تهدید غول ۱۲ تریلیون دلاری برای جهانی شدن

سال هاست كه مخالفان جهانی شدن امیدوارند بتوانند حركت آزاد كالا، سرمایه و افراد را محدود كنند. در مقابل بیشتر دولت ها با نگاهی واقع گرایانه به این نتیجه رسیده اند كه سود جهانی شدن از زیان آن بیشتر است. ولی بسیاری از دولت ها با استفاده از سود سرشار جهانی شدن به نحوی سرگرم محو آن هستند. بیشترین اثر محو جهانی شدن در نتیجه گسترش منابع منسجم ثروت یا همان ذخایر ارزی كشورها صورت می گیرد. این منابع كشوری مانند چین را قادر ساخته با پرداخت میلیاردها دلار به سوی بلعیدن گروه های بزرگ اقتصادی آمریكایی پیش برود. تاكنون منابع منسجم ثروت از درآمدهای سرشار نفت حاصل می شده اند و برای ثبات بخشیدن به بازارهای انرژی مورد استفاده قرار می گرفته اند. ولی هم اكنون افزایش قیمت های نفت باعث شده، درآمد نفتی كشورها منجر به انباشت سرمایه زیادی شود و دولت را به فكر استفاده بهتر از این منابع به جای نگه داشتن آنها در بانك های آمریكایی بیندازد. بزرگی منابع منسجم ثروت در سطح دنیا حدود ۱۲ تریلیون دلار تا سال ۲۰۱۵ پیش بینی می شود. این مبلغ تقریباً اندازه حجم فعلی اقتصاد آمریكاست و می تواند مشكلات عمده ای برای اقتصاد جهانی ایجاد كند. به عقیده برخی كارشناسان ذخایر ارزی كشورهای در حال توسعه در آینده ای نه چندان دور آنچنان گسترش خواهد یافت كه عواقب مهمی برای بازارهای مالی خواهد داشت.
در طولانی مدت، شركت های بزرگ سرمایه گذاری دولتی می توانند تقاضای خود برای خرید سهام شركت های بزرگ دیگر كشورها را افزایش دهند و طمع سودآوری هرچه بیشتر سرمایه ها باعث می شود این شركت های دولتی خطرات بیشتری را در صحنه اقتصاد جهانی به جان بخرند. سرمایه گذاری این شركت ها افق طولانی تری دارد و می تواند خطرات كوتاه مدت شدیدتری را پذیرا شود بنابراین انباشت این سرمایه ها در یك جا كمتر رخ می دهد و بیشتر به سمت تحرك و تأثیرگذاری هرچه بیشتر بر اقتصاد جهان پیش می رود. این سرمایه ها اثرات مهمی بر شركت های ارائه كننده فناوری های جدید دارند.
در طول دهه ۱۹۸۰ سرمایه گذاران ژاپنی دست به خرید اموال آمریكایی ها زدند. در اوایل هزاره سوم، سرمایه گذاران روسی باشگاه های فوتبال را هدف قرار دادند و سرمایه گذاران خاورمیانه نیز به سمت میادین مسابقات مشهور ورزشی دنیا هجوم آوردند. به طور خلاصه سرمایه گذاران هر كشوری، در به دست آوردن بیشترین سود ممكن اشتهای خاص خود را دارند.
ولی باید دانست بازار پررونق سرمایه گذاری های بزرگ در نقاط مختلف دنیا بدون مشكل هم نیست، چین مثال بارز این امر است. ۲سال قبل قراردادی توسط سومین شركت بزرگ نفتی چین در آمریكا منعقد شد ولی توسط كنگره آمریكا جلوی آن گرفته شد.
مسأله در اینجاست كه آیا آمریكا در صورت حركت چین برای خرید شركت های بزرگ فعال در فناوری اطلاعات نیز آرام خواهد نشست؟ همچنین باید عكس العمل كشورهایی مانند استرالیا، نیوزیلند و كانادا را نسبت به دولت هایی كه با شركت های سرمایه گذاری خود در كشورهای دیگر نفوذ می كنند دانست. در واقع حمایت گری مالی دولت ها، بخش دوم حمایت تجاری است و به رغم روشن بودن مواضع كشورهای مختلف نسبت به حمایت تجاری از محصولات ساخت خود، هنوز دیدگاه روشنی نسبت به سرمایه های خارجی و مخالفت یا موافقت با آن وجود ندارد.
در مقابل در آسیا مسأله این است كه باید با چندین تریلیون دلار ذخایر ارزی انباشته شده از زمان بحران مالی ۱۹۹۷ آسیا تاكنون چه كرد. با گذشت ۱۰ سال از این بحران دولت های آسیایی توانسته اند اقتصادهای خود را مستحكم تر كنند و نیاز به حمایت اقتصادی دولت را در این اقتصادها كاهش دهند. در واقع مقام های چینی، كره ای و دیگر مقام های كشورهای دارای اقتصادهای شكوفا در آسیا احساس می كنند كه فعالیت آنها در یك دهه اخیر منجر به شكل گیری غول هایی مالی شده است كه به سادگی قابل مهار نیستند و حتی نمی توانند ذخیره كردن ارز را متوقف سازند زیرا این امر باعث سقوط ارزش پول های ملی این كشورها می شود و تنها راه ممكن برای حل مشكل ذخایر عظیم ارزی كشورهای مذكور یافتن راه های صحیح مصرف كردن این پول هاست.‎

منبع: بلومبرگ
ویلیام پسك ‎
ترجمه: محسن خزائی

منبع : روزنامه ایران