چند ساعت تا جراحی بینی

وارد مطب می شوم. هیچ صندلی خالی یی برای نشستن وجود ندارد. تعداد دیگری از مراجعه کنندگان هم ایستاده اند. چند دقیقه یی منتظر می مانم تا منشی مطب فرصتی برای پاسخگویی پیدا کند. چون نوبت قبلی نداشتم قرار شده بین مراجعان، ویزیت شوم.
در یکی از اتاق های مطب باز می شود و زنی تقریباً مسن با سرمی بر دست و بینی یی بانداژ شده با گام هایی لرزان از اتاق خارج می شود در حالی که پرستاری با لباس های یکدست سبزرنگ، برای کمک به او یکی از دستانش را گرفته و زنی حدوداً چهل ساله که چند دقیقه یی بعد می فهمم دخترش است، دست دیگرش را. زن مسن را برای نشستن به نزدیک ترین مبل راهنمایی می کنند. با دیدن چهره رنگ پریده و لب ها و چشمان کبود زن دچار وحشت می شوم. با تعجب از منشی مطب می پرسم؛ «عمل جراحی بینی در داخل مطب صورت می گیرد؟» منشی توضیح می دهد؛ «این به خود بیماران بستگی دارد چون در صورتی که بخواهند این عمل در بیمارستان برای شان انجام شود، هزینه یک شب بستری شدن و سایر هزینه های بیمارستانی نیز بر هزینه عمل جراحی بینی اضافه می شود، اما اکثر مراجعه کنندگان ترجیح می دهند به دلیل هزینه ارزان تر در مطب عمل شوند.» می پرسم؛ «اگر مشکل خاصی برای فرد در حین جراحی پیش آید؟» و منشی جواب می دهد؛ «تا حالا که این مورد پیش نیامده. چون اگر مراجعه کننده یی دچار بیماری خاصی باشد، حتماً توصیه می شود که در بیمارستان تحت عمل جراحی قرار بگیرد.» و باز می پرسم؛ «خب اگر مشکل پیش بینی نشده یی هنگام عمل به وجود آمد؟» و منشی با بی حوصلگی جواب می دهد؛ «حالا که مشکلی پیش نیامده.»
دوباره نگاهم بر چهره زن تقریباً مسن خیره می ماند. دخترش با صدای بلند می خندد و می گوید؛ «به پدرم گفته بودم امشب یک عروسک تحویلت می دهم،»
دو آلبوم روی میز گذاشته شده اند. آنها را ورق می زنم. در هر صفحه، دو عکس وجود دارد. یکی قبل از عمل و دیگری بعد از عمل. موضوع جالب در همه این عکس ها، تغییراتی است که علاوه بر فرم بینی در قیافه افراد بعد از عمل به وجود آمده است. ابروهای نامرتب و به هم پیوسته دختران جوان به ابروهایی باریک و کمانی، صورت هایی با آثاری از جوش و آکنه به صورت هایی خوشرنگ و بدون هیچ لک و جوشی، لب هایی بی رنگ به لب هایی با دقت آرایش شده و خوشرنگ تبدیل شده اند. همزمان با خانمی دیگر که مشغول دیدن آلبوم دوم است، آلبوم را می بندم. زن به همراه دخترش به این مطب آمده است. می گوید؛ «من نمی دانم در این عکس ها فقط بینی عمل شده یا اینکه عمل های دیگری هم انجام شده. شاید هم عکس ها را روتوش کرده اند وگرنه مگر با یک جراحی بینی، فرم دهان و ابروی افراد هم تغییر می کند؟» و با صدای آرام تری اعتراض می کند؛ «با همین تبلیغات، دختران جوان را به زیر تیغ جراحی می کشانند.» با اعتراض آرام دخترش، مادر ساکت می شود.
زنی دیگر با عصبانیت مشغول قدم زدن در مطب است. به چهره اش خیره می شوم. بینی یی سربالا اما نامتقارن دارد. توضیح می دهد که «این دومین باری است که عمل ترمیم بینی انجام می دهم اما هنوز یک سمت بینی ام کج و بدون تقارن با نیمه دیگر است.» گلایه می کند؛ «اکثر کسانی که در این مطب ها عمل می کنند، دوباره احتیاج به عمل ترمیمی بینی دارند. درست است که هزینه خیلی کمتری برای عمل دوم گرفته می شود ولی همان درد را باید تحمل کنی علاوه بر عوارض بعدی که با هر بار عمل شدید تر شده است. از وقتی که بینی ام را عمل کردم، شدیداً دچار آب ریزش بینی شده ام. حاضر بودم از همان اول پول بیشتری بدهم ولی این همه دردسر را تحمل نکنم.»
دکتر در فاصله بین عمل قبلی تا عمل بعدی، چند مراجعه کننده دیگر را هم ویزیت کرده است و حالا در اتاق عمل، مشغول جراحی بینی دختر جوان دیگری است. دختر دیگری با بینی یی بسیار باریک و قلمی، نگاهم را به سمت خود می کشاند. از خود می پرسم؛ «بینی به این باریکی، دیگر چه احتیاجی به عمل کردن دارد؟» دختر توضیح می دهد؛ «بینی ام را در همین مطب عمل کردم اما از وقتی عمل کردم، کارم شده مراجعه به متخصص ریه. شدیداً دچار تنگی نفس شده ام و با این عمل اینقدر پره های بینی ام باریک شده اند که عملاً امکان نفس کشیدن را از من گرفته است. علاوه بر اینکه حتی برای تمیز کردن بینی ام دچار مشکل شده ام.»
بیشتر از این وقتم را در مطب هیچ دکتری برای جراحی بینی تلف نمی کنم. دنیایی از رنگ و بوهای خوب در بیرون از این چهاردیواری های قضاوت های شیء گونه از زن و زیبایی اش، انتظارم را می کشند.

یلدا حسینی

منبع : روزنامه اعتماد