به جوان تر ها بیشتر میدان بدهیم

● پی آمدهای قهرمانی تیم «ب» در غرب آسیا
قهرمانی ایران در مسابقات اخیر فوتبال غرب آسیا در خاك اردن هر چند واقعه تازه ای نبود و برای سومین بار طی ۴ دوره برپایی رقابت ها حاصل می آمد، اما توفیقی قابل توجه بود و باید بر آن مهر تایید زد.
شكی نیست كه تیم های عراق، فلسطین و اردن كه در راه فتح این پیكارها تسلیم ما شدند، هیچ یك تیم های درجه اول قاره نیستند و حریفان اصلی ما تیم های دیگری هستند، اما شكی نیست كه بازی با همین حریفان متوسط نیز نیاز به توان و تمركز زیادی داشت و چیزی نبود كه به آسانی حاصل آید. ویژگی مشترك این رقبا كه در طول مسابقات در اردن نیز نمود آشكاری داشت، این بود كه به لحاظ فیزیكی در سطح بالایی بودند و جنگ جسمانی را نمی باختند و محكم و پرتلاش نشان می دادند و برای بردن شان جان به لب می شدید و همیشه باید تا دقیقه ۹۰ می جنگیدید.
ایران تقریبا در تمامی ۴ دیدارش در آن سامان در ،۲۰ ۳۰ دقیقه آخر و حتی گاهی مثل مسابقه فینال در تمامی نیمه دوم تحت فشار و حملات حریفان قرار داشت و این به چند دلیل بود، یكی این كه تیم «ب» ما به حداقل اكتفا می كرد و هیچ گاه به طور وسیع به ریسك و خطرجویی نمی پرداخت.
دوم این كه ابزار و عناصر تهاجمی اش محدود و به تبع آن ناچار بود به اندك راه های تهاجمی اش اكتفا كندو بیشتر در پی حفظ داشته های خود باشد و نه وسیع تر و بیشتر كردن آن و دلیل سوم نیز ناهماهنگی نسبی تیمی بود كه وقت قابل توجهی برای تدارك و تمرین گروهی نداشت و بسیار دیر تشكیل شده بود و به تبع آن كشش جسمانی لازم را هم نداشت.
● در جست و جوی جایگاهی ثابت
این هم یك فرضیه پرطرفدار است كه یكی از دلایل اصلی موفقیت تیم «ب» ایران این بود كه از مهره های تشنه تری در قیاس با تیم الف سود می جست. این تیم نفراتی داشت كه چون در فوتبال ملی ما جایگاه ثابت و شامخی ندارند و یا در نهایت فقط از نیروهای درجه دوم در تیم ملی الف محسوب می شوند، برای رسیدن به چنان جایگاهی و ثابت شدن در تیم الف سنگ تمام می گذاشتند و كوشش آنها فراتر از نفرات تیم الف به نظر می رسید.
هر چه باشد در صورت حضور نفرات تیم الف در میدان ما كسانی را داشتیم كه در گذشته افتخارات زیادی كسب كرده اند و در نتیجه دلیلی برای ازدیاد كوشش خود نمی بینند و حتی حفظ جایگاه شان در تیم های باشگاهی (گاه اروپایی شان) می طلبد كه آرامش را در دستور كار خود قرار دهند و از ریسك ها و برخوردهای بزرگ بپرهیزند. تیم «ب» چنین نظریه و دیدگاهی نداشت و چون افرادش بیشتر جویای نام بودند و می خواستند خود را به سطح تیم ملی الف برسانند از هیچ كوششی فروگذار نكرد و در آوردگاه اردن كه جنگ های فیزیكی حرف اول را می زد و هیچ یك از تیم ها (حتی ایران) برتری فنی چشمگیر و عظیمی بر دیگران نداشتند، این خصلت بیشتر از هر سلاحی به كار می آمد و یك نیاز بزرگ و درجه اول بود. تیم «ب» به لحاظ تاكتیكی نیز تیمی هدفمند و صاحب آگاهی نشان داد و همین كه می دانست چه می خواهد و برای رسیدن به آن چه باید انجام بدهد، یك حسن مهم بود.
● در كمترین فرصت
یك تساوی بدون گل با عراق و سپس پیروزی ۱-۲ بر همین حریف در فینال، یك برد صفر-۲ بر فلسطین و پیروزی صفر-۱ بر اردن حاصل حضور ایران در پیكارهای اخیر غرب آسیا بود كه طبعا نتیجه ای استثنایی محسوب نمی شود و فوتبال ایران باید اهداف و حریفانی بالاتر را بجوید، اما نمی توان از این نكته هم گذر كرد كه حریفان بر خلاف ما اكثر نفرات تیم ملی الف خود را در خدمت داشتند و امكانات میزبانی نیز این بار شامل حال ما نبود و بنابراین این تیم در كمترین فرصت ساخته شده و روانه میدان گشته بود و نه فرصت و زمان برای تمرین گروهی داشت و نه امكانات اضافه ای كه باعث تبلور یك تیم می شود.
اگر این شرایط را در نظر بگیریم، حاصل كار مظلومی و مردانش در این رقابت ها را با تصدیق و تایید همراه خواهیم ساخت و متوجه این نكته می شویم كه آن ها از حداقل امكانات بهره ای را جسته اند كه نزدیك به حداكثر بوده است.
این البته به توان ذاتی فوتبال ما هم باز می گردد و به این مساله كه بازیكنانی مثل رجب زاده با تكنیك سطح بالایشان می توانند هر معادله ای را به سود ما پایان بخشند و حتی اگر یك كار گروهی قوی پشتوانه كار ما نباشد، این نفرات و استعدادشان می تواند حلال بسیاری از مشكلات باشد.
● چگونگی استفاده از استعدادها
هر چه هست تیم ملی «ب» در اردن كارنامه قبولی گرفت و با قهرمانی اش امیدهای فردای ما را بیشتر ساخت و ثابت كرد كه توان فنی و استعدادهای بنیادین در فوتبال ما پیوسته رو می آیند و به مدیران و مسوولان ما ارتباط دارد كه چگونه از این استعدادها و مهارت های بالقوه سود جویند و قدر آن را بدانند.
اگر این قدر شناسی و عقل در كار باشد، می توان (و باید) از این استعدادهای بالقوه بیشتر و بهتر سود جست، زیرا نمی توان تا ابد به همان نفرات و نیروهای همیشگی اكتفا كردو حل تمام مشكلات را پیوسته از آنها خواست. وقتی جوان ترهایی را داریم كه حاضرند بی قید و شرط جان فشانی كنند، چرا بیش از این از آن ها بهره نگیریم؟

وصال روحانی

منبع : روزنامه قدس