینیور در سال ۱۷۹۰ متولد شد و فرزند اول یك كشیش بود. او در ایتون، كالج مگدالن در آكسفورد و لینكلزاین در لندن تحصیل كرد. سینیور در سال ۱۸۱۷ سردفتردار رسمی و در سال ۱۸۱۹ به قضاوت برگزیده شد. در سراسر دهه ۱۸۲۰ علاوه‌بر كارهای حقوقی و تدریس، در اقتصاد نیز مطلب می‌نوشت و در دهه ۱۸۳۰ عنوان سیاستگذاری را نیز به مشغله‌های خود افزود: با كنار رفتن حزب «ویگ» در سال ۱۸۴۱، سینیور به اقتصاد نظری روی آورد. او در سال ۱۸۴۷ برای بار دوم به استادی دانشگاه آكسفورد رسید. سینیور سخنرانی‌های دیگری نیز منتشر كرد و بخش عمده‌ای از یك كتاب در مورد اقتصاد سیاسی را نیز به پایان برد ولی هیچ‌گاه توفیق نیافت آن را كامل كند.
سینیور سپس مسافرت‌های زیادی انجام داد كه شرح آنها را نوشت و بخشی از آن منتشر شد و بقیه تنها پس از مرگ او در سال ۱۸۶۴، كه در سن ۷۴سالگی رخ داد، منتشر شد.

منبع : روزنامه دنیای اقتصاد