پنجشنبه, ۹ فروردین, ۱۴۰۳ / 28 March, 2024
مجله ویستا


من کندی را می خواهم I Want Candy


من کندی را می خواهم    I Want Candy
▪ کارگردان: استیون سورژیک.
▪ فیلمنامه: پیتر هویت، فیل هیوز، جمی مینوپریو، جاناتان ام. اشترن.
▪ مدیر فیلمبرداری: کرایتون بون.
▪ تدوین: الکس مکی.
▪ طراح صحنه: تام براون.
▪ بازیگران: کارمن الکترا]کندی]، تام بروک[بگی]، تام رایلی[جو]، میشله رایان[لیلا]، فلیسیتی مونتاگو[مادر جو]، فیلیپ جکسون[پدر جو]، ادی مارسان]داگ]، جان استندینگ[مایکل د ور]، جیمی کار[متصدی ویدیو کلوب]، مکنزی کروک[دالبرگ].
▪ ٨٥ دقیقه. محصول ٢٠٠٧ انگلستان.
▪ ژانر: کمدی.
بگی و جو، دو جوان دانشجوی فیلمسازی که از رفتار استاد گنده دماغ شان-دالبرگ- سر خورده شده اند، برای رسیدن به هدف و آرزوی خود یعنی ساختن فیلم آواره خیابان های لندن می شوند. آن دو فیلمنامه ای هم نوشته اند و گمان دارند که با ساختن آن درهای ثروت و شهرت به رویشان باز خواهد شد. ولی در گشت و گذارهای شان با درهای بسته زیادی مواجه می شوند، تا این که تهیه کننده ای ناموفق مقداری پول- به شرط حضور بازیگری خاص در نقش اول فیلم- در اختیار آنها می گذارد. تنها اشکال کوچک این ماجرا بازیگری است که وی خواستار حضورش در پروژه است: کندی فایو ویز معروف ترین بازیگرفیلم های پورنوی دنیا...
● چرا باید دید؟
همان طور که در تبلیغات فیلم آمده خودتان را برای دیدن بامزه ترین کمدی امسال آماده کنید. البته این جمله تبلیغی به مقدار زیادی مبالغه آمیز است، ولی باور کنید که برای طرفداران کمدی های سکسی و هجویه های پشت صحنه ای در سال ٢٠٠٧ بهتر از این ساخته نشده است.
یک فیلم واقعاً مستقل و ارزان قیمت- فقط ١ میلیون پاوند بودجه- برای دومین فیلم بلند استیون سورژیک بازیگر، طراح صحنه، تهیه کننده و کارگردان که در زمینه ساخت فیلم ها و مجموعه های تلویزوین ید طولایی دارد و شهرتی مثبت برای ساخت Terminal City، Da Vinci&#۰۳۹;s Inquest، Intelligence و Little Criminals به هم زده است. من کندی را می خواهم یک کمدی نه چندان تازه و ناب درباره حوادثی است که بر سر بسیاری از علاقمندان فیلمسازی در اروپا و آمریکا آمده: یعنی کشیده شدن به سیستم تولید فیلم های پورنو!
تعجب نمی کنید اگر بگویم در هه ١٩٧٠ فیلمسازان نام دار بسیاری نیز مرتکب این کار شدند و کار به جایی رسید که برخی از کارگردان های پر کار این رشته در چشم تماشاگران و منتقدان صاحب سبک بصری خاص قلمداد شدند.
راس مه یر فقط یکی از این نمونه هاست که توانست با حفظ خط مرزی میان فیلم های نیمه سکسی و سکسی شهرتی جهانی برای خود دست و پا کند. تینتو براس نمونه اروپایی این دسته بود که هنوز هم فیلم می سازد و گاه بازیگران مشهور نیز در فیلم هایش شرکت می کنند. هدف اولیه چنین فیلمسازانی ساخت یک فیلم پورنوی دارای قصه-با چفت و بست های روایی معمول- است، چون موج رایج در این صنعت! گرایش به سوی سر هم کردن صحنه های هم آغوشی با دم دست ترین خط داستانی دارد. پیرنگ هایی که گاه از یک لطیفه فراتر نمی روند.
من کندی را می خواهم اما چیزی ورای این فیلم هاست. یک هجویه کامل از روابط پشت صحنه فیلمسازی که مصائب کارگردان ها و تهیه کننده های جوان و مستقل را برای ساخت اولین فیلم شان تصویر می کند. سورژیک برای هر چه بیشتر نزدیک شدن به سوژه خود، کوشیده تا فیلم را نیز از جهت ساختاری به فیلم های چنین دانشجویانی نزدیک کند.
از انتخاب بازیگران-غیر از کارمن الکترا-، طراحی پوستر و حتی شوخی های پایین تنه ای فیلم همه در خدمت این مهم هستند. صحنه های کمدی موقعیت فیلم مانند قانع کردن کندی برای حضور در پروژه و مهم تر از همه ساخت مخیفانه این فیلم دور از چشم والدین و اولیای دانشکده از سکانس های جذاب فیلم هستند که برای گذراندن یک ساعت و نیم توام با خنده از ته دل-البته برای کسانی که از این شوخی های لذت می برند، نه عصا قورت دادگان زهد فروش- طراحی و اجرا شده اند.
اگر از شیرینی آمریکایی[وارث خلف کمدی سکسی های ایتالیایی] خوش تان می آید، من کندی را می خواهم انتظار شما را می کشد! آشنایان و دوستدرن الکترای نازنین نیاز به هیچ گونه تعریف و تشویق ندارند!
منبع : موج نو


همچنین مشاهده کنید