آمریکا وایران، جنگ یا سازش؟

امروزه ناظران سیاسی نسبت به آینده منطقه خاورمیانه اهتمام خاصی نشان می دهند. برخی قائل به آنند که خاورمیانه بر فراز کوهی از آتشفشان قرار گرفته وهر لحظه ممکن است منفجر شود. در مقابل گروهی معتقدند اتفاق خاصی در منطقه رخ نخواهد داد و راه حل های سیاسی جایگزین راهکارهای نظامی خواهد شد. اما در این نکته تردیدی نیست که حوادث متعدد منطقه ای نوعی انسداد سیاسی در خاورمیانه پدید آورده وافق راه حل های عاجل را تیره ساخته است.
برای مثال در عراق همچنان آتش فتنه درگیری های مذهبی شعله ور است واشغالگران آمریکایی برای پیشبرد اهداف خود در این آتش می دمند. در لبنان منافع آمریکا ایجاب می کند که دولت ناکارآمد فواد سنیوره را حفظ کنند ودر فلسطین نیز تلاش آمریکا واسراییل آن است که توافق مکه را ناکام گردانند وبالاخره آمریکا در برابر ایران وارد جنگ روانی سختی شده وجمهوری اسلامی ایران در برابر سیاست های سلطه جویانه آمریکا ایستاده واز حق هسته ای خود دفاع می کند.
می توان گفت پرونده هسته ای ایران سنگ بنای سیاست ها وعملکرد واشنگتن را در منطقه تشکیل داده است. به عبارت دیگر آمریکا از طریق اعمال فشار بر مسیر این پرونده و بین المللی کردن آن تلاش دارد خود را از گرداب عراق برهاند ویا در لبنان از معارضان دولت ودر راس آن ها حزب الله خلاصی یابد واز سویی بر سوریه وحماس اعمال فشار کند. به این ترتیب پرونده هسته ای ایران دستاویزی است برای ادامه ماجراجویی واشنگتن در منطقه وعبور از چالش هایی که در نقاط بحران خیز منطقه برای مقامات کاخ سفید به وجود آمده است.
اکنون سیاست های نومحافظه کاران آمریکا بر اساس «تشدید بحران» بنا شده است، اما طیف رقیب در واشنگتن قائل به راه حل های سیاسی و دیپلماتیک می باشد. در همین راستا گفت وگوی دمکرات ها با سوریه، علیرغم مخالفت جمهوری خواهان به طور محتاطانه ای آغاز شده واحتمالا مرحله اصلی آن پس از دوره جرج بوش شکل گیرد، چون دمکرات ها به این جمع بندی رسیده اند که ثبات در خاورمیانه از طریق جنگ افروزی تحقق نمی یابد.
در پرونده هسته ای ایران نیز دمکرات ها شیوه های نرم افزاری را ترجیح می دهند. رییس کمیسیون امور خارجه مجلس نمایندگان آمریکا پیشنهاد گفت وگو با تهرن را مطرح ساخته ونایب رییس مجلس ایران نیز استقبال کرده است، هر چند دو طرف با انتقاداتی در داخل مواجه شده اند.
اگر ایران در دستاوردهای هسته ای خود به مرحله صنعتی دست یابد، معادلات تغییر می یابد. در این مرحله یک گزینه غرب تقابل نظامی با ایران است که به نظر می رسد هزینه های آن بیش از منافع آن است. اما گزینه دوم آن است که غرب، ایران هسته ای را به رسمیت بشناسد ودر مقابل جمهوری اسلامی ایران ضمانت هایی مبنی بر عدم غنی سازی اورانیوم بیش از ۵/۳ درصد ارائه خواهد کرد واین مستلزم از سرگیری مذاکرات دیپلماتیک بین دو طرف می باشد. به نظر می آید راه حل دوم برای همگان بهتر است چرا که سیاست جنگ افروزی به نفع هیچکس نخواهد بود وبه تعبیر ناظران، تنها به انفجار آتشفشان منطقه منجر خواهد شد.

برگردان: فرزان شهیدی
منبع: روزنامه السفیر چاپ لبنان

منبع : سایت بصیرت