«باره سی» افتخار «سن سیرو» و میلان

لحظات به یاد ماندنی باره سی این روزها هم مانند گذشته ها می درخشد و طرفداران نیز وقتی او برای دریافت جایزه ۵۰ سال حضور در سطح اول باشگاهی اروپا قدم به ورزشگاه سن سیرو گذاشت، برای او سنگ تمام گذاشتند و قدرشناسی خود را به او ثابت كردند.
در آن مراسم چزاره و پائولو مالدینی، كارلو آنچلوتی و كلارنس سیدورف نیز جوایزی دریافت كردند اما بیشتر تشویق های عموم متوجه هافبك دفاعی مستحكم سال های دور میلان بود.باره سی می گوید: «در زمان بازی من رقابت های اروپایی اهمیت فراوانی داشتند. بهترین و زیباترین لحظات ورزشی من اولین قهرمانی اروپا بود. آن زمان از اینكه در بهترین تیم اروپا و دنیا توپ می زدم، فوق العاده خوشحال و سرحال بودم.»سوئیپر استثنایی باره سی یك سوئیپر استثنایی و از معدود بازیكنانی كه تمام طول دوران فوتبالش را در یك باشگاه سپری كرده، بود.
در حدود ۲۰ سال، دفاع میلان در قهرمانی های اروپایی از وجود او سود می برد اما در دهه ۸۰ اتفاق ناگواری رخ داد و میلان برای ۲ سال راهی سری B شد. با هدایت باره سی در خط دفاع، میلان موفق شد فینال جام اروپایی سال ۱۹۸۹ را مقابل استوابخارست با نتیجه ۴ بر صفر به سود خود خاتمه دهد و مجدداً در همان سال نیز با غلبه بر بنفیكا قهرمان شد.
در شكست ۴ بر صفر بارسلونا در جام اروپایی سال ۱۹۹۴ باره سی در تركیب تیم حضور نداشت: «من آن شب به میلان نرفتم اما تیم یكی از بهترین بازی هایش را به نمایش گذاشته بود.» میلان تیم بزرگی بوده و هست. دشواری ها شاید رنج ها و بدبختی هایی كه او در زندگی اش كشیده بود، سرنوشت او را برای رسیدن به چنین جایگاهی رقم زد. مادر فرانكو در ۱۳ سالگی او چشم از دنیا فرو بست و ۴ سال بعد نیز پدرش فوت كرد.
در آن زمان او پسربچه ای بیش نبود و باشگاه اینتر از به خدمت گرفتن وی سر باز زد، آنها برادر او، جوزپه را می خواستند. جوزپه هم درست مانند فرانكو در تیم ملی بازی كرد و اكنون نیز در تیم جوانان اینتر سمتی دارد اما این فرانكو است كه در قلب ایتالیایی ها جای دارد.مسیری را كه او برای بهبودی هرچه زودتر از آسیب دیدگی برای حضور در جام جهانی ۱۹۹۴ طی كرد، واقعاً مثال زدنی است.
اشك هایی كه پس از خراب كردن پنالتی در فینال همان سال مقابل برزیل صورت او را پوشانده بود، نشانه وفاداری او به تیم ملی كشورش بود. باره سی در میان همتیمی ها و داوران، بازیكن بسیار محترمی بود، مدافعان باید در رفتارهای داخل زمین، او را الگوی خود قرار دهند.
● افتخار میلان
باره سی در سال ۱۹۹۷ بازنشستگی اش از دنیای فوتبال حرفه ای را اعلام كرد و به مربیگری روی آورد. هر ۲ هفته یك بار او روی نیمكت ورزشگاه كوچك ۷۰۰ نفری كامپو باتیستا می نشیند و به بازیكنان تیم نوجوان ستیمومیلانز دستورات تاكتیكی می دهد.
سن سیرو از آنجا تنها چند كیلومتر فاصله دارد اما صدای فریادهای بازیكنان در حال تمرین میلان سكوت این كمپ كوچك رامی شكند و دنیای بزرگی می سازد اما باره سی در محیط جدیدش كاملاً احساس راحتی می كنند: «واقعاً از كار كردن با افراد جوان لذت می برم. به قهرمان ها نمی شود چیزهای زیادی آموخت اما در بین بازیكنان نوجوان و بی تجربه می توان آموزش های زیادی داد. بیش از همه دوست دارم برای میلان كار كنم.
نمی توانم خودم را جز اینجا در جای دیگری ببینم.»باره سی در دوران نوجوانی اش مانند یك اسطوره بازی می كرد و باعث می شد بازی زیباتر شود. او می افزاید: «در طول فوتبالم مربیان خوب زیادی داشته ام اما از لید هلم، ساچی و كاپلو نكات بسیاری را آموختم. آنها كاملاً با یكدیگر فرق داشتند اما همه مربیان بزرگی بودند.»در این فصل ۲ تیم و ۲ بازیكن بیش از دیگران باره سی را تحت تأثیر قرار داده اند: «چلسی در دفاع تیم فوق العاده ای است. آنها بسیار قوی هستند و گلزدن به آنها كار سختی است.
جان تری واقعاً مدافع بزرگی است.»اما در بین مهاجمان چه كسی او را شیفته كرده: «من واقعاً عاشق بازی تهاجمی بارسلونا هستم و در بین بازیكنان این تیم رونالدینیو را بازیكنی فوق تصور می دانم. واقعاً بازی آنها چشم نواز است.»

منبع : روزنامه ابرار ورزشی