بهانه جو ،سخت گیر و معترض

«اگر شما نگاه كنید، ما روی اشتباه مدافع خودمان گل خوردیم. مهاجم حریف روی سر مدافع ما بلند می شود و گل می زند. اشتباه از دفاع ما بود.» اوضاع نسبت به ۱۰ سال گذشته هیچ تغییری نكرده. ناصر حجازی بعد از سال ها خانه نشینی دوباره به سطح اول فوتبال ایران بازگشته اما سبك و سیاق او همانی است كه پیشتر به معرض نمایش گذاشته بود.
۱۰ سال قبل درست در جایی كه فینال خانگی جام قهرمانی باشگاه های آسیا را به حریف ژاپنی واگذار كرد همه اشتباهات را به گردن بازیكن انداخت و حالا با عبور همه این سال ها همان ادعای سابق را می كند. سرمربی كه به بهره مندی از فاكتور دیسیپلین مشهور است كمتر پیش آمده اشتباهات تاكتیكی را به گردن بگیرد و همواره دم دست ترین گزینه را كه همان كم كاری و اشتباه بازیكنان باشد برای رفع اتهامات به عنوان سپر بلا جلو می اندازد.
به این ترتیب است كه ویژگی بارز ناصر حجازی همچنان به قوت باقی مانده. به واقع تا روزی كه تعامل دوطرفه و مثبتی در كار باشد كه اوضاع بر وفق مراد سرمربی رقم بخورد همه چیز
رو به راه است اما آنجا كه اتفاق سبب شود شرایط به مذاق مرد همیشه منتقد خوش نیاید تقابل با بازیكن و مجادله كلامی حتی از طریق رسانه های مكتوب و غیرمكتوب همه چیز را زیر سؤال می برد. برای اثبات این ادعا نیازی به كنكاش عمیق در حافظه فوتبالی نیست.
یك فلاش بك به عقب كافی است تا تعامل هایی كه جای خوش را به تقابل داده محرز شود، خطری كه همچنان بیخ گوش استقلال و حجازی است و اگر روش سرمربی تغییری نكند بعید نیست ضرر و زیانی دوباره به واسطه ابراز چنین رفتاری نه فقط نصیب استقلال بلكه عاید شخص حجازی شود.
● ۱۰ سال قبل
بعد از عزل منصور پورحیدری مصاف استقلال ـ شموشك اولین دیداری بود كه آبی پوشان پایتخت ناصر حجازی را به عنوان سرمربی روی نیمكت داشتند. بازی با گل دقیقه ۹۰ بهروز پرورش خواه كه در قالب یك شوت ۳۰ متری به تور دروازه شموشك دوخته شد به پایان رسید تا استقلال شروع خوبی را با حجازی تجربه كند. حجازی قدم اول را محكم برداشت و خیلی سریع به مربی محبوب جماعت استقلالی تبدیل شد اما سرمربی كه داعیه نظم و انضباطش همواره در بوق و كرنا زده شده در نهایت موضع گیری علیه بازیكن را آغاز كرد تا با دست خود آرامش را از استقلال فراری دهد.
سال ۷۶ داود حسینی هافبك محبوب ناصر حجازی بود. حسینی خیلی راحت فیكس استقلال شد و در ابتدای كار بنابر ادعای سرمربی وقت استقلال او می توانست پدیده نوظهوری باشد كه جماعت فوتبالی را با قابلیت های فنی اش میخكوب كند اما این آقای پدیده، با ایده آل حجازی فاصله داشت و به محض مشخص شدن این مسأله برای حجازی سیاست وی در قبال حسینی كاملاً تغییر كرد.
ناصر حجازی در یك مصاحبه زنده تلویزیونی مدعی شد: «من هر چه به این داود حسینی می گویم كه فلان كار را بكن كار خودش را می كند. اصلاً حرف به گوش این آدم نمی رود. من می گویم لب خط بازی كن این آقا هر كاری دلش می خواهد می كند.»
پرویز برومند نمونه بارز دیگری از این ماجراست. برومند بعد از اینكه مقابل دالیان ۳ گل دریافت كرد بنا به تشخیص سرمربی نیمكت نشین شد تا در بازی بعدی مقابل جوبیلو ایواتا ، یحیوی كوتاه قامت حارس دروازه استقلال شود و از پس مهار توپ های بلند برنیاید.
دلخوری برومند از این موضوع با اتفاقاتی كه در دیدار استقلال ـ سایپا افتاد و شیوه فاجعه بار دروازه بانی وی علنی شد و شك و شبهات بسیاری را به وجود آورد. همانجا بود كه ناصر حجازی دوباره واژه دیسیپلین را پیش كشید : «من هرگز دیسیپلین را فدای اسم نمی كنم. برومند نظم و انضباط نداشت، من هم مقابل جوبیلو بازی اش ندادم.»
موضع گیری مقابل ملی پوشان استقلال در سال ۷۶ قسمت دیگری از ماجرای مقابله همیشگی حجازی با بازیكنانش است. استقلال با ۸ ملی پوش از جمله علیرضا منصوریان، فرهاد مجیدی و داریوش یزدانی جزو تیم های قدر محسوب می شد اما حجازی با این تفسیر كه بازیكنی باید فیكس به میدان برود كه تمام طول هفته را در تمرینات حضور داشته باشد مقابل ملی پوشان تیم خود موضع سفت و سختی گرفت.
تعویض های دقیقه ۶۰ علیرضا منصوریان كه به عنوان هافبك طراح استقلال بهترین روزهای فوتبالی اش را سپری می كرد علاوه بر اینكه آه از نهاد هواداران آبی بلند می كرد استارت اختلاف بین حجازی و قلعه نویی بود كه در آن زمان كمك وی محسوب می شد.
مصاحبه علیه علی اكبریان كه در زمان خود جزو بهترین مهاجمان حاضر در لیگ بود هم مصداق دیگری از این ویژگی منحصر به فرد ناصر حجازی است. اكبریان به دلیل فوت ناگهانی پدرش حدود ۲۰ روز در تمرینات استقلال غایب بود و البته بازگشت او به تركیب تیم همزمان شد با شكست
۳ - صفر استقلال برابر پرسپولیس كه كارنامه حجازی را بیش از هر زمان دیگری مخدوش كرد. سرمربی برای شانه خالی كردن از زیر بار تقصیر شكست سنگین برابر رقیب سنتی این بار علی اكبریان را نشانه گرفت. «آقای اكبریان پدرش فوت كرده، یك ماه رفته زرشك پول با مرغ خورده حالا
با ۲۰ كیلو اضافه وزن برگشته به تركیب.»
تعویض های دقیقه ۹۰ ادموند اختر كه از آماده ترین مهاجمان استقلال در نیم فصل دوم لیگ ۷۵ بود و صرفاً چند ثانیه ای فرصت حضور در میدان را پیدا می كرد نمونه دیگری از لجاجت سرمربی استقلال بود.مربی همیشه شاكی هرگز نتوانست بر عصبانیت اش غلبه كند. جماعت استقلالی هنوز فینال لیگ قهرمانان برابر جوبیلو ایواتا را فراموش نكرده اند.
استقلال مقابل چشمان هوادارانش فینال را به حریف داد. ناصر حجازی وارد زمین شد و به هر بازیكنی كه می رسید فریاد می كشید. جواد زرینچه نیم نگاهی به سرمربی انداخت كه این بار داد و فریادش را نثار او می كرد. زرینچه روی از حجازی برگرداند و راه مخالف را پیش گرفت.
● ۱۰ سال بعد
«فرهاد مجیدی كه خیلی طرفدار دارد تیم های بزرگ او را می خواهند. خب برود.» اما كنایه های حجازی نیامده شروع می شود انگار نه انگار كه همین ۲۴ ساعت قبل از فرهاد مجیدی به عنوان بازیكنی بزرگ نام می برد. اصلاً راه دوری نمی رویم.
جباری با فتح الله زاده درگیری لفظی پیدا كرد و بدون اینكه كوچكترین توهینی به كسی كرده باشد از دفتر مدیرعامل به بیرون هدایت شد. محتمل ترین اتفاق آغاز اظهارنظرهای حجازی علیه جباری بود كه خیلی زود روی صفحات روزنامه ها نشست «یك بچه برای استقلال شرط می گذارد» «در استقلال جای گردن كلفت ها نیست» «جباری عددی نیست كه درباره اش بگویم». مجتبی جباری اما به خانه بازگشت.
اختلافات در ظاهر ماجرا حل شده اما واقعیت اینجاست كه ذهنیت منفی شكل گرفته بابت این دست اظهارنظرها درآینده فقط با یك جرقه كوچك شعله ور می شود و این فقط و فقط به ضرر شخص حجازی است كه بعد از انزوای چندین ساله و به قصد تحقق آرزوهای هواداران استقلال به این مجموعه بازگشته. آنچه كه دور از شأن و جایگاه یك مربی است تقابل لفظی به خصوص از طریق رسانه ها است با بازیكنانی كه به حق یا ناحق متهم شده اند.
حجازی قطعاً با گذشت ۱۰ سال پربارتر از قبل به استقلال بازگشته چه اینكه دیگر حداقل برای مربی به سن و سال او فرصتی برای آزمون و خطا وجود ندارد و پیش گرفتن سبك و سیاق همیشگی كه یك روش امتحان پس داده و غیرقابل قبول است نتیجه ای جز چوب حراج زدن به آرامش استقلال ندارد. استقلالی ها از حجازی آرامش می خواهند، فاكتوری كه مدتی است مفقود شده و این مهم البته توقع زیادی نیست.

صنم بیاناتی

منبع : روزنامه ایران ورزشی