۱۹۸۰ (کویت)- سوم

● آخ جنگ
لیگ تخت جمشید تا آن حد پرمایه بود که فوتبال ما تا چند سال کمبودی از نظر پشتوانه نداشته باشد. برای فوتبالی که پس از انقلاب نه لیگی داشت و نه بازی های منظم باشگاهی، یک دوره رقابت فوتبال به نام مهدی اسپندی که بازیکن تهرانجوان بود و در حراست از روزهای ابتدایی انقلاب شهید شد و سپس طرح ۱۲۴ تیم که در دل آن لیگ استانی تهران در دسته های مختلف شکل گرفت، با همین حسن حبیبی تیمی ساخت که جواز حضور در المپیک مسکو را به دست آورد و سپس رسید به جام ملت های آسیا که ایران جوازی داشت به نام قهرمانی تا از بازی های مقدماتی معاف باشد.
مقدماتی المپیک مسکو که تمام شد، اختلافات حسن حبیبی و علی پروین بیشتر نمایان شد. پروین در بازی های مقدماتی المپیک نه تنها کاپیتان بلکه یک مربی بود. نصرالله عبداللهی تعریف می کرد در یکی از بازی های مقدماتی مقابل کره شمالی دچار مشکل شدیم و عقب بودیم. حسن حبیبی و همایون شاهرخی اصرار به همان تاکتیکی داشتند که در رختکن مطرح کرده بودند اما در اواخر بازی پروین تاکتیک بازی را تغییر داد و گفت هر چه من گفتم گوش می دهید، در همان دقایق با راهنمایی پروین سه گل زدیم. در آستانه جام ملت ها پروین اما زانوی آسیب دیده اش را بهانه کرد و از تیم ملی جدا شد، این اولین ضربه پیش سفر تیم ملی به کویت بود.
همان تیم ب که قهرمان آسیا و آفریقا شد، جوانانی داشت که در کویت فوق العاده بودند. خبیری، برزگری، حقیقیان، ابراهیم زاده، رضا نعلچگر و بهتاش فریبا که آقای گل مسابقات شد. ما سال ها بعد فهمیدیم بهتاش آقای گل شده است. تصور کنید دوران ما را نزدیک های مدرسه بود، مهر ۸۱ که داشت می رسید آن آژیر بدصدا نواخت و جنگ شروع شد.
همزمان با جنگ تیم ملی در کویت بود. در سال ها که رسانه اینگونه فراگیر نشده بود ماها که بدجوری ته صف بودیم. حسین فرکی می گفت در کویت به ما گفتند عراقی ها به تهران رسیدند ما در جنگ شکست خوردیم، به حسن روشن هم اطلاع دادند که برادرش شهید شده، ارتباط تلفنی که محال بود فقط تلویزیون کویت و عراق را می توانستیم ببینیم که آنها هم فقط از شکست ایران می گفتند. اینگونه بود که در نیمه نهایی باختیم و رفتیم برای سوم چهارمی.
در این گفته ها شک نداشته باشید اما تیم ملی هم ضعف های بسیاری داشت، از نبود علی پروین تا انتخاب آن دفاع یارگیری که در کنار عبداللهی قرار گرفت و حقش نبود تا کاپیتانی حجازی که برای باتجربه ها هضمش سنگین بود.
کویت آن روزها، کشوری بود مغرور که به دنبال کسب عنوان «ثروتمند ترین» کشور جهان، به فوتبال توجهی ویژه نشان می داد. آنها که در دهه ۷۰ همواره زیر سایه ایران بودند، پس از قهرمانی در جام ملت های آسیای ۱۹۸۰، به جام جهانی ۱۹۸۲ صعود کردند و با آبروریزی اخلاقی در مرحله اول جام حذف شدند.
این جام، آغاز بدشانسی های ایران در این تورنمنت بود؛ رقابت هایی که پس از سال ۱۹۸۰ در اکثر اوقات بین چهار تیم نهایی آن بوده ایم اما هرگز به مقام قهرمانی دست نیافته ایم.
جنگ. یاد عشق فوتبال هایی که به دلیل حمله بعثی ها، تماشای این رقابت ها را از دست دادند، به خیر. آنها که معلوم نیست، چند نفرشان می توانستند ستاره های آینده فوتبال ایران و آسیا باشند اما جان خود را بر سر دفاع از نام ایران گذاشتند.
● ۱۹۸۰ (کویت)- سوم
پس از دو تساوی اولیه مقابل سوریه و چین همه چیز برای شاگردان محمد رنجبر خوب پیش می رفت و با دو برد مقابل بنگلادش و کره شمالی در مسیر قهرمانی قرار گرفته بودند ولی با رسیدن خبر شروع جنگ تحمیلی و تصرف بخش هایی از خاک کشور، ملی پوشان ایرانی با روحیه و اعصابی خراب حتی قصد داشتند مسابقات را نیمه کاره رها کنند ولی سرانجام در رقابت ها ماندند تا در مرحله نیمه نهایی با حساب دو بر یک به کویت ببازند. تیم ملی در دیدار رده بندی هم با پیروزی قاطع مقابل کره شمالی اولین عنوان سومی جام ملت ها را به دست آورد. عنوانی که بعدها ۳ بار دیگر آن را تکرار کردند. در این رقابت ها بازوبند کاپیتانی تیم ملی بر دست ناصر حجازی بود و بهتاش فریبا هم در نهایت عنوان آقای گلی را به خود اختصاص داد.
▪ نتایج ایران
ـ ایران صفر- سوریه صفر
ـ ایران ۲ (حمید علیدوستی ۳۶، بهتاش فریبا ۷۰)، چین ۲
ـ ایران ۷ (بهتاش فریبا ۱۱ ، ۳۷ ، ۸۰ ، ۸۲، حسن روشن ۲۱، عبدالرضا برزگری ۳۲ ، ۸۷)، بنگلادش صفر
ـ ایران ۳ (حمید علیدوستی ۲۷، ایرج دانایی فرد ۵۷، بهتاش فریبا ۶۱)، کره شمالی ۲
ـ نیمه نهایی؛ کویت ۲- ایران یک (حسین فرکی ۹۰)
ـ رده بندی؛ ایران ۳ (بهتاش فریبا ۴۹، حسین فرکی ۶۶ ، ۷۵)، کره شمالی ۲

سیامک قلیچ خانی

منبع : روزنامه شرق