رد رود Red Road

▪ کارگردان: آندرئا آرنولد.
▪ فیلمنامه: آندرئا آرنولد بر اساس شخصیت های خلق شده توسط آندرس تامس ینسن، لون اسکرفیگ. مدیر فیلمبرداری: رابی رایان.
▪ تدوین: نیکلاس چادوئرج.
▪ طراح صحنه: هلن اسکات.
▪ بازیگران: کیت دیکی[جکی]، تونی کوران[کلاید]، مارتین کامپستون[استیو]، ناتالی پرس[اپریل]، اندرو آرمور[آلفرد]، جان کامرفورد[مردی با سگ]، پل هیگینز[آوری].
▪ ١١٣ دقیقه. محصول ٢٠٠٦ انگلستان، دانمارک.
▪ برنده جایزه کارل فورمن برای بهترین کارگردان تازه کار از مراسم بافتا، برنده جایزه بهترین بازیگر/تونی کوران و نامزد چهار جایزه دیگر از مراسم بافتای اسکاتلند، برنده جایزه Sutherland Trophy از مراسم انستیتوی فیلم بریتانیا، برنده جایزه بهترین فیلم و نامزد سه جایزه دیگر از مراسم فیلم های مستقل بریتانیا، برنده جایزه هیئت داوران و نامزد نخل طلای جشنواره کن، برنده جایزه Coup de Coeur از جشنواره فیلم های بریتانیایی دینارد، برنده جایزه از جشنواره فیلم یوته بوری، برنده جایزه بهترین کارگردان تازه کار و نامزد چهار جایزه دیگر از مراسم انجمن منتقدان فیلم لندن، برنده جایزه فیپرشی و جایزه ویژه داوران از جشنواره میامی، برنده جایزه بهترین بازیگر زن/کیت دیکی از جشنواره فیلم مونترال.
▪ ژانر: درام، مهیج.
جکی در مرکز کنترل شهر کار می کند. وظیفه او تماشای هر روزه مانیتورهایی است که خیابان های مختلف شهری کوچک در اسکاتلند را پوشش می دهند. اهالی این منطقه زیر نگاه های مراقب او در امنیت زندگی می کنند تا این که یک روز چهره مردی به نام کلاید روی صفحه مانیتور ظاهر می شود. جکی ابتدا به چشمان خود باور نمی کند، چون این مرد باید سال های زیادی را در پشت میله های زندان می گذراند. مردی که فکر می کرد هرگز او را آزاد در خیابان ها نخواهد دید. از این رو نقشه ای طرح می کند تا هر چه زودتر او را به پشت میله های زندان بازگرداند. اما طعمه دامی که پهن کرده چیزی نیست جز شخص خودش...
● چرا باید دید؟
آندرئا آرنولد متولد ١٩٦١ دارتفورد بازیگر، نویسنده و کارگردان انگلیسی برای ایرانی ها نام آشنایی نیست. اما بریتانیایی ها نام و چهره او را برای بازی در سریال هایی چون شماره ٧٣ می شناسند و منتقدان به خاطر اسکار و ١٥ جایزه دیگری که برای سومین فیلم کوتاهش زنبور گرفت، با وی آشنا هستند. Red Road اولین فیلم بلند اوست که توفیق زنبور را با گرفتن ١٧ جایزه معتبر تکرار کرده است.
چنین اتفاقی در زمانه ما که جشنواره ها تشنه یافتن فیلم های مینی مالیستی هستند، تعجب آور نیست. اما با کمال مسرت باید اعلام کنم که Red Road فیلمی برای جوری جنس چنین دکان هایی نیست. اولین فیلم بلند آرنولد بدون شک می تواند برای سینمای امروز انگلستان مایه مباهات باشد. سینمایی که بزرگانی چون کن لوچ را به دنیا هدیه کرده و سنت انتقاد اجتماعی در آنجا بسیار با ارزش تلقی می شود.
اما کار آرنولد با توجه به ارادتش نسبت به تارکوفسکی و کتاب معروفش، دست کمی از ایثار ندارد. البته از جنبه مذهبی آثار تارکوفسکی به دور و به روزتر است و حال و هوایی مستندگونه تر دارد.
آرنولد کوشیده با این فیلم شکننده بودن امنیت اجتماعی پیرامون مان را با دقت تصویر کند. او از وحشت و هراسی سخن می گوید که در زندگی روزمره همه ما نهفته است. از ملال، هویت باختگی و این که همه ما زیر نظر دوربین ها هستیم.
ولی می شود به دوربین ها هم دروغ گفت. می توان در حقیقت دست کاری کرد، کاری که جکی برای گرفتن انتقام دختر و شوهر از دست داده اش می کند. چون کلاید را هر چند که هنگام رانندگی مست بوده، قابل بخشایش نمی داند. اما زمانی که می فهممد او نیز دختری دارد که سال هاست وی را ندیده و درست پس از گرفتار شدنش در اثر نقشه جکی به سراغ وی آمده، شکایت خود را پس می گیرد. با این حال هنوز بخشودن کلاید کار راحتی نیست.
او یاد می گیرد با اندوه خود کنار بیاید، به سراغ اقوام و دوستانی برود که رابطه خود را با آنها محدود کرده، و حتی مردی را که هر دو هفته یک بار با او می خوابد رها کند تا به سر وقت زن و بچه خود برگردد.
Red Road فیلمی درباره همه ما امروزیان است. بسیار مدرن و قابل اعتنا و اصیل که شنیدن دیالوگ های اندک شخصیت هایش می تواند تکان دهنده باشد:
ـ کلاید: می دونی من به فکر چه چیز توام؟
ـ جکی: چی؟
ـ کلاید: کس ات چه مزه ای دارد.
ـ جکی:[با بی تفاوتی به او نگاه می کند؛ متعجب نشده]
ـ کلاید: تعجب نکردی؟
ـ جکی: [بی تفاوت] نه واقعاً!
Red Road در زمانه ما که فیلم ها سرشار از احساسات آبکی شده اند، با وجود سرد و کند بودنش سرشار از احساس، تاریک ولی امید بخش و در یک کلام فیلمی خلاقانه است. فیلمی که امید به دیدن یک شاهکار از سوی کارگردانش را در آینده به تماشاگر نوید می دهد!

منبع : موج نو