عصر ستاره سالاری در ایتالیا به پایان رسید

توتی از تیم ملی خداحافظی کرد. نستا هم چند ماه بعد در راه کاپیتان رم گام نهاد و حال الکس دل پیرو و فیلیپو اینتزاگی هم از ترکیب لاجوردی پوشان کنار گذاشته شدند.
گویی حذف دل پیرو و اینتزاگی آخرین پرده از نمایش کله شقی و ریسک پذیری مربی جوانی است که همان روز اولی که پذیرفت به جای لیپی افسانه ای و قهرمان جهان بر روی نیمکت داغ آتزوری بنشیند نشان داد اهل محافظه کاری و مسامحه نیست. توتی، نستا، جیلاردینو، دل پیرو و اینتزاگی حذف شدند تا واژه «غیرقابل حذف» در فرهنگ واژگانی سرمربی جوان آتزوری هیچ جایی نداشته باشد. برای دونادونی نه سابقه مهم است و نه اسطوره. او فقط به سبک بازی فکر می کند و البته ادب مردانی که قرار است شاگردش باشند.
دونادونی مرد پرقدرتی است. او این توان را دارد تا انتخاب هایش را بدون هیچ دیپلماسی یا محافظه کاری انجام دهد. او به راحتی تفکر «بیرزوتیسم» که از جام جهانی ۱۹۸۲ بر فوتبال ایتالیا حاکم بود را حذف کرد: «تیم ملی نه جای بچه بازی است نه رابطه پدرانه - پسرانه.» و ظاهراً سرمربی جوان به خوبی شعارش را به اثبات رسانده. او انتخاب می کند و حرف اش را می زند بدون اینکه ملاحظه کسی را کند. توتی یک سال تمام ناز کرد تا بلکه دونادونی با وعده ای نازش را بکشد و در نهایت وقتی غیر از چند تلفن چیزی از سوی سرمربی ندید ترجیح داد خداحافظی کند.
نستا هم آنقدر برای خودش گارانتی قایل بود که در جریان اردوی تیم ملی بخواهد به جشن تولد کاستاکورتا برود بدون اینکه از کسی اجازه بگیرد و برخورد تند سرمربی او را هم به خداحافظی واداشت. ستاره های قهرمان جهان گارانتی تعویض ناپذیری و حذف نشدن را می خواستند و مربی انتخاب هایی براساس شرایط تیم.
دل پیرو دوست نداشت پشت مهاجمان بازی کند و دونادونی هم حکم به حذف او داد. اینتزاگی و جیلاردینو هم در کنار سقوط میلان محکوم به خانه نشینی شدند. انگار نه انگار که دونادونی وارث تفکری است که بیرزوت بنا نهاد؛ «ستاره ها حذف نشدنی هستند و اگر نابغه های جدید و نیازهای جدید به وجود آمدند باید پیراهن های جدید ساخت.»
نه، برای دونادونی هیچ کس صاحب پیراهن های لاجوردی نیست و این اوست که انتخاب می کند این پیراهن ها برازنده چه کسی است. برای بازی با گرجستان، کاناوارو محروم است و ماتراتزی مصدوم اما دونادونی حاضر نیست دست به دامن ستاره ها شود و به راحتی دفاع از دروازه را به گزینه هایی چون گامبرینی، پانوچی، بونرا و کیلینی می سپارد. در خط حمله هرچند هنوز ۲ یادگار برلین وجود دارد اما نباید فراموش کرد لوکاتونی در بایرن به غول گلزنی تبدیل شده و یاکینتا هم کم کم فرماندهی خط حمله یوونتوس را در اختیار می گیرد و پس از آنها دی ناتاله، کوالیارلا، لوکارلی و فوجایی وظیفه گلزنی آتزوری را برعهده دارند که حماسه برلین را فقط از تلویزیون تماشا کرده اند.
دیگر توتی نیست، دل پیرو نیست، اینتزاگی و جیلاردینو هم نیستند اما در عوض مربی شجاعی هست که اگر هم خوب نتیجه نگیرد حالا برای خودش صاحب سبک و ایده ای جدید است، ایده ای که کمتر کسی شجاعت عملی کردن آن را در خود می دید.

کازو ندلی

منبع : روزنامه ایران ورزشی