دیابت قندی

دیابت یکی از شایعترین بیماریهای غدد داخلی است. به علت متغیر بودن معیارهای تشخیص این بیماری، تخمین میزان واقعی شیوع آن دشوار است.
احتمالا حدود ۱ تا ۲ درصد مردم مبتلا به دیابت هستند. این بیماری با اختلالهای مربوط به سوخت و ساز، عوارض دراز مدت در چشم ها و کلیه ها و اعصاب و عروق خونی مشخص می شود. بیماری دیابت به دو دسته کلی تقسیم می شود: دیابت وابسته به انسولین که معمولا قبل از ۴۰ سالگی ظاهر می شود و افراد مبتلا به آن برای تنظیم قند خون خود نیاز به مصرف هورمون انسولین دارند. نوع دوم دیابت غیر وابسته به انسولین است که از میانه های زندگی به بعد ظهور پیدا می کند و نسبت به نوع اول عوامل ارثی، بیشتر در ایجاد آن دخیل است.
بیماری کلیوی یکی از علل شایع ناتوانی و مرگ و میر دیابتی ها است. علت حدود یک چهارم یا بیشتر علل نارسایی مزمن کلیوی دیابت می باشد. در حدود ۴۰ تا ۵۰ درصد از بیماران مبتلا به دیابت وابسته به انسولین دچار این عارضه می شوند. احتمال بروز نارسایی مزمن کلیه در بیماران مبتلا به دیابت غیر وابسته به انسولین کمتر است زیرا به احتمال، مدت بیماری کوتاهتر می باشد.
آسیب کلیوی در دیابت ممکن است مدت های طولانی تا ۱۰ - ۱۵ سال به صورت پنهان وجود داشته باشد. در شروع دیابت کلیه ها معمولا بزرگ میشوند و فعالیت بیش از حد طبیعی نشان می دهند. معمولا اورمی در حدود ۱۲ سال پس از تشخیص دیابت شروع می شود. افزایش فشار خون موجب تسریع بیماری کلیوی می گردد. هیچ گونه درمان اختصاصی برای آسیب کلیوی در دیابت وجود ندارد. کنترل دقیق دیابت در بعضی از بیماران می تواند تا حدودی ایجاد آسیب کلیوی را به تعویق اندازد. در صورت افزایش فشار خون بایستی درمان جدی صورت گیرد. در دیابت - برنامه غذایی کم پروتئین ممکن است در پیشگیری از ابتلای کلیه مفید باشد. درمان اورمی در جریان پیدایش آن، با سایر اشکال نارسایی کلیوی تفاوتی ندارد. در بیماران دیابتی مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی به طور معمول از دیالیز و پیوند کلیه استفاده می شود.

منبع : مطالب ارسال شده