مربیان پرتغالی قاره سبز

شمار زیادی از مربیان پرتغالی در طول زمان های گذشته و پیش رو كشور خود را به مقصد خارج ترك گفته اند. برخی از این افراد به دلیل عدم توجهی كه به آنها در داخل می شد، عده ای به دلیل موفقیت هایشان در عرصه داخلی كه آنها را مورد توجه باشگاه های خارجی قرارداد و برخی دیگر با وجودفرصت های داخلی، دست به این مهاجرت زده اند. امكان ندارد كسی در سیاره فوتبال وجود داشته باشد اما نام خوزه مورینیو به گوشش نخورده باشد. مربی چلسی، هم در داخل و هم در خارج میدان شخصیت خاصی دارد.
او برای اولین بار هنگامی كه به عنوان دستیار سر بابی رابسون در تیم های اسپورتینگ لیسبون، اف سی پورتو و بارسلونا در دهه ۹۰ كار می كرد، طعم مربیگری را چشید و در سال ۲۰۰۱ زمینه برای سرمربیگری او در تیم بنفیكا فراهم شد و از آنجا به پورتو رهسپار شد؛ جایی كه در طول ۲ فصل متوالی قهرمانی لیگ پرتغال را به همراه قهرمانی جام حذفی پرتغال، سوپركاپ، قهرمانی جام یوفا، قهرمانی لیگ قهرمانان و یك قهرمانی جام بین قاره ای را كسب كرد. این موفقیت ها سبب شد در سال های ۲۰۰۵ - ۲۰۰۴ جایزه مربی سال را از فدراسیون بین المللی تاریخ و آمار فوتبال دریافت كند.
بعد از جدایی از پرتغال در سال ۲۰۰۴ هدایت تیم رومن آبراموویچ یعنی چلسی را بر عهده گرفت.وی در اولین كنفرانس خبری با آبی های لندن، هنگامی كه از تجربه كم او در زمینه مربیگری سؤال شد، با جوابی كه داد شخصیت بی همتای خود را نشان داد. خوزه گفت:« فكر نكنید متكبر هستم.من قهرمان اروپا هستم و فكر می كنم یك فرد ویژه باشم.»مورینیو به هواداران چلسی نشان داد فرد ویژه ای همچون او چگونه می تواند بعد از ۵۰ سال آنها را به قهرمانی لیگ برتر برساند.
او همچنین چلسی را در آن فصل در كارلینگ كاپ به مقام قهرمانی رساند و در سال بعد نیز توانست برای دفعه دوم به همراه این تیم حكمرانی خود را ادامه دهد. با وجود اینكه تیم چلسی در این فصل در لیگ برتر آن راه قبلی را تاكنون نپیموده اما این مربی هنوز هم از حمایت هوادارانش بهره می برد؛ هوادارانی كه امید دارند این مرد پرتغالی آنها را به سوی قله فوتبال اروپا هدایت كند. عمده ترین رقیب چلسی در این فصل ، منچستریونایتد بود؛ تیمی كه بر روی نیمكت خود یك مربی پرتغالی دیگر را به نام كارلوس كوئیروز در اختیار داشت؛ نفر دوم بعد از سر آلكس فرگوسن در تصمیم گیری های یونایتدها. كارلوس در حالی به اولدترافورد آمد كه كمتر در عرصه فوتبال باشگاهی اروپا شناخته شده بود.
آن زمان او بیشتر بابت دستاوردهایش به همراه تیم ملی جوانان پرتغال شناخته می شد. وی این تیم را در رقابت های قهرمانی جوانان جهان در سال ۱۹۸۹ و ۱۹۹۱ به قهرمانی رساند و مربیگری تیم های ملی پرتغال، آفریقای جنوبی و عربستان سعودی را نیز بر عهده داشته است. فرگوسن با توصیه هایی كه به وی شد با یك مصاحبه با او موافقت كرد و بلافاصله به خاطر تحت تأثیر قرار گرفتن از سوی مرد پرتغالی، به او پیشنهاد كار به عنوان دستیارش را داد.
فرگوسن كه در پایان اولین فصل همكاری مشترك با كوئیروز توانسته بود قهرمانی لیگ برتر را كسب كند، گفت:« عقد قرارداد با او یكی از بهترین تصمیم هایی بود كه گرفته ام.»هنگامی كه رئال مادرید در پی كنار گذاشتن ویسنته دل بوسكه از این مربی استراتژیست دعوت به كار كرد، او رد چنین پیشنهادی راغیر ممكن دانست. ۱۲ ماه بعد از گذراندن یك فصل نا امیدكننده در رئال مادرید، باز هم فرگوسن با روی خوش ورود دوباره كوئیروز به اولدترافورد را خوشامد گفت و از آن پس همچنان دست راست سرآلكس فرگوسن در باشگاهباقی مانده است.دیگر پرتغالی كه می خواهیم وی را معرفی كنیم، در محافل فوتبالی به نام« شاه آرتور» شناخته شده است. «آرتور خورخه» بدون تردید یكی از مربیان همواره در حال گردش است.
وی از هنگامی كه در سال ۱۹۸۰ كارش را شروع كرد، در ۸ كشور مختلف در رفت و آمد بوده است. مربیگری باشگاههایی در پرتغال، فرانسه، اسپانیا، هلن د، عربستان سعودی و روسیه را نیز عهده دار بوده است. او قهرمانی پرتغال، یك قهرمان جام اروپایی به همراه پورتو ، یك قهرمانی لیگ و یك قهرمانی جام حذفی فرانسه به همراه پاری سن ژرمن و سرانجام یك قهرمانی در فوتبال عربستان سعودی را به دست آورده است. به اینهامربیگری در تیم های ملی پرتغال، سوئیس و كامرون را اضافه كنید.
در اكتبر ۲۰۰۶ هدایت تیم «كرتیل» فرانسه را بر عهده گرفت؛ تیمی كه امیدهایش برای رسیدن به رقابت های دسته دوم فرانسه كمتر شده بود. اكنون آنها با ۵ امتیاز اختلاف از منطقه خطر فاصله دارند و امیدوارند در پایان فصل با نتیجه ای بهتر از این كار خود را به پایان برسانند.یك پرتغالی دیگر كه در چند سال اخیر به این مسافرت ها روی آورده «آگوستو ایناسیو» می باشد. این مربی در سال ۲۰۰۰ تیم اسپورتینگ لیسبون را به مقام قهرمانی پرتغال رساند و در نوامبر گذشته با تیم بیرامار در جست وجوی عرصه جدیدی بود اما نتوانست با این تیم ته جدولی كارش را ادامه دهد و از قراردادش دست كشید.
به او توصیه شد كه كارش را با تیم «یونانوی ایونیكوس» شروع كند. تیم جدید او در ابتدای ورودش از پایین جدول، رتبه دوم را در اختیار داشت. مربی جدید تیم می داند كه برای برگرداندن اوضاع نیاز به همه توانایی ها و تجربیاتش دارد. «مانوئل خوزه» نیز دیگر پرتغالی ای می باشد كه تا قبل از اینكه شانس خود را با تیم الاهلی مصر بیازماید، جزو مربیان برتر پرتغالی به حساب نمی آمد. او در آنجا یعنی مصر تبدیل به یك قهرمان در نزد هواداران شده است.
مانوئل این باشگاه را به ۲ قهرمانی در لیگ در فصل ۲۰۰۵ ـ ۲۰۰۴ و ۲۰۰۶ ـ ۲۰۰۵ رساند. ۳ قهرمانی جام باشگاه های آفریقا در سال های ۲۰۰۱ ، ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ ، ۲ قهرمانیسوپر جام آفریقا و ۲ قهرمانی سوپر جام باشگاه های مصر حاصل كار او است و این باشگاه تحت هدایت او تنها تیمی است كه برای۲ بار در جام باشگاه های جهان حضور یافته است.باوجود موفقیت های فراوان در قاره آفریقا، این مربی ۶۰ ساله احساس عمیقی نسبت به مربیگری تیم ملی كشورش دارد. او در این باره گفت:« این طبیعی است كه پرتغال همیشه در قلبم خواهد بود.
مربی تیم ملی بودن همیشه آرزویم بوده و با آنكه آن را به تحقق نرسانده ام نا امید نیستم. فكر می كنم شایسته باشم كه این پست به من پیشنهاد شود؛ جایی كه برای من اوج یك زندگی كامل خواهد بود.»به آسیای جنوب شرقی می رسیم .
بعد از گذراندن دوران مربیگری در باشگاه های بوآویستا، سالگورس و لیكسوئس، «هنریكو كالیستو» ویتنام را خانه دوم خود می داند. همان طور كه خود او نیز می گوید در طول ۶ سال گذشته فعالیت سختی را داشته است. او گفت:« ابتدا این را یك تغییر بزرگ دریافتم، چون زندگی در اینجا خیلی متفاوت است.
اكنون كارها خیلی آسانتر شده چون یك جامعه قوی اروپایی در اینجا زندگی می كنند و ما یكدیگر را حمایت می كنیم.كالیستو توانسته تیم دانگ تام را به سطح اول فوتبال ویتنام برساند. او بعد از كسب مقام قهرمانی در جام حذفی ویتنام، سبب شد تا این باشگاه ویتنامی در۲ سال گذشته قهرمانی لیگ را نیز در دستان خود ببیند.در رقابت های امسال نیز تیم «دانگ تام» بعد از شروعی متزلزل دوباره رقابت را با تیم دانگ نای صدرنشین از سر گرفته است و در جست وجوی سومین قهرمانی متوالی اش می باشد.
كالیستو همچنین مدتی را به منظور هدایت تیم ملی ویتنام گذراند. او این تیم را به افتخار تاریخی مقام سومیرقابت های تایگر كاپ در سال ۲۰۰۲ رساند؛با این حال این مربی عقیده دارد افتخارات به دست آورده در ویتنام هنگام بازگشت او به پرتغال چندان مورد توجه قرار نمی گیرد و سبب نمی شود كه پیشنهاد كاری برای او به همراه داشته باشد. كالیستو گفت:« از مقدار فضایی كه ویتنام در نقشه فوتبال جهان اشغال كرده آگاهم اما بابت آنچه اینجا به دست آورده ام افتخار می كنم.»
در میان این مربیان خارج رفته،«برناردینو پدرتو» از نظر زبانی، آن هم هنگامی كه هدایت تیم آتلتیكو اسپورت آویاكو در آنگولا ( یكی از مستعمرات سابق پرتغال) را بر عهده گرفت، آسوده خاطر بوده است.او به همراه این تیم ۳ قهرمانی در لیگ، ۴ قهرمانی سوپركاپ و یك جام حذفی آنگولا را در طول ۷ سال به دست آورده است.
مشكلات مالی اخیر برای این باشگاه سرانجام به همكاری پدرتو با آنها پایان داد اما یك پیشنهاد از سوی «پترو لواندا» او را متقاعد كرد تا در آنجا بماند و تیمی دیگر را به سوی قهرمانی هدایت كند.در روزهای اخیر یك مربی پرتغالی در آسیا یعنی «خوزه پسیرو» از هدایت تیمش كنار گذاشته شد. الهلال عربستان كه موفق ترین تیم با ۱۰ عنوان قهرمانی در تاریخ فوتبال عربستان به حساب می آید، این مربی را به دلیل نتایج ضعیف كنار گذاشت.
در حالی كه به نظر می رسد پسیرو كارش در خارج از پرتغال تمام شده، مربی دیگری قصد دارد این راه را تازه آغاز كند. «آنتونیو الیویه را» در حال حاضر در حال بررسی یك پیشنهاد است كه از سوی اتحادیه فوتبال موزامبیك ارایه شده است تا هدایت تیم ملی كشورشان را بر عهده بگیرد. با این وجود اگر او این پیشنهاد را قبول كند، رساندن تیم موزامبیك به جام ملت های ۲۰۰۸ آفریقا كار چندان آسانی نیست چرا كه آنها در حال حاضر از۶ مسابقه گروهی در مرحله مقدماتی ۲ امتیاز كسب كرده اند.با این حال برخی از این مردان پرتغالی برخواهند گشت و برخی دیگر در طول ماه ها و سال های پیش رو سوار بر كشتی می شوند. این پرتغالی های عاشق مسافرت و ماجراجو با بازی های زیبا، افتخارات بیشتری خواهند آفرید.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی