آموزش ضعیف علت بیکاری جوانان آسیایی

در آسیا و منطقهء پاسیفیک تعداد جوانان یعنی طبق تعریف سازمان ملل افراد در سنین ۱۵ تا ۲۴ سال ۱۸ درصد کل جمعیت یعنی ۶۵۰ میلیون نفر هستند و ۶۰ درصد کل جوانان جهان را تشکیل می‌دهند. به سبب سیاست‌های جمعیتی و افزایش امید به زندگی در این منطقه، در سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰ سهم جوانان در جمعیت این منطقه اندکی کاهش خواهد یافت. در سال‌های ۲۰۱۰ و ۲۰۲۰ به ترتیب ۴/۱۷ و ۴/۱۵ درصد جمعیت جهان را جوانان تشکیل می‌دهند یعنی حدود ۱۸/۱ میلیارد نفر و ۲۱/۱ میلیارد نفر. از ۶۵۰ میلیون جوان در منطقهء آسیا و پاسیفیک ۲۰۰ میلیون نفر در مناطق شهری زندگی می‌کنند. در جنوب شرق، جنوب و جنوب شرق آسیا جوانان ۱۹ درصد کل جمعیت را تشکیل می‌دهند در حالی که در شمال و مرکز آسیا و منطقهء پاسیفیک آن‌ها به ترتیب ۷/۱۶ درصد و ۵/۱۳ درصد کل جمعیت هستند. در چین و هند حدود ۲۰ درصد جمعیت جوان است. تا سال ۲۰۳۰ جمعیت جوان این منطقهء جهان به ۷۰۰ میلیون نفر افزایش خواهد یافت. این میزان جوان که همگی به شغل نیاز دارند، چالش پیش‌روی دولت‌ها را به وضوح نشان می‌دهد. ویژگی‌های بیکاری جوانان در این منطقه به این شرح است:
۱) در بسیاری از کشورهای منطقه جوانان بیکار حدود ۳۰ درصد کل جمعیت بیکاران را تشکیل می‌دهد.
۲) بیکاری جوانان سه تا چهار برابر بیکاری بزرگسالان است.
۳) بیکاری بین جوانان تحصیلکرده و کم‌سواد مشاهده می‌شود.
۴) در اکثر کشورهای در حال توسعه منطقهء بیکاری ویژگی جوانان مناطق شهری و کار بدون مزد ویژگی جوانان مناطق روستایی است.
۵) در مناطق روستایی جوانان کم‌تحصیل‌تر و کم‌مهارت‌تر از جوانان مناطق شهری هستند و احتمال آن‌که تحت تاثیر منفی تکنولوژی قرار گیرند بیش‌تر است.
۶) در برخی از کشورهای این منطقه نرخ بیکاری در جوانان تحصیلکرده بیش از نرخ بیکاری در جوانان دیگر است اما فقدان آموزش‌های اولیه مهم‌ترین عامل بیکاری در آسیا محسوب می‌شود.
۷) طی سال‌ها‌ی آینده نقش دولت‌ها در ایجاد شغل در بسیاری از کشورهای این منطقه کاهش خواهد یافت و علت این امر اجرای سیاست‌های خصوصی‌سازی و کاهش حجم دولت است.
هنگام بررسی وضعیت اشتغال و نیز بیکاری جوانان در آسیا و پاسیفیک باید تاثیر بحران مالی سال ۱۹۹۷ را در این منطقه مورد توجه قرار دهیم. تاثیر منفی این بحران بر نسل جوان بیش‌تر بود تا تولید زیرا در اثر این بحران، ساختار نیروی کار دگرگون شد و از سوی دیگر دولت‌ها برای بازگرداندن اوضاع به حالت طبیعی به بودجهء زیادی نیاز داشتند. رویدادهایی نظیر مهاجرت‌داخلی نیروی کار، بحران در وضعیت آموزشی و نیز مهاجرت جوانان از پیامدهای آن بحران بودند. البته دولت‌ها برای حل مشکل تصمیمات مفیدی گرفتند که از آن میان می‌توان به کمک توسعهء بخش خصوصی و زمینه‌سازی برای خوداشتغالی اشاره کرد. دولت‌ها همچنین برای توسعهء فعالیت‌های اقتصادی و ایجاد زمینهء اشتغال جوانان، نظام آموزشی را تقویت کردند و اکنون جوانان به بهره‌گیری از همین نظام آموزشی به کار مشغول هستند. طی یک دههء ‌گذشته کشورهای این منطقه خود را با پیشرفت‌های علمی و تکنولوژیک سازگار کرده و در حوزه‌هایی نظیر تکنولوژی اطلاعات سرمایه‌گذاری می‌کنند تا زمینهء اشتغال جوانان فراهم شود. برای مثال وزارت تکنولوژی اطلاعات هند در حال تبدیل ۶۰۰ هزار مرکز تلفن سنتی به مراکز دیجیتال است و برای بهره‌گیری از آن‌ها به آموزش دختران و پسران جوان پرداخته است. تاکید بر آموزش جوانان در زمینهء کامپیوتر سود بسیار چشمگیری برای هند و دیگر کشورهای آسیایی داشته است.
دولت‌ها در آسیا قبل از هرگونه برنامه‌ریزی برای اشتغال جوانان باید به پرسش‌های زیر پاسخ دهند:
▪ منابع ضروری برای سرمایه‌گذاری در آموزش چیست؟
▪ چگونه می‌توان به بهترین شیوه چشم‌انداز آموزش جوانان را بهبود بخشید طوری که تمام جوانان با هر سطح درآمد بتوانند از فرصت‌های برابر در زمینهء تحصیل و کسب مهارت و در نهایت اشتغال بهره‌مند باشند؟
▪ بهترین روش‌ها برای تسهیل کارآفرینی به ویژه در مناطق روستایی برای زنان و مردان جوان چیست؟
▪ دولت باید در زمینهء ایجاد شغل تا چه حد دخالت کند و چه میزان باید بخش‌خصوصی را در این زمینه مشارکت داد؟
▪ شیوه‌های حفظ جوانان در برابر بیماری‌های گوناگون چیست؟
جهانی‌شدن اقتصاد تحولات بسیار بزرگی در بازار کار تمام جهان به وجود آورده است. نیروی کار جوان در تمام کشورها برای ورود به بازار کار پس از تحصیل با موانع جدید روبه‌رو هستند. در حقیقت پدیدهء جهانی‌شدن اقتصاد، اشغال را در برخی کشورها افزایش داده و در برخی دیگر کاهش داده است. بی‌توجهی به بعد انسانی جهانی‌شدن شکاف بزرگی را در میزان دسترسی جوانان به شغل به وجود آورده است.
نسبت اشتغال به جمعیت، سهمی از جوانان مشغول به کار به کل جمعیت آن‌هاست و بالا بودن آن، به معنای اشتغال بالا برای این گروه است. تحقیقات نشان می‌دهد که در آسیا نسبت اشتغال به جمعیت جوانان در کشورهای مختلف بسیار متنوع است و نمی‌توان حکمی کلی دربارهء آن صادر کرد. بنا بر گزارش سال ۲۰۰۵ سازمان بین‌المللی کار تخمین‌زده می‌شود که این نسبت برای جنوب شرق آسیا _۳/۴۷ درصد یعنی نزدیک به متوسط جهانی ۴۷۷ درصد) است. در حالی که در شرق آسیا نسبت حدود ۶۸ درصد و در جنوب آسیا ۳/۳۸ درصد است. همچنین طبق همین تحقیقات میزان مشارکت جوانان در اقتصاد در مناطق مختلف جهان به این شکل بوده است: اقتصادهای صنعتی ۵/۵۱ درصد، اقتصادهای در حال گذار ۹/۳۹ درصد، شرق آسیا ۲/۷۳ درصد، جنوب شرق آسیا ۵/۵۶ درصد، جنوب آسیا ۴/۴۴ درصد، آمریکای لاتین ۷/۵۴ درصد،‌خاورمیانه و شمال آفریقا ۷/۳۹ درصد، جنوب آفریقا ۴/۶۵درصد و میزان متوسط کل جهان نیز ۴/۶۵ درصد است.
در آسیا و پاسیفیک نرخ‌های بیکاری جوانان به این قرار است: شرق آسیا ۸/۷ درصد، پاسیفیک و جنوب شرق آسیا ۹/۱۶ درصد و جنوب آسیا ۸/۱۰ درصد. این مقادیر دو تا سه برابر بیش‌تر از نرخ‌های بیکاری در بزرگسالان این مناطق است.
به اعتقاد کارشناسان، جوانان در آسیا برای اشتغال تقریبا با موانع مشابهی روبه‌رو هستند. نداشتن مهارت، سازگار نبودن مهارت‌های آن‌ها با تقاضای بازار کار، کافی نبودن اطلاعات از بازار، رکود اقتصادی و... اما در مجموع می‌توان به عوامل زیر به عنوان مهم‌ترین عوامل تاثیرگذار بر چشم‌انداز اشتغال جوانان آسیا و پاسیفیک اشاره کرد. رشد اقتصادی، دوره‌های تجاری، تناسب نداشتن مهارت‌ها با نیازهای بازار، فقدان اطلاعات و راهنمایی و بیش از حد بزرگ بودن دولت.
در آسیا ۷۰۰ میلیون نفر زیر خط فقر زندگی می‌کنند. در اکثر کشورهای آسیایی بیکاری جوانان بر شدت فقر خانواده می‌افزاید و ضررهای بزرگی را به اقتصاد کشور وارد می‌کند اما در این کشورها هنوز مکانیزمی برای خروج جمعیت عظیم از فقر از طریق اشتغال واقعی به وجود نیامده است. از طرف دیگر، حجم اقتصاد غیر اسمی که جوانان بیکار اکثرا جذب آن می‌شوند هر روز رشد می‌کند و این روند به درآمدهای دولت‌ها لطمه وارد می‌کند در نتیجه امکان ایجاد اشتغال کاهش می‌یابد. کارشناسان معتقدند، دولت‌ها در آسیا برای افزایش اشتغال جوانان باید در دو جهت حرکت کنند. ابتدا باید موانع شایع و مشترک در سرتاسر آسیا در برابر اشتغال مولد جوانان رفع شود و سپس موانع داخلی هر کشور از میان برداشته شود.

ترجمه:محمدعلی آذری‌نیا
منبع: سازمان بین‌المللی کار

منبع : روزنامه سرمایه