سردی و سرعت مرد یخی

چند سالی است به کیمی رایکونن راننده مشهور فنلاندی به خاطر خونسردی و آرامش فراوانش لقب «مرد یخی» را داده اند، اما این ویژگی بسیار به کار او آمد، زیرا وی توانست یکشنبه شب این هفته در آخرین تورنمنت از سری مسابقات گراندپری اتومبیلرانی ۲۰۰۷ در پیست اینترلاگوس شهر سائوپولوی برزیل بر دو رقیب اصلی اش لوئیس همیلتون بریتانیایی و فرناندو آلونسوی اسپانیایی که اعضای «در حال ستیز» تیم مک لارن بوده اند، فایق آید و در مجموع امتیازات فصل قهرمان شود.
● تاکتیک غلط همیلتون
تا پیش از تورنمنت واپسین، همیلتون با ۴ امتیاز رجحان بر آلونسو و ۷ پوئن برتری بر رایکونن در صدر جدول رقابت های «فرمول یک» امسال قرار داشت و قهرمانی اش حتمی به نظر می رسید، اما در این مسابقه با برنامه تاکتیکی غلط اش و ارتکاب اشتباهاتی بزرگ در بخش های ابتدایی رقابت فقط به رتبه هفتم رسید و آلونسو نیز که بهتر از وی رانندگی کرد فقط سوم شد و این به رایکونن اجازه داد تا با رسیدن به رتبه اولی عقب ماندگی مورد بحث را جبران کند. او در نهایت با ۱۱۰ امتیاز قهرمان شد و برای نخستین بار در این رقابت ها در صدر ایستاد و همیلتون و آلونسو با ۱۰۹ پوئن یعنی فقط یک امتیاز فاصله نسبت به مرد یخی، دوم و سوم شدند.
درست است که ۷‎/۵ ماه پیش تورنمنت آغازین فصل را نیز همین راننده خارق العاده اسکاندیناوی در ملبورن استرالیا فتح کرده بود، اما از آن پس و به واقع در تمام طول فصل یک «رقابت تبدیل شده به عداوت» بین همیلتون و آلونسو بر همه چیز منجمله رایکونن سایه انداخته و حمایت مدیران بریتانیایی از راننده هموطن شان (همیلتون) و ارجح شمردن وی بر اتومبیلران اسپانیایی نیز مزید بر علت شده و آلونسو را متحمل ظلم این مدیران و همیلتون را بهره مند از کمک های شایان و توأم با تبعیض مدیران ساخته بود.
● تنها شانس
با این حال رایکونن در ۵ ، ۶ تورنمنت پایانی فصل احیا شده و بیشتر از دو رقیب فوق حائز رتبه های اولی شده بود، به طوری که وقت گام به تورنمنت آخر از سری مسابقات ۱۷ گانه فصل در سائوپولو گذاشت، با ۵ عنوان اولی فراتر از همیلتون و آلونسو (هر کدام با ۴ عنوان نخست) قرار داشت، هر چند به لحاظ امتیازی، همان طور که قبلاً گفتم، پشت سر هر دو قرار داشت و تنها امکان و شانس قهرمانی اش این بود که در تورنمنت آخر بسیار بدرخشد و هر رقیبش امتیازات اندکی بیندوزند و این اتفاق دقیقاً در اینتر لاگوس افتاد، هر چند کمک فیلیپه ماسا راننده برزیلی به رایکونن در تورنمنت آخر فراوان و غیر قابل وصف بود و او به واقع نقش جاده صاف کن را برای «هم تیمی» اش ایفا کرد. به طوری که ابتدا خودش به صدر رفت و سپس به رایکونن راه داد تا از او جلو بزند و آن گاه با ایجاد یک سد دفاعی گرداگرد یارش اجازه نداد که آلونسو از وی بگذرد و رتبه های دومی و اولی را به دست بیاورد.
● شگفت انگیز
این چنین بود که پانزدهمین رتبه اولی رایکونن طی سال های شرکتش در مسابقات «فرمول یک» حاصل آمد و البته جدا از عوامل جنبی که وصف آن آمد، خونسردی شگفت انگیز و استیلای ستودنی او بر مسابقه و محیط آن هم از دلایل اصلی توفیق وی بودند و از همه برد های قبلی اهمیت بیشتری داشت زیرا در سایه آن عنوان قهرمانی جهان به سمت وی میل کرد.
رایکونن در برخورد با رسانه ها سرد نشان می دهد و با آنها نمی جوشد و جملات و جواب های کوتاه و حاکی از بی اعتنایی اش شهره شده اند، اما در زندگی خصوصی برخی بذله گویی های او نشان می دهد که جنبه های دیگری هم در شخصیت او وجود دارد.روی پیست و در این حرفه، رایکونن یک متخصص درجه اول و به لحاظ سرعت ذاتی از بهترین ها است و گاه سرعت او در پشت سر گذاشتن موانع و مسیر مسابقه اسباب ترس و اعجاب ناظران می شود.
به واقع سرعت ناب او را در رشته اتومبیلرانی اینک کمتر کسی دارد و مظهر و نماد این امر است، ولی به همان میزان از «تاکتیک ناپذیر بودن» وی انتقاد شده است. به اعتقاد کارشناسان، رایکونن یک راننده بسیار سریع ذاتی است اما حاضر نیست در برنامه ریزی ها و مشاوره های تاکتیکی تیمش شرکت کند و با مدیران و استراتژیست های تیم خود جلسات هر روزه داشته باشد و طی آن تاکتیک رقابتی و روال کار خود را برنامه ریزی کند و بیشتر یک آدم تک رو و فاقد تمایل برای کار گروهی است.چیزی که با کسب عنوان قهرمانی جهان از جانب او در هفته جاری، لاجرم به زیر سایه می رود و تأثیر گذاری آن کم می نماید، اما به هرحال یک عیب است و در زمانی شکل می گیرد که نقش مشاوره های تاکتیکی برای راننده های حاضر در «فرمول یک»بسیار زیاد و مهم شده است.
● بدون مقدمه
رایکونن هر چه باشد و از هر رفتاری بهره ببرد، متولد ۱۷ اکتبر ۱۹۷۹ در شهر «اسپو»ی فنلاند است و ۱۱ سال بیشتر نداشت که شرکت در مسابقه های اتومبیلرانی کارتینگ را در کشورش آغاز کرد و دوران نوجوانی موفقی را در این رشته سپری کرد. او سپس در ۱۹۹۹ وارد صحنه مسابقه های اتومبیلرانی موسوم به «فرمول رنوی بریتانیا» شد و در فصل دوم حضورش در آن ۷ تورنمنت از ۱۰ تورنمنت برگزار شده را برد و در نتیجه کلی هم قهرمان شد.
این نمایش ها سبب شد پیتر سائوبر مدیر تیم «فرمول یک» سائوبر به او علاقه مند شود و پیشنهاد شرکت در این رقابت ها را به وی بدهد. این در حالی شکل گرفت که فنلاندی جوان تجربه حضور در «فرمول۳» و یا «فرمول ۳ هزار» را که مسابقه های مقدماتی و ابتدایی فرمول یک و مقدمه ای بر آن محسوب می شوند، نداشت و چنان راهی را طی نکرده بود. از آن جا که چنین پیشینه و پشتوانه ای وجود نداشت، سائوبر مجبور شد شخصاً از مکس موزلی رئیس فدراسیون بین المللی اتومبیلرانی (FIA) درخواست کند که مجوز حضور رایکونن را در میدان صادر کند و پس از مدتی بحث این کار صورت پذیرفت. رایکونن در نخستین تورنمنت گراندپری خود که در ملبورن بود، یک امتیاز گرفت ولی کل فصل را با بیشتر از ۹ امتیاز سپری نکرد و مشکلات فنی تیم سائوبر هم در این امر بی سهم و نقش نبود.
● جانشینی برای هاکینن
با این حال، نمایش های جالب رایکونن، رادن دنیس مدیر تیم مک لارن را متوجه وی ساخت. دنیس به دنبال کسی می گشت که جانشین دیگر راننده مشهور میکا هاکینن در تیم خود کند. در همان زمان نیز «فراری» رایکونن را می خواست اما او ترجیح داد جای هاکینن را در مک لارن بگیرد و در پایان فصل (۲۰۰۲) در حالی که این تیم مشکلات فنی آشکاری داشت و نمی توانست با امثال فراری رقابت کند، به رتبه ششم رسید که برای چنان تیم و وسایلی، مقام قابل احترامی بود. فصل بعد از آن (۲۰۰۳) رایکونن نخستین قهرمانی اش را در سری مسابقات فرمول یک در سپانگ مالزی تجربه کرد و با فاصله بسیار کمی امکان کسب عنوان قهرمان جهان را از دست داد و در حالی این مقام را به میشائیل شوماخر معروف و آلمانی سپرد که فقط ۲ امتیاز از او کمتر اندوخته بود.
فصل ۲۰۰۴ چیز خاصی را برای مرد یخی در برنداشت ولی در سال ۲۰۰۵ او دوباره عالی ظاهر شد و در حالی که فرناندو آلونسو نخستین قهرمانی جهانش را با لباس تیم رنو به دست آورد، رایکونن با اختلاف اندکی نسبت به وی و مجدداً فقط نایب قهرمان جهان شد. این در حالی روی داد که رایکونن در طول فصل در ۱۸ تورنمنت برگزار شده ۷ عنوان اولی به دست آورد که بیشتر از تعداد قهرمانی های راننده اسپانیایی بود.
● به جای شوماخر
رایکونن در ۲۰۰۶ درخشش ۲۰۰۵ را تکرار نکرد و در سالی که آلونسو دومین قهرمانی متوالی اش را به دست آورد، روابط او با ران دنیس مدیر فنی بسیار پرنفوذ و نه چندان منصف مک لارن شکراب شد و راننده فنلاندی که از شرایط موجود راضی نبود، براساس تفاهم و قراری که از یک سال قبل گذاشته شده بود، به فراری پیوست تا جای غول بازنشسته آلمانی میشائیل شوماخر را در آن تیم بگیرد.
او از همان ابتدای فصل همپا با هم تیمی برزیلی و درخشانش فیلیپه ماسا و آلوسنو (که به مک لارن رفت تا جای رایکونن را در آنجا بگیرد) امیددار اول قهرمانی تلقی شد، اما همگان به عدم مشارکت وی در کارهای گروهی و طراحی های استراتژیک اشاره می کردند و معتقد بودند که این خصلت که در تضاد کامل با کارهای گروهی شوماخر است، می تواند شانس های وی را بسیار کمتر از آلونسو و سایر مدعیان کند.
هر چقدر که شوماخر یک ورزشکار تیمی و متخصص در کارهای گروهی بود، رایکونن یک راننده تک رو و متکی بر خود است.
معروف است که او صبح ها به پیست می آید، بسرعت به پشت فرمان می پرد، ۲ ساعت «مخوف و سریع» تمرین می کند و به هیچ کس اعتنا نمی کند و سپس بدون برگزاری جلسات فنی و شرکت در مشاوره های گروهی و بدون برنامه ریزی تیمی، محل را ترک می کند و می رود، حال آن که شوماخر تازه پس از تمام شدن کارش در پیست، کار اصلی خود را که برگزاری جلسات «تعیین تاکتیک» بود، در کنار مشاوران و برنامه ریزان فراری انجام می داد و هر روز ساعت ها را صرف رسیدگی به این امور و شناخت و تعیین جزئی ترین اجزای کارش می کرد و در ریزترین مسائل استراتژی گروهی دخالت می کرد و کارش اصلاً به پیست ختم نمی شد.
● تولید مشکل
روش انفرادی و فردگرایی مطلق رایکونن که ناقض اصول کاری دیرپای شومی در فراری به حساب می آمد، یک عامل نگران کننده برای سران این تیم محسوب می شد و تصور می رفت که نه فقط برای او بلکه برای فراری نیز تولید مشکل کند.
رایکونن همان طور که در سطور قبلی آوردیم، تورنمنت افتتاحیه فصل را در ملبورن برد. اما پس از آن بشدت تحت الشعاع رقابت حاد و دشمن آسای دو «هم تیمی» جاه طلب در مک لارن (همیلتون و آلونسو) قرار گرفت و کاملاً به زیر سایه آنان رفت و فقط در اواخر فصل دوباره سر برآورد و هنر و خوش اقبالی وی این بود که دوران اوجش مصادف با نزول نسبی ۲ راننده مک لارن و معروف بودن آنها به ستیز شخصی شان و غافل ماندن آنها از نزدیک شدن رایکونن شد و در غیر این صورت قهرمانی این راننده فنلاندی غیرممکن بود. او حتی تا اواسط فصل ۲۶ امتیاز از همیلتون کمتر داشت و همه مطمئن بودند که این بریتانیایی یا آلونسو قهرمان خواهند شد و برای رایکونن فقط رتبه سومی متصور بود.
● سومین فنلاندی
درخشش «مرد یخی» در اواخر فصل تمام معادلات و باورهای فوق را به هم ریخت و وی را به قهرمانی رساند تا او پس از خوان مانول فانجیوی آرژانتینی بزرگ در دهه ،۱۹۵۰ نخستین راننده فراری باشد که در همان نخستین فصل حضورش در این تیم اول شده است و پس از کیکی رزبرگ و میکا هاکینن سومین مرد فنلاندی می شود که به عنوانی اتومبیلرانی «فرمول یک» جهان می رسد و تعجبی نخواهد داشت که این رویداد در یکی از سال های بعدی نیز تکرار شود.

وصال روحانی
منبع: Observer

منبع : روزنامه ایران