جوانان و اصلاح طلبی

ده سال پیش در چنین روزهایی، عزم و اراده ملی مردمان ایران زمین فصلی تازه در حیات سیاسی اجتماعی کشور رقم زد و پدیده ای به نام دوم خرداد به عنوان نماد اراده میلیون ها ایرانی برای رسیدن به فردایی بهتر در کتاب تاریخ این سرزمین به ثبت رسید. شکل گیری و البته تداوم این جریان و مشی دوم خرداد اگرچه مرهون خواست و اراده ملت بود اما نمی توان حضور سرنوشت ساز و تاثیرگذار جوانان را در این میان نادیده گرفت.
جوانانی که روزها و ماه های قبل از دوم خرداد با همه توش و توان خود به میدان آمدند و برای آنچه صادقانه به آن اعتقاد داشتند، از همه چیز خود گذشتند و در گوشه گوشه عرصه های پس از دوم خرداد نیز حضور و بروز یافتند و هر جا که به وجودشان نیاز بود بی هیچ چشم داشت و توقع دریغ نکردند و باز هم صحنه هایی از شور و نشاط جوانی آفریدند تا فریاد استقلال، آزادی و پیشرفت و پیام عدالت، آزادی و معنویت همواره به پشتوانه آن پیام بران صادق جاری و ساری باشد.
حضوری که طی هشت سال منشاء تحرک و پویایی در عرصه های مختلف سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و علمی کشور بود و البته کمتر اسمی از پدیدآورندگان جوان آن برده شد.
منصفانه باید گفت در دو دوره حضور اصلاح طلبان موقعیت و جایگاهی بی نظیر برای بیان افکار و آرا و فعالیت در چارچوب آن افکار در نهادهای مدنی برای جوانان فراهم شد و ابراز عقیده و مشارکت نسل سوم در اداره امور رنگی دیگر به خود گرفت، اما در همان مختصات منصفانه نباید نادیده گرفت آنچنان که باید فرصت حضور در عرصه های تصمیم گیری کلان و مشارکت عملی در اجرای سیاست های دولت اصلاحات برای حامیان و یاوران جوان فراهم نیامد و جوانان کمتر فرصت خدمت در بدنه دولت و رده های تصمیم سازی و پیگیری عملی خواسته های خود را که معمار جوان اندیش دوم خرداد نیز بر آن پای می فشرد پیدا کردند.
پس از روی کار آمدن دولت نهم و گذشت نزدیک به دو سال از عمر آن البته مشخص شد که شعار جوان گرایی این دولت محدود و منحصر به گروهی خاص از جوانان است و نگاه به این گروه انگشت شمار و معدود نیز به نگاهی از نوع دیگر تبدیل شده که جای نقد بسیار دارد که به موقع به آن خواهم پرداخت.
اینک پس از مرور آن هشت سال و گذشت این دو سال و با توجه به ده سال تجربه حضور فعالیت جوانان در عرصه های مختلف چه آنجا که فضا برای همگان در عرصه هایی محدود فراهم بود چه اینجا که گستره ای وسیع از اختیارات و امکانات در اختیار گروهی خاص قرار دارد، به نظر می رسد این خود جوانان هستند که باید طرحی نو دراندازند و در اندازه های توانمندی و اراده محکم شان در همه شئون جامعه ظاهر شوند.
اجازه حضور به جوانان نباید به عنوان امتیازی خاص یا عنایتی تلقی شود، عرصه های مختلف جامعه امروز نیازمند حضور جوانانی آگاه و پرشور و علاقه مند و دل نگران آینده این کشور است، و باید این نیاز پاسخی درخور بیابد حتی اگر کسانی همچنان آن را درک نمی کنند.
نکته مهم این است، موضوع حضور جوانان فارغ از دسته بندی ها و تعلق به جناح ها باید مورد توجه قرار گیرد، همانگونه که اصلاح طلبی چنین است. امروز هرکس به فکر استقلال و آزادی و پیشرفت میهن عزیزمان ایران است و آنان که دل نگران آینده این مرز و بوم اند و در راستای دغدغه های خودگام برمی دارند به نوعی به اصلاح طلبی اعتقاد دارند حتی اگر بر زبان نیاورند. و جوانان در این میانه نقشی تعیین کننده دارند همچنان که تا به حال داشته اند و این بار باید به صحنه بیایند برای مشارکت همه جانبه و فراگیر در اداره امور کشور؛ نقش جوانان باید از یاوران اصلاحات و رای دهندگانی فعال و ناظرانی هوشمند به مدیرانی توانا و نواندیش و دلسوز مبدل شود.
جوانان گر چه وفادار به آرمان ها و پایبند به اصولی هستند که نجات و آبادانی کشور در گرو آنهاست و به اصلاحات به عنوان تنها گزینه پیش رو برای اداره کشور می اندیشند، در عین حال به اصلاح روش های حتی اصلاح طلبانه ای که متناسب و مناسب با دیدگاه ها و مطالبات نسل نواندیش جامعه نیست همت خواهند گمارد.
همانگونه که روزی جوانان و عقایدشان باید باور می شد امروز اندیشه و کرداری که به باور و اعتقاد جوانان رسیده باشد باید ظهور و بروز یابد.
اینچنین است که می توان به آینده ای امیدوارکننده برای ایران عزیز چشم دوخت و مطمئن بود که سرمایه های ارزشمند این مرز و بوم بذر محبت و علاقه و حضور گرانقدرشان را از این خاک دریغ نمی کنند.آن روز می توان استقلال، آزادی و پیشرفت ایران اسلامی را فریاد کرد. به امید آن روز.

شهاب الدین طباطبایی

منبع : روزنامه ایران