کنجی هایاشی، استاد چندکاره

هنرهای رزمی از شرق پدید آمدند و صحبت از این قاره، همواره ما را به یاد استادان کهن و شاید کمی هم مرموز (!) هنرهای رزمی می‌اندازد. اما این روزها اکثر مصاحبه‌ها و گزارش‌ها مربوط به قهرمانان ورزشی این رشته‌ها است. شاید برای تنوع هم که شده، بد نباشد گاه‌گداری سراغی از اساتید راستین ”بودو“ بگیریم و نظراتشان را جویا شویم.
استاد کنجی هایاشی (Kenji Hayashi)، یکی از همین اساتید است. او در طول زندگی‌اش در اکثر هنرهای رزمی و یا به قول خودش هنرهای ”بودو“ اعم از شناخته شده و شناخته نشده، زیر نظر اساتید بزرگی چون هیروشی تادا، هیکو شیرو ساتو و... به تمرین پرداخته، همچنین از دوجوها و معابد متعدد ”ذن“ بازدید و از اساتید آن کسب تجربه کرده است. وی هم‌اکنون استاد در فنون شمشیر و هنرهای ایی‌آی‌دو، کن‌جوتسو، آی‌کی‌دو و متخصص در ”ذن“، طب سوزنی، یوگا، جودو (تمرینات تنفسی)، ”یوجوهو“ و ”وتای‌هو“ است.
او که از سال ۱۹۸۵ به همراه همسر و سه فرزندش در آلمان زندگی و به آموزش هنرهای رزمی مشغول است، درخواست ما برای یک مصاحبه کوتاه را پذیرفت که ماحصل آن را خدمتتان تقدیم می‌کنیم:
● استاد هایاشی، در آغاز لطفاً بفرمائید نخستین‌بار از چه زمانی وارد دنیای هنرهای رزمی شدید و اگر امکان دارد کمی هم از اساتیدتان برای‌مان بگوئید؟
▪ هنرهای رزمی را در ۱۲ سالگی به‌عنوان یک هنرجو با جودو آغاز کردم. البته بیشتر اوقات در مقابل حریفانم که تنومندتر از من بودند شانسی نداشتم، به‌علاوه زانویم نیز آسیب‌دیده بود. همین امر باعث شد تا پس از ۳ـ۴ سال تمریناتم را متوقف کنم. در این وقفه‌ای که در تمریناتم پیش آمده بود شروع کردم به فراگیری ”طب سوزنی‌“ و ”شیاتسو“ بعد از ساعات مدرسه. در همان دوران بود که با ”یوگا“ آشنا شدم. در باشگاهی که یوگا تدریس می‌شد بودوهای مختلفی هم تمرین می‌شد و در آنجا برای نخستین‌بار با آی‌کی‌دو آشنا شدم. از آنجائی‌که تکنیک‌های آی‌کی‌دو نیازی به زور نداشت نظرم را به‌خود جلب کرد، زیرا این بدان معنی بود که من با وجود آسیب زانویم می‌توانستم تمرین کنم. پس شروع به جستجو برای یافتن باشگاه آی‌کی‌دو در توکیو کردم. این قضیه مربوط به ۳۰ سال پیش است. در نهایت باشگاهی را پیدا کردم که توسط هیروشی تادا اداره می‌شد. استاد تادا امروز دارنده دان ۹ آی‌کی‌دو با وجود ۷۸ سال سن در سلامت کامل به‌سر برده و بسایر چابک است. او آی‌کی‌دو را نیز استاد موری‌هی ـ اوشی با بنیان‌گذاری آی‌کی‌دو فرا گرفته بود. یوگا را نیز با استاد تمپو ناکامورا ادامه دادم. یادگیری ایی‌آی‌دو را زیر نظر استاد هیکوشیرو ساتو (دان ۸ در ایی‌آی‌دو و کندو) آغاز کردم. همچنین استاد ماساکاسو هینو را در میسوگی دوجو ملاقات کردم (این دوجو هنوز هم همان حالت سنتی خودش را حفظ کرده) و در اینجا هم با استاد کاجوتسوبای به مدت ۱۰ سال تمرین کرده‌ام.
● این‌همه سبک! خب با این حساب حتماً هنرجویانتان را هم به فراگیری سبک‌های مخلتف تشویق می‌کنید، درست است؟
▪ من کسی را به این‌کار تشویق نمی‌کنم، مانع آنها هم نمی‌شوم. هرکس در این مورد آزاد است. من هم‌زمان با آی‌کی‌دو رشته‌های دیگری را هم تمرین می‌کردم، اما استاد آی‌کی‌دوی من، با من موافق نبود و معتقد بود تنها باید روی آی‌کی‌دو متمرکز شوم.
● در مورد کار با سلاح چطور؟ فکر می‌کنید فراگیری کار با سلاح برای هنرجویان لازم است؟
▪ ”بودو“ در ژاپن مبتنی است بر شمشیر و مهارت‌های آن. فکر می‌کنم تمرینات با سلاح خصوصاً شمشیر از اهمیت ویژه‌ای برخوردارند.
● شما در رشته‌هائی چون ”سوتای‌هو“ و ”یوجوهو“ تمرین کرده‌اید، نام آنها تا حدودی برای خوانندگان ما ناآشناست؛ ممکن است کمی در مورد این دو رشته هم برای ما توضیح دهید؟
▪ ”سوتای‌هو“ توسط دکتر کی‌زو هاشیموتو گسترش پیدا کرده و در واقع یک نوع ژیمناستیک با خاصیت درمانی است. استخوان‌ها که در وضعیت بدی قرار گرفته باشند، گرفتگی عضلات و عدم تعادل وزن بدن موجب درد و بیماری خواهند بود. با تمرینات ”سوتای‌هو“ بدن به وضعیت تعادل برمی‌گردد که حاصل آن از بین رفتن درد و تمدد اعصاب خواهد بود. ”یوجوهو“ هم همان چیزی است که اینجا به آن ”چی‌گونگ“ می‌گویند.
● شما در مشرق زمین بزرگ شده و هنرهای رزمی را آموخته‌اید و اینک در غرب به آموزش این هنرها مشغولید. هنرهای رزمی نیز از شرق به غرب رفته‌اند و این روزها طرفداران زیادی دارند. شما چه تفاوت‌هائی بین فرهنگ شرق و غرب می‌بینید و فکر می‌کنید هنرهای رزمی می‌توانند به نزدیکی این دو فرهنگ کمک کنند؟
▪ آسیا و اروپا از جهاتی دارای تفاوت‌های فرهنگی هستند، این خیلی طبیعی است. اما بر جسم و روح انسان‌ها در تمام دنیا، قوانین طبیعی یکسانی حاکم است با تمرین هنرهای رزمی نتایج تقریباً یکسانی حاصل می‌شود و این یعنی تجربه‌ای یکسان با وجود تفاوت‌های فرهنگی که این موضوع می‌تواند به نوعی درک متقابل و دوستی بین فرهنگ‌های مختلف منجر شود.
● در روزهای نخستی که به آلمان آمده بودید چه تفاوتی بین هنرجویان غربی و هنرجویان رزمی در ژاپن حس می‌کردید؟
▪ اینجا هنرجویان از بدن‌های تنومند و قدرت بدنی بالائی برخوردارند و ”چرا“ سئوالی است که مرتباً در کلاس‌ها پرسیده می‌شود. اما در ژاپن بدین شکل نیست، هنرجویان تکنیک‌های مربیشان را به راحتی می‌پذیرند.
● این روزها رقابت‌های حرفه‌ای زیادی مثل UFC ، K-۱ و... در سراسر دنیا برگزار می‌شود. عده‌ای موافق این مسابقات هستند و معتقدند این رویدادها به گسترش هنرهای رزمی در جهان منجر شده و خواهند شد. اما در مقابل عده‌ای از اساتید هم مخالف این رقابت‌ها هستند و معتقدند مسابقاتی از این دست، چهره درستی از هنرهای رزمی به دنیا ارائه نمی‌کنند. نظر شما در این مورد چیست؟
▪ از دید من رقابت چیز بدی نیست. من هم در زمان جوانی در مسابقات جودو شرکت می‌کردم. هر چند معمولاً بازنده بودم، اما همین امر باعث می‌شد بیشتر بر روی تکنیک‌ها و شگردهایم فکر کنم. اما اگر کسی تنها هدفش از تمرین پیروزی در مسابقات باشد و از امور دیگر غفلت کند، راه اشتباهی را انتخاب کرده است. از این‌رو تمرینات ”کاتا“ نیز بسیار پراهمیتند. کاتاهای سنتی زیادی وجود دارند که هر کدام توسط استادان بزرگ توسعه یافته‌اند، کسانی‌که تجربیاتشان در این کاتاها جریان‌یافته است. البته باز هم اگر کسی فقط به تمرین ”کاتا“ بپردازد، مسیر درستی را طی نمی‌کند.
● از دید شما، یک مربی رزمی باید چه خصوصیاتی داشته باشد؟ آیا تبحر در تکنیک‌ها کافی است؟
▪ به‌نظر من اینکه یک مربی هدف درستی را دنبال کند بسیار مهم‌تر است. آموزش فقط محدود به یک‌سری تکنیک نیست و چیزهای دیگری چون فلسفه، روش زندگی، طبیعت و... هم وجود دارند.
● آیا تا به‌حال از مهارت‌های خود روی آدم‌های واقعی هم استفاده کرده‌اید؟
▪ قبل از آنکه فراگیری آی‌کی‌دو را آغاز کنم اهل نزاع بودم، اما پس از آن و تمرینات روحی و روانی که پشت سر گذاشتم، این پرخاشگری‌های متوقف شد.
● چه برنامه‌ای برای آینده دارید؟
سال آینده من وارد ۶۰ سالگی می‌شوم و فکر می‌کنم وارد مرحله جدیدی از زندگی خواهم شد. دوست دارم وقتم را در باغ سبزیجاتم صرف کنم، به بیماران کمک کنم و همچنان به یادگیری هنرهای مختلف ”بودو“ بپردازم.
● استاد! از وقتی‌که در اختیار ما قرارداد ممنونم.
▪ من هم متشکرم.

گفتگو از: افشین عبداللهی‌نیا

منبع : مجله‌رزم‌آور