بررسی وضع تیم ایران در آستانه مسابقه های جهانی

هفته آینده شهر چیانگ مای تایلند میزبان وزنه برداران ۹۴ کشور جهان است که در این شهر گردهم می آیند و هفتاد و ششمین دوره مسابقه های جهانی وزنه برداری را برگزار می کنند. البته میزبان سال ۲۰۰۷ مسابقه های جهانی این بار این افتخار را پیدا کرده تا بیشترین تعداد شرکت کننده را در خود جای دهد که این موضوع نشان از مسابقه هایی با سطح کیفی بالا دارد. به هر حال مسابقه های جهانی در تایلند اصلی ترین مسابقه برای کسب سهمیه ورودی بازی های المپیک پکن است و کشورهای مختلف برای کسب حداکثر این سهمیه ها اعلام آمادگی برای حضور کرده اند، اما شاید وزنه نزدن قوی ترین مرد جهان و ستاره حال حاضر وزنه برداری دنیا در این دوره از مسابقه ها هم یکی از پوئن های منفی مسابقه های جهانی سال ۲۰۰۷ در شمال تایلند است.
با این تفاسیر مسابقه های چیانگ مای، امسال بسیار سخت و نفس گیر خواهد بود؛ هم برای ما و هم برای همه تیم های شرکت کننده. البته شاید کشورهایی همچون چین، روسیه و تایلند به علت امتیازهای خوب دو سال پیش دغدغه یی برای کسب سهمیه نداشته باشند و حتی تیم چین به عنوان میزبان رقابت های المپیک با ترکیب کامل شرکت می کند، اما سایر کشورها دغدغه خاصی برای کسب بیشترین امتیاز و بیشترین سهمیه دارند.
از آن جمله می توان به تیم هایی همچون ایران یا قطر اشاره کرد که با امتیاز بسیار ناچیزی به مسابقه های دور پیش در دومینیکن رسیده اند یا امتیازی ندارند بنابراین کار سختی را در چیانگ مای پیش رو دارند. به طور کلی اصلی ترین هدف در مسابقه های جهانی برای همه تیم ها کسب بیشترین امتیاز و بیشترین سهمیه برای المپیک پکن است و ما براساس عرق ملی و میهن دوستی آرزوی بهترین نتایج را برای تیم ایران داریم.
● وضعیت تیم ایران
همان گونه که بسیاری از علاقه مندان به ورزش و به ویژه وزنه برداری می دانند، دوپینگی شدن ۹ نفر از اعضای اصلی تیم ملی وزنه برداری - سال پیش در آستانه مسابقه های جهانی سال ۲۰۰۶- نه تنها بدترین اتفاق تاریخ ورزش ایران محسوب می شد، بلکه در هیچ کجای دنیا هم سابقه نداشت که ۹۰ درصد یک تیم ملی با چنین مشکلی مواجه شوند.
از طرفی دیگر وقتی از موضوع آبروی رفته ایران در مجامع بین المللی می گذریم، نکته یی که عمق فاجعه را برای ایران نشان می دهد، این بود که همه وزنه برداری ملی ایران معطوف به همان تعدادی بود که در اردو بودند و وزنه برداری ایران پس از آن فاجعه هیچ پشتوانه یی نداشت. در این شرایط بود که بسیاری از کارشناسان در آن زمان وزنه برداری ایران را به زمینی سوخته تعبیر می کردند که کشت دوباره در این زمین بسیار سخت بود چرا که همه این زمین را خاکستر آن آتش بزرگ فرا گرفته بود. اما وزنه برداری ایران که روزی زیباترین وجهه را میان رشته های ورزشی داشت و در هر میدانی آبروی ایران را حفظ می کرد، این بار ضربه سختی خورده بود که جبران آن به زمان زیادی نیاز داشت.
با وجود این اکنون که یک سال از آن ماجرا گذشته، وضعیت کلی وزنه برداری ایران با تلاش هایی که در اثر وحدت همه اجزا صورت گرفته مثمر ثمر بوده و در همین یک سال گذشته جوانه هایی از امید در همین زمین خاکستری به وجود آمده است. وزنه برداری ایران طی یک سال گذشته پس از یک سازماندهی مجدد و پس از خارج شدن از شوک بزرگ آن فاجعه، با نیروی جدیدی دوباره شروع به فعالیت کرد. البته الحق نباید در این میان از زحمات بهرام افشارزاده لیدر این گروه چشم پوشی کرد که حتی تعطیلاتش را هم به وزنه برداری اختصاص می داد.
در این شرایط مسابقه های قهرمانی آسیا در سال جاری نخستین مسابقه یی بود که تیم ایران به صورت کامل در آن شرکت کرد و کسب تک مدال هایی در اوزان مختلف نشان داد که وزنه برداری ایران زنده است.
همین تک مدال ها، هرچند اندک و کم تعداد، بارقه های امید را در اذهان به وجود می آورد که می شود باز هم به وزنه برداری به عنوان یک ورزش پرافتخار امیدوار بود. پس از آن تک مدال های بزرگسالان در آسیا، نوبت به مسابقه های جوانان جهان رسید. در آن ماه ها تیم جوانان ایران به قدری خالی بود که حتی برخی مسوولان فدراسیون قصد داشتند وزنه برداری به مسابقه های جمهوری چک اعزام نکنند، اما با اعزام دو وزنه بردار جوان، ایران خواست حضورش را در مسابقه های بین المللی تداوم بخشد.
البته با خوش شانسی تمام و همت تیم ایران، این حضور مصلحتی با مدال برنز نواب نصیرشلان هم همراه بود. مدالی که شاید مسوولان پیش از اعزام حتی فکرش را هم نمی کردند. این مدال هم تاثیر بسزایی در بازگشت دوباره وزنه برداری به میادین جهانی داشت. البته قبول داریم که شاید کسب این مدال های برنز و تک مدال های آسیایی، برای وزنه برداری ایران که افتخارهای بسیار زیادی دارد، کم ارزش بنماید، اما نکته اینجا است که این مدال ها در زمانی کسب شده که هیچ کس توقع کسب آن را نداشته و این موضوع را می توان «رویش در زمین خاکستری» محسوب کرد؛ رویشی که ما را نسبت به آینده امیدوار می کند.
● ایران و مسابقه جهانی
مسابقه های جهانی وزنه برداری در سال ۲۰۰۷ برای ایران ارزش زیادی دارد. از آنجا که امتیازهای کسب سهمیه بازی های المپیک در دو مسابقه جهانی پیش از این بازی ها کسب می شود و تیم ایران در یکی از این مسابقه ها به علت محرومیت وزنه بردارانش امتیاز بسیار کمی را کسب کرده، این بار با یک تیم کامل می رود و تمام تلاشش را می کند تا بتواند بیشترین امتیاز را برای کسب سهمیه، به خود اختصاص دهد.
در این میان تیم کشورمان یک ضربه دیگر در آستانه این مسابقه ها خورد و آن هم کناره گیری رضازاده از حضور در مسابقه های جهانی بود که به این موضوع در بخش بعدی همین گزارش به صورت ویژه یی خواهیم پرداخت. اما در نبود رضازاده، تیم ایران با ترکیبی جوان تر پا به مسابقه های چیانگ مای می گذارد.
درست است که در این تیم چهره های باتجربه یی همچون محمدعلی فلاحتی نژاد قهرمان سال ۲۰۰۳ جهان در دسته ۷۷ کیلوگرم، محسن بیرانوند قهرمان آسیا در سال ۲۰۰۳ و کسی که تجربه حضور در المپیک را دارد و سیدمهدی پانزوان به عنوان کسی که تجربه حضور در دو دوره بازی های المپیک را دارد، حضور دارند، اما سایر وزنه برداران این تیم تجربه حضور در مسابقه های جهانی را ندارند و بیشتر جوان هستند.
یعنی میانگین سنی تیم ایران در این دوره از رقابت ها جوان است. شاید جوان تر از آنی که در چند دوره اخیرش در مسابقه های جهانی بوده. این موضوع از یک طرف فرصتی برای تیم ایران است و از طرفی تهدید. فرصت از این دیدگاه است که یک عده جوان کم تجربه در این رقابت ها حضور پیدا می کنند و تجربه یی برای آینده بهتر می شود و از طرفی همین جوان های کم تجربه، انگیزه بالایی برای نشان دادن خودشان دارند. مانند همان حسین توکلی که به یک باره از گمنامی به سکوی نخست المپیک پرید.
این فرصت تیم ایران است که نباید از آن غافل بود، اما تهدید آنجا است که این جوان ها نه تنها باانگیزه تر کار نکنند، بلکه جو مسابقه هایی با چنین ویژگی چنان بر روی آنها تاثیر بگذارد که حتی نتوانند عملکرد خودشان را داشته باشند و امتیاز کمی نصیب تیم ایران کنند. به هر حال تیم ایران این بار یک تجربه بدون حضور رضازاده دارد. آن هم تجربه یی سخت که امتیاز او کمک بسیار زیادی برای تیم بود.
● زوایای انصراف رضازاده
درست است که حسین رضازاده، قهرمان دو دوره بازی های المپیک، قهرمان چهار دوره مسابقه های جهانی، قهرمان دو دوره بازی های آسیایی و رکورددار حرکات یک ضرب، دوضرب و مجموع دسته فوق سنگین جهان و المپیک است، اما باید قبول کنیم که او امسال برای کسب عنوان قهرمانی آماده نبود. شاید برخی سوال کنند که مگر می شود رضازاده برای قهرمانی آماده نباشد و جوابش نیز چنین است؛ بله، رضازاده آدم آهنی نیست که هر دوره در اوج باشد. آن هم پس از هشت سال حضور و افتخارآفرینی در مسابقه های مهم.
به هر حال او نیاز به یک بازیابی برای المپیک پکن دارد و باید این فرصت را به او داد. بله. با نبود حسین رضازاده، تیم ایران چیزی حدود ۲۸ امتیاز را از دست می دهد. البته این امتیاز در صورتی کسب می شد که رضازاده قهرمان می شد. این موضوع برای تیم ایران اهمیت زیادی دارد و سایر نفرات تیم باید تلاش بیشتری کنند تا این امتیاز جبران شود. اما در نبود رضازاده هم تیم ایران در دسته فوق سنگین خالی از وزنه بردار نیست.
به محض خط خوردن نام رضازاده از لیست نفرات شرکت کننده، محمد صالحی که تجربه کسب مدال آسیایی را دارد به جمع تیم اضافه شد. او هم در کنار رشید شریفی در دسته فوق سنگین تلاش می کند تا تیم ایران در فوق سنگین نتیجه خوبی کسب کند. با وجود این دو جوان در این دسته، می توان فوق سنگین را پرامتیازترین دسته برای تیم ایران محسوب کرد، چرا که وزنه برداران در این دسته شانس بسیار خوبی دارند. چه بسا رشید شریفی در غیاب قوی ترین مرد جهان یکی از سکوها را به خود اختصاص داد. این برای شریفی دور از دسترس نیست.
● وزنه برداری ایران و المپیک پکن
حداقل ۶ نفر از وزنه بردارانی که در تیم ملی ایران با مشکل دوپینگ در سال گذشته مواجه شدند، وزنه برداران بسیار مستعدی هستند که می توانند آینده سال های نزدیک این رشته ورزشی برای ایران را با کسب مدال تضمین کنند. سعید علی حسینی، رضا تیموری، سجاد بهروزی، رسول تقیان، امید نائیج و علی دهقانیان از وزنه برداران جوانی بودند که از میان صدها وزنه بردار کشور توسط یوردان گئورگی ایوانف انتخاب شده بودند و امید زیادی به آنها برای المپیک بود. اما با دوپینگی شدن آنها این امیدها هم تاحدودی از بین رفت.
با این وجود یک نکته مثبت در این میان وجود دارد. هر ۶ وزنه بردار محروم پس از مدتی استراحت، دوباره زیر نظر فدراسیون و در شهرهای محل اقامت شان تمرین های خود را آغاز کرده و مسوولان فدراسیون وزنه برداری هم تلاش زیادی می کنند تا بتوانند از مدت محرومیت آنها بکاهند تا در بازی های المپیک پکن شرکت کنند.
اگر مدت محرومیت این وزنه برداران کم شود، یک پیروزی برای وزنه برداری ایران محسوب می شود و می توان روی این وزنه برداران جوان برای حضور در بازی های المپیک حساب کرد. در غیر این صورت هم تیم ایران می تواند از جوان ترها استفاده کند. اما به طور کلی می توان گفت که به غیر از حسین رضازاده، هیچ کدام از وزنه برداران دیگر ایران شانسی برای کسب مدال در بازی های المپیک ندارند.
حداقل رکوردهای موجود امروز و میزان پیشرفت های کنونی چنین می نماید. حال احتمال این موضوع وجود دارد که تا سال آینده وزنه برداران در شرایط خوبی از لحاظ رکوردی قرار گیرند. این موضوع بعید نیست اما به صورت جدی کسب مدال وزنه برداری برای ایران در بازی های المپیک بسیار سخت خواهد بود. از طرفی دیگر هم هنوز معلوم نیست ایران بتواند با تیم کامل به المپیک برود. در شرایط کنونی تیم ایران برای کسب سهمیه می جنگد تا با بیشترین نفرات آماده به المپیک برود.
● ترکیب تیم ملی ایران در مسابقه های جهانی
ترکیب تیم ایران در این دوره از رقابت ها ترکیبی از جوان های کم تجربه و جویای نام به همراه باتجربه های رو به افول است. در تیم ملی وزنه برداری ایران در سال ۲۰۰۷ سیدمهدی پانزوان در وزن ۵۶ کیلوگرم، سهراب مرادی و محمدعلی فلاحتی نژاد در وزن ۷۷ کیلوگرم، محمد سرلک و شهروز قربانی در وزن ۸۵ کیلوگرم، نواب نصیرشلال در وزن ۹۴ کیلوگرم، محسن بیرانوند و مرتضی شاه محمدی در وزن ۱۰۵ کیلوگرم و رشید شریفی به همراه محمد صالحی در ۱۰۵« کیلوگرم حضور دارند.
همان طور که می بینید وزنه برداری ایران همچنان به صورت سنتی در اوزان سبک کمبود وزنه بردار خوب را دارد. با یک مقایسه سطحی، از بین ده وزنه بردار تیم ایران، تنها سه وزنه بردار در چهار وزن نخست هستند و هفت وزنه بردار دیگر در چهار وزن سنگین تر قرار دارند. این هم در حالی است که تیم ایران تنها با هشت وزنه بردار اجازه حضور در رقابت های جهانی را دارد و بنابر این خواه ناخواه باید دو وزنه بردار از میان این وزنه برداران از ترکیب تیم خط بخورند.
در این میان احتمال اینکه حداقل یکی از کسانی که خط می خورد، باز هم در این چهار وزن اول باشد، هم زیاد است. پس بنابراین باید نشست و دید چه کسانی از جمع این ۱۰ نفر در نشست فنی شب پیش از شروع این مسابقه ها خط می خورند و به طور کلی ۸ وزنه بردار ایران چه نتایجی کسب می کنند.

محمدرضا آخوندی

منبع : روزنامه اعتماد