بگذارید تنها باشم

● استعفا در آسانسور، حبس در اتاق ۲۰۰۲
دیده شدن بدترین دردی بود که باید در اوج ناکامی، در اوج غوغای کره یی ها و سکوت خلسه وار ایرانی ها تحمل می کرد؛ لحظه یی که پنالتی پنجم کره به تور رسید، امیراردشیر قلعه نویی آرزو داشت یک گوشه دنج در تنهایی مطلق کز کند، اما برای مردی که جام ملت ها را با اخراج ناشیانه از روی نیمکت آغاز کرده بود، حضور در کنفرانس مطبوعاتی و ادای چند جمله کلیشه یی واجب به نظر می رسید...
چند ساعت طول کشید تا به هدفش برسد؛ «در اتاق ۲۰۰۲ هتل پرنس ساعاتی پس از صعود کره جنوبی به نیمه نهایی بسته شد و تا ساعت ۱۰ دیشب (به وقت مالزی) که اتوبوس تیم ملی مقابل هتل ایستاد تا هتل کوالالامپور فصل پایانی حضور ایران در جام ملت ها را رقم بزند، هیچ کس چهره مرد حاضر در اتاق ۲۰۰۲ را ندید.» البته او قبل از رسیدن به طبقه بیستم و اتاقش، در آسانسور به همراهانش خبر داد که قصد استعفا دارد، اما یک لیوان آب خنک و چند ساعت تنهایی، تصمیم او را تغییر داد.
امیر قلعه نویی برخاسته از جامعه یی است که می گفتند و تاکید می کردند بازنده یی که تا یک هفته پس از شکست در خانه نماند و خودش را حبس نکند، لیاقت مربیگری ندارد. این چنین بود که امیر قلعه نویی در پاسخ به محمدنبی، ناصر ابراهیمی و مهدی مناجاتی که بارها در اتاق ۲۰۰۲ را زدند، از جمله «تنهایم بگذارید» استفاده کرد و هیچ کس نتوانست چهره بازنده بزرگی که حتی از سوی روزنامه های مالزی، امارات و قطر به عنوان عامل اصلی ناکامی حذف «ایران بزرگ» معرفی شد را ببینند. شاید این بهترین و عاقلانه ترین تصمیم امیراردشیر قلعه نویی در مدت حضورش در راس کادر فنی تیم ملی و هدایت ایران در جام ملت ها بود؛ تصمیمی که از جنجال های احتمالی جلوگیری کرد.
در لابی هتل پرنس البته واکنش بازیکنان چندان تنش زا نبود. تنها خبرنگارانی که با چند بازیکن رابطه خیلی نزدیکی داشتند، از زبان آنها شنیدند که «نه تنها قلعه نویی بلکه هر مربی ایرانی دیگری برای تیم ملی سم است و باید دوباره یک مربی خارجی بیاورند...» در اظهارنظرهای رسمی اما همه چیز بوی کلیشه می داد. جواد کاظمیان که ستاره ایران در بازی اول و تماشاگر مطلق بازی آخر ایران در جام ملت ها بود، سعی کرد متعادل صحبت کند؛ «الان اعتراض فایده یی ندارد چون حذف شدیم و دیگر هیچ چیز درست نمی شود. کاش در همان ۹۰ دقیقه کار کره را تمام می کردیم.» بامداد دوشنبه خبرنگارانی که در لابی هتل پرنس منتظر شکار سوژه یی داغ بودند، با رحمان رضایی مواجه شدند. خبرنگاران از رحمان خواستند فعلاً به خداحافظی از تیم ملی فکر نکند و به آنها اجازه دهد خبر تجدیدنظر در این باره را به تهران مخابره کنند.
رضایی اما همه چیز را تمام کرد؛ «می خواستم بعد از جام جهانی خداحافظی کنم که نظرم عوض شد، اما این بار همه چیز قطعی است و البته چه وداع تلخی هم شد...» برای مردم ایران که معتقدند بی انگیزگی لژیونرها از عوامل اصلی حذف ایران بود، جالب است که بدانند باخت به کره جنوبی نکونام، تیموریان، کریمی و هاشمیان را بیش از سایر بازیکنان ناراحت و افسرده کرده است. هاشمیان که می توانست چند روز در تهران استراحت کند و بعد به آلمان برود، ترجیح داد دیشب از کوالالامپور مستقیم به آلمان پرواز کند، بلکه تمرینات سنگین هانوفر به بایگانی خاطرات تلخ جام ملت ها کمک کند.
علی کریمی هم می خواست مستقیماً به دوحه برود، اما بلیت هواپیما پیدا نکرد و باید چند روز در تهران شنونده و خواننده انتقادات و ترکش های ناکامی یکی از بهترین تیم های تاریخ ایران باشد، اما آینده امیر قلعه نویی چه می شود؟

فرزاد حبیب اللهی

منبع : روزنامه اعتماد