قلم عاشقانه و مهر به وطن

شعر در سخن روزانه مردم ایران زمین، گوهر شیرینی است که با آن کلام و اندیشه ذهنشان را آهنگین می کنند. اشعار به جای مانده از بزرگان ادب شعر فارسی، میراث کهنی است که بسیاری از ادیبان عصر حاضر با تکیه بر این داشته ها برگی نوین را در کتاب فرهنگ این سرزمین رقم زده اند.
یکی از ادیبان معاصر که با خوانش و تحلیل آثار اساتید ادب سده های پیشین در مکتبشان آموخت و سپس دست به قلم برد، فریدون مشیری است.وی سرودن شعر را از نوجوانی شروع کرد. سروده های این دوره وی تحت تاثیرشاهنامه خوانی های پدرش شکل گرفت.
پس از فراغت از تحصیل در دوره دبیرستان به کار در مطبوعات روی آورد و در روزنامه ها و مجلات کارهایی از قبیل خبرنگاری و نویسندگی رابرعهده گرفت. وی بعدها در رشته ادبیات فارسی دانشگاه تهران به تحصیل ادامه داد.اولین مجموعه شعرش با نام «تشنه توفان» در ۲۸ سالگی با مقدمه محمدحسین شهریار و علی دشتی به چاپ رسید. خود او درباره این مجموعه گفته است: «چهارپاره هایی بود که گاهی سه مصرع مساوی با یک قطعه کوتاه داشت که هم وزن داشت، هم قافیه و هم معنا. آن زمان چندین نفر از جمله نادر نادرپور، هوشنگ ابتهاج (سایه) سیاوش کسرایی، اخوان ثالث بودند که به همین سبک شعر می گفتند و همه از شاعران نامدار شدند، زیرا به شعر گذشته ما بی اعتنا نبودند. اخوان ثالث، نادرپور و من به شعر قدیم احاطه کامل داشتیم، یعنی آثار سعدی، حافظ، رودکی، فردوسی و... را خوانده بودیم، در مورد آنها بحث کرده و بر آن تکیه می کردیم.»
مشیری از سال ۱۳۳۲ تا ۱۳۵۱ مسئول صفحه شعر و ادب مجله روشنفکر بود. این صفحات که بعدها به نام هفت تار چنگ نامیده شد، به تمام زمینه های ادبی و فرهنگی از جمله نقد کتاب، فیلم، تئاتر، نقاشی و شعر می پرداخت. بسیاری از شاعران مشهور معاصر، اولین بار با چاپ شعرهایشان در این صفحات معرفی شدند. مشیری در سال های پس از آن نیز تنظیم صفحه شعر و ادبی چند نشریه ادبی را بر عهده داشت.مشیری در کنار سرودن شعر و نوشتن نقد و قطعات ادبی توجه خاصی نیز به موسیقی ایرانی داشت و در پی همین دلبستگی طی سالهای ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۷ عضویت در شورای موسیقی و شعر رادیو را پذیرفت و سهمی بسزا در پیوند دادن شعر با موسیقی و غنی ساختن برنامه گلهای تازه رادیو ایران در آن سالها داشت.
بنا به اعلام سایت رسمی این شاعر معاصر، علاقه به موسیقی در مشیری به گونه ای بوده است که هر بار سازی نواخته می شد مایه آن را می گفت و می دانسته که آن نغمه از چه ردیفی است و یا چه گوشه ای و آن گوشه را بسط می داده؛ بارها شنیده شده که تشخیص او در مورد برجسته ترین قطعات موسیقی ایران کاملاً درست و همراه با دقت تخصصی ویژه ای همراه بوده است. این آشنایی از سالهای خیلی دور از طریق خانواده مادری با موسیقی و تئاتر ایران همراه بوده است. فضل ا... بایگان، دایی ایشان در تئاتر بازی می کرد. مهرتاش، موسس جامعه باربد و ابوالحسن صبا نیز با فضل ا... بایگان دوست بودند و با هم به نواختن سه تار یا ویولن می پرداختند و مشیری که در آن زمان ۱۴ یا ۱۵ سال داشت مشتاقانه به شنیدن این موسیقی دل می داد.
فریدون مشیری در سال ۱۳۷۷ به آلمان و آمریکا سفر کرد و مراسم شعرخوانی او درشهرهای کلن،لیمبورگ وفرانکفورت و همچنین در ۲۴ ایالت آمریکا از جمله در دانشگاه های برکلی و نیوجرسی به طور بی سابقه ای مورد توجه دوستداران ادبیات ایران قرار گرفت. به اعتقاد بسیاری از اهل نظر از دلایل محبوبیت کلام فریدون مشیری، قلم عاشقانه وی و مهر به مردم و سرزمین اش است. وی در دوران حیات ادبی اش پیوسته انسان و عشق را ستوده و سروده هایش پیوسته با رنگ و بوی وطن دوستی و انسان گرایی بومی همراه بوده است.وی سرانجام در سال ۱۳۷۹ دیده از جها ن فرو بست در حالی که سروده هایش که لبریز از عشق به سرزمین مادری اش است همچنان در کلام ایرانیان به شیرینی جریان دارد.

منبع : روزنامه ابرار