در انتظار ناصر حجازی مدل ۲۰۰۷

۸ سال از آخرین روزی كه ناصر حجازی سرمربی استقلال بود، می گذرد. ۸ سال قبل، ناصر حجازی آخرین روزهای خود با استقلال را سپری كرد و پس از آن نقشی در این تیم ایفا نكرد و سالها انتظار كشید؛ انتظار روزی چون امروز كه دوباره استقلال را از نو تمرین دهد، كه دوباره چمن سبز ورزشگاه محل تمرین تیم محبوب خود را زیر كفش های چرمی واكس خورده و براقش لگد كند، برای هزاران هواداری كه نام او را می خوانند، دستی تكان دهد و در میان شكوه و اقتدار وارد محل تمرین شود.
حجازی ۸ سال برای چنین روزی صبر كرد و سرانجام به آنچه می خواست، رسید. او تا چند ساعت دیگر، نخستین جلسه تمرینی با تیم محبوب خود را آغاز خواهد كرد و می كوشد تا این بار چنان میخ خود را محكم بكوبد كه دیگر چند بازیكن ناراحت و یك مشاور فرصت طلب نتوانند این میخ را بیرون بكشند.
انتخاب حجازی صد البته انتقادات زیادی را هم در پی داشت. چرا حجازی كه در این ۸ سال در مربیگری توفیق خاصی نداشته، باید استقلال را هدایت كند؟ چرا مردی كه ۲ تیم قبلی خود را به دلیل مشكلات مالی رها كرده و حاضر نشده در شرایطی كه دیگر مربیان بزرگ و كوچك، می سوزند و می سازند و بعد در انتهای فصل با نتایج خوب و قراردادهای بهتر ثمره صبر خود را می برند،بماند و كار خود را ادامه دهد؟
در حقیقت فرق بین ناصر حجازی با امثال فیروزكریمی در این است كه حجازی استقلال اهواز را با انبوهی ستاره تحویل می گیرد و بعد به سادگی رها می كند و فیروز كریمی استقلال اهواز را در بدترین شرایط تحویل گرفت، با مشكلات مالی مدارا كرد و در آخر تیم را نایب قهرمان لیگ برتر كرد و افتخار دیگری را به كارنامه خود افزود.
مسلماً افتخارات كریمی در فوتبال باشگاهی از ناصر حجازی بیشتر است چرا كه كریمی چندین و چند بار در فوتبال باشگاهی كشور به مقام قهرمانی رسیده (شامل ۲ قهرمانی با پاس در سال های ۷۰ و ۷۱ ، قهرمانی در جام حذفی در سال ۷۱ ، قهرمانی در باشگاه های آسیا در سال ۷۱ و قهرمان سوپر جام آسیا در همان سال) اما حجازی غیر از یك قهرمانی با استقلال در لیگ، قهرمانی دیگری ندارد. این رفتارهای خاص حجازی است كه باعث شده تا نگاههای منتقدانه نسبت به او افزایش یابد.
انتقاد دیگری كه به حجازی وارد می شود، غرور بیش از حد و خود بزرگ بینی مفرط او است كه چهره حجازی را مخدوش ساخته است.حجازی مغرور، حجازی عبوس، حجازی بیش از حد بزرگ، حجازی خود بزرگ بین و خودستا كاراكتری است كه جامعه فوتبال از مربی امروز استقلال می شناسد و به دلیل همین كاراكتر است كه انتخاب مجدد او با واكنش های منفی مواجه شده است. در این چند سال نشانی از تغییر در او ندیدیم.
او همیشه تأكید می كرد كه نمی خواهند مربی شوم، نمی توانند مرا ببینند، آنها به من حسادت می كنند و آنها نمی خواهند كه من محبوب تر شوم.به زبان آوردن چنین جملاتی تنها بیانگر غرور نیست كه بیانگر اشتباهات بزرگ حجازی نیز می باشد. آیا در نساجی مازندران هم به محبوبیت حجازی حسادت می شد؟ آیا در استقلال اهواز هم نمی خواستند كه او مربیگری كند؟
ناصر حجازی باید دریابد كه مثل هر انسان دیگری اشتباه می كند. امیدواریم خانه نشینی های۸ سال گذشته كمك كرده باشد تا حجازی دریابد كه رفتارهای قدیمی و اشتباه او دیگر كمك حال استقلال نخواهد شد.
در انتظار ناصر حجازی ۲۰۰۷ هستیم، خوش خنده، خوش برخورد، مهربان، بشاش و دارای روحیه از خود گذشتگی و ایثارگری.كسی كه بپذیرد اشتباه كرده و با پذیرش این قضیه تیم را از وارد شدن به بحران دور نگه دارد، كسی كه به خاطر استقلال از خود بگذرد، مشكلات مالی را تحمل كند و تا آخر، پای كار بایستد.تنها چنین شخصی می تواند در استقلال موفق شود وگرنه حضور حجازی همیشگی مصادف با سقوط از سمتی در پست بام است كه فصل قبل استقلال از سمت مخالفش به پایین سقوط كرده بود.

منبع : روزنامه پاس جوان