دشمنان اعتدال!

تأكید بر اعتدال و كنارگذاشتن نیروهای تندرو، موضوعی است كه با نزدیك شدن به انتخابات، مورد تأكید بیشتر قرار می‌گیرد، اما این مـوضـوع سـابقه‌ای نسبتاً طولا‌نی در عرصه سیاسی كشورمان دارد.
از سال‌های پایانی دهه شـصـت، عـده‌ای از طـرفـداران دولت اول سازندگی - كه تحمل شنیدن انتقاد از زبان نمایندگان چپ گرای مجلس سوم را نداشتند - و گروهی از محافظه‌كاران سنتی - كه تنها راه بازگشت به قدرت را در حذف جناح چپ آن روز می‌دانستند - با یكدیگر متحد شدند و با متهم ساختن مجلس سوم به تندروی، بر لزوم سپرده شدن امور به صاحبان اعتدال تأكید ‌كردند. اما بعضی از روش‌های مورد عمل آنها بـرای رسـیـدن بـه اعـتـدال، از جـمـلـه اتـخاذ راهكارهای بـسـیـار شـدیـد بـرای حـذف اصـلا‌ح طـلـبانبه هر قیمت، نخستین گام افراطی و ضد اعتدالی آنها بود.هر چه بود محافظه‌كاران توانستند با كمك رئیس جمهور قدرتمند وقت، اصلا‌ح طلبان را از اصلی‌ترین مراكز حكومتی حذف كنند، اما افتادن آنها در دام انواع تندروی و یا سكوت در بـرابـر بـرخی اقدامات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی - كه معمولا‌ً با پوشش حمایت از مقدسات انجام می‌شد - شرایطی را فراهم كرد كه مردم در دوم خرداد ۷۶ برخلا‌ف بسیاری از پیش‌بینی‌ها، به سراغ سید محمد خاتمی رفتند تا نوعی آرامش در فضای سیاسی داخلی و در روابط با سایر كشورهای جهان به وجود آید.
در ماههای اولیه ریاست جمهوری خاتمی، گروه رقـیب او در وضعیتی قرار گرفتند كه اخیراًنایب رئیس مجلس آن را <اغمای ۲ ساله> نامید. البته اگر با دقت بررسی شود نه این <اغما> كامل بود و نه زمان آن بیش از چند ماه به طول انجامید. محافظه‌كاران تنها با گذشت چند ماه از آغاز ریاست جمهوری خاتمی برخی مخالفت‌های جدی با او را آغاز كردند. حتی را‡ی مردم در انـتخابات شوراها و سپس آرای بی‌سابقه نمایندگان مجلس ششم كه تأكید مجدد مردم بر عـــلا‌قــه‌مـنــدی آنـهــا بــه روش مــورد عـمــل اصلا‌ح‌طلبان بود، هیچ‌گونه تغییری در رفتار و گفتار محافظه‌كاران به وجود نیاورد. آنها با متهم ساختن اصلا‌ح طلبان به تندروی، حتی امكان فعالیت را از معتدل‌ترین چهره‌های اصلا‌ح طلبان یعنی خاتمی و كروبی سلب می‌نمودند و عملا‌ً این امكان را فراهم می‌كردند كه عرصه رسانه‌ای كـشـور، بـیـشـتـر در اخـتـیـار جوانان تازه‌كار اصلا‌ح‌طلب باشد كه اگر چه برخی از سخنان آنها، تكرار وعده‌های انتخاباتی بود اما روش مورد عمل آنها، اعتراضاتی را حتی در میان سران جبهه اصلا‌حات برانگیخت.مـحــافـظـه‌كـاران كـه ظـاهـرا مـخـالـف بـا تندروی‌ها بودند، با برخی مانع‌تراشی‌ها و كم تحملی در برابر اختیارات قانونی رئیس جمهور و مجلس اصـلا‌حـات، عملا‌ً ابتكار عمل را از دست اعتدالیون گرفتند و كار به جایی رسید كه عرصه سیـاسی كشور، همه روزه شاهد چالش‌های غیرضروری - و بعضاً ضروری - بود.متـأسفـانـه امروز شاهد بازنویسی همان سنـاریـوهایی هستیم كه در ۸ سال مسئولیت اصلا‌ح‌طلبان توسط محافظه‌كاران اجرا می‌شد. آنها با تبدیل دو جناح كشور به <دیو و فرشته> و ایراد اتهامات سنگین به اصلا‌ح طلبان، عملا‌ً امكان هرگونه رقابت منصفانه و همزیستی اسلا‌می را ســلــب مـی‌كـنـنـد. ادعـاهـای بـعـضاً افراطی در خـصـوص انـحـراف انـقـلا‌ب و نـظامیكی از اصلی‌ترین اتهام‌هایی است كه هم‌اكنون توسط شــاخــص‌تــریــن چـهــره‌هـای سیـاسـی جنـاح محافظه‌كار به صورت مطلق در خصوص دوره مسئولیت اصلا‌ح‌طلبان بیان می‌شود. برخی دولتمردان نهم نیز از هر فرصتی استفاده می‌كنند تا دوره مسئولیت خاتمی و استقرار مجلس ششم را دوره ذلت و انفعال بنامند و خود را ناجی انقلا‌ب از انحراف و هدایت كننده كشور از مسیر ذلت و انفعال به دوره عزت و سربلندی معرفی كنند.اكنون باید از چهره‌های منصف در جناح محافظه‌كار و نیز مدعیان دین مداری سئوال كرد كه برای این فضای سیاسی، چه آینده‌ای پیش‌بینی می‌كنند؟ آیا اتهام افكنی‌های همه روزه نسبت به اصلا‌ح‌طلبان - كه اصلی ترین هدف آن فرافكنی نسبت به ضعف‌ها و ناكامی‌های فراوان امروز است - فرصتی برای سران معتدل جبهه اصلا‌حات باقی خواهد گذاشت تا آینده‌ای همراه با اعتدال را برای فضای سیاسی كشور رقم بزنند؟ آیـا ســــــــخنان افراطی فــــــــــوق، این حق را بـــــــــرای اصلا‌ح طلبان ایجاد نخواهد كرد كه افراطی‌ترین نیروهای خود را به میدان بفرستند تا به مصداق <كلوخ انـــداز را پــاداش‌سـنــگ اســت> پــاسـخـگــوی فرافكنی‌های افراطی‌ترین نیروهای محافظه‌كار باشند؟ آیا در این صــــــورت، هـــــیچ امـــــیدی بــرای حاكمیت اعتدال باقی می‌ماند؟

منبع : روزنامه آفتاب یزد