نخود فرنگی

نخود فرنگی گیاهیست علفی و یک ساله ، دارای برگ های مرکب و شانه ای که از یک تا سه جفت برگ بیضی تشکیل میشود و در انتهای برگ به صورت پیچک ختم می گردد .
این پیچک در واقع یکی از برگچه های تغییر شکل یافته انتهائی برگ می باشد .
در محل اتصال برگ مرکب به ساقه یک گوشواره پهن و بزرگ با حاشیه دندانه دار وجود دارد که ساقه حامل برگ از میان آن خارج می شود . این گوشواره به رنگ برگچه ها و سبز رنگ است ولی اندازه آن از برگچه ها بزرگتر می باشد .
گل نخود فرنگی ( نخود سبز ) سفید بوده ، پروانه آسا ، نامیده می شود . این گیاه در تیرماه به گل می نشیند .
میوه نخود فرنگی ، به شکل نیام و با غلافی شمشیری شکل می باشد ، که در ابتدای تشکیل دانه ها در داخل نیام صاف و کنابی است ولی پس از رشد کافی به صورت برجسته و کروی و تو پُر در می آید .
در بعضی از انواع نخود فرنگی ، اندازه این غلاف ها به ۲۰ سانتیمتر می رسد ولی معمولا در انواعی که در ایران کشت می شوند ، طول غلاف ها ۶ تا ۷ سانتیمتر بیشتر رشد نمی کنند .
هریک از این غلاف ها حامل ۴ تا ۱۰ دانه نخود فرنگی است که به صورت دانه های کُروی شکل با پوست سبز براق و لطیف و نرم در غلاف جای گرفته اند .
در تعدادی از انواع این گیاه پس از رسیدن دانه ها ، روی آنها صاف میماند و در برخی دیگر روی دانه ها چروکیده می شوند .
مصرف نخودفرنگی ، از زمان های بسیار دور مرسوم بوده و چون دارای مواد غذائی فراوان می باشد و از طرف دیگر از حبوبات و گیاهان لذیذ است مصرف آن در غذاها و سالاد ها به صورت پخته فراوان است .مصرف دانه این گیاه در طول سال متداول است .
در تابستان از نخود فرنگی تازه و در زمستان از گنسرو ( پخته ) آن استفاده می شود .
● آب و هوا و خاک :
این گیاه در مناطق معتدل و مرطوب بهتر ثمر می دهد .
منطقه شمالی ایران محل مناسبی برای کشت نخود فرنگی می باشد .
نخود فرنگی ، در هر خاکی رشد می کند و چون جزو خانواده بقولات است مقادیر زیادی ازت زمین را در ریشه خود جمع می کند ، که برای کشت گیاهان بعدی در زمین مفید خواهد بود .
نیاز این گیاه به رطوبت و روشنائی و حرارت متعادل است و اگر مراقبت شود محصول خوبی بدست خواهد آمد .
● روش کاشت :
این گیاه را به صورت خطی می کارند . فاصله خطوط از یکدیگر ۵۰ تا ۶۰ سانتیمتر و فاصله بوته ها روی خطوط ۴۰ تا ۵۰ سانتیمتر مناسب است .به این منظور در مناطقی که زمستان معتدل دارند در پائیز و در مناطقی که سردسیر هستند ، پس از پایان خطر سرما زدگی زمستان و در بهار کشت آن انجام می شود .
در مناطق گرمسیر مانند : خوزستان ، بندرعباس ، بوشهر ، فارس و مناطق مشابه می توان در دو فصل از نخود فرنگی بهره برداری نمود .
دانه های این گیاه را مستقیما در محل اصلی می کارند و در هر نقطه چند دانه بذر را باهم کاشته و پس از سبز شدن نهالهای اضافی را قطع می کنند تا در هر نقطه حد اکثر ۲ بوته باقی بماند .
در صورتی که بذر نخود فرنگی را قبل از کاشت ۱۲ تا ۲۴ ساعت در آب بخوابانند ، این گیاه زودتر سبز می شود .محل قرار گرفتن بذر در زیر خاک ۲ تا ۳ سانتیمتر مناسب است .
پس از آنکه بوته ها رشد کردند آنها را به قیم می بندند ( قیم ، عبارت است از قطعه چوبی که کنار بوته قرار می دهند تا بوته در کنار آن بالا برود و یا آن که در دو سوی خطوط دو میله فلزی یا چوبی در زمین فرو می کنند و با بستن ریسمان به آن به وسیله ریسمان هایی ساقه بوته را به آن وصل می نمایند تا نهال در ارتفاع رشد کند و روی زمین گسترده نشود .)
دوران گل دهی این گیاه نسبتا طولانی است و گل ها بتدریج باز شده و تبدیل به میوه می گردند .
بطور کلی نخود فرنگی طالب رطوبت و روشنائی متوسط و درجه حرارت متعادل می باشد .
در صورتی که مراقبت لازم و کافی به عمل آید محصول خوب حاصل می شود . برداشت محصول این گیاه معمولا در زمانی انجام می شود که بیشتر از نیمی از غلاف ها رسیده باشند .

منبع : سایت گل و گیاه