به نام فوتبال، به کام برزیل

برزیل در حالی میزبان جام جهانی ۲۰۱۴ نام گرفته که تا امروز حتی یک استادیوم استاندارد هم دراختیار ندارد. ۱۴ ورزشگاه سرزمین قهوه باید تخریب شود و ۴ استادیوم دیگر هم به بازسازی نیاز دارد اما مشکل آنجا است که دولت برزیل برای نوسازی تأسیسات زیربنایی، هزینه ای بالغ بر یک میلیارد تخمین زده است. ریکاردو تکسییرا، رئیس کنفدراسیون فوتبال برزیل در این باره گفت: «از امروز دوباره آغاز می کنیم. وظیفه داریم با همیاری مردم شرایط خوبی برای میهمانان فراهم آوریم.» شاید حضور سرمایه گذاران خارجی، چاره کار باشد. آمادگی برای میزبانی تنها در تجهیز سازه ها خلاصه نمی شود، بلکه نمای کلی شهرها نیز نیاز به تغییر دارد؛ درست مانند اماکن تفریحی. تکسییرا قاطعانه ادامه داد: «باید کشور را از نو بسازیم چون صدای پای زیبای فوتبال از دوردست ها می آید.»
● اما....
با وجود اظهارات هیجان انگیز رئیس کنفدراسیون فوتبال برزیل، بودجه لازم برای جلب رضایت سران فیفا موجود نیست. البته کشور فوتبالخیز آمریکای جنوبی در میزبانی تورنمنت های بزرگ چندان بی تجربه نیست چون اخیراً میزبانی رقابت های «پان آمریکن» را برعهده گرفته بود. شاید هم برگزاری جام جهانی در برزیل سرانجام به مشکلات دیرینه و تاحدودی پایان ناپذیر حمل و نقل این کشور خاتمه دهد. البته مسیر هوایی هم مصائب خاص خود را دارد.
این ادعای ستون نویس یکی از معروف ترین روزنامه های آمریکای لاتین است. این نویسنده گفته کنفدراسیون برزیل باید از هر اتفاق ممکن و غیرممکن به نفع خود استفاده کند. بازی های «پان آمریکن» ضرورت عملی شدن صحبت های او را تأیید کرد. برزیل نمی تواند بدون اختصاص هزینه لازم، میزبان خوبی باشد. سوکراتس، مردی که در جام های جهانی ۱۹۸۲ و ۱۹۸۶ بازی های درخشانی ارائه کرد، در این باره گفت: «باید خساست را به دست فراموشی سپرد و برای جام جهانی خرج کرد.» در همین رابطه «لوئیز گونزالس بلوزو» وزیر سابق امور اقتصادی و دارایی، هشدار لازم را داد: «این برزیل در مقایسه با سایر کشورهایی که می توانند میزبان جام جهانی شوند حداقل ۷ سال عقب است.
مسابقات فرمول یک و گراندپری را برگزار کردیم اما چهره شهر را تغییر ندادیم! مسابقات فوتبال، امکانات ویژه ای می طلبد.»
● تغییر فرهنگ
برزیل که سرانجام به عنوان میزبان جام جهانی ۲۰۱۳ انتخاب شد، این تورنمنت بزرگ فوتبال را عرصه ای برای تغییر فرهنگ می داند. تکسییرا اظهار داشت: «جام جهانی چیزی فراتر از یک رویداد ورزشی است و می تواند عرصه ای برای تغییر افکار برزیلی ها باشد چرا که وقتی پای صحبت مردم این کشور می نشینید، می بینید که برای ۵ ساعت متوالی فقط از فوتبال صحبت می کنند، نه چیز دیگری! امیدوارم جام جهانی ۲۰۱۴ افکار مردم را اصلاح کند.»
● آتش زیر خاکستر
غیبت کاملاً محسوس پله در مراسم معرفی برزیل به عنوان میزبان رقابت های جام جهانی ،۲۰۱۴ یک بار دیگر وخامت رابطه او با کنفدراسیون فوتبال این کشور را نمایان کرد. تکسییرا غیبت اسطوره فوتبال دنیا را بی اهمیت دانست. وی در این باره گفت: «نمی دانم او کجا است اما در هیأت نمایندگی، روماریو و دونگا، ۲ بازیکن بزرگ از نسلی که در دوران ریاست من شکوفا شده، حضور دارند.» اختلاف میان پله و تکسییرا نخستین بار سال ۱۹۹۳ آشکار شد؛ هنگامی که فدراسیون بین المللی فوتبال، پله را برای حضور در مراسم قرعه کشی جام جهانی ۱۹۹۴ دعوت نکرد. بهترین فوتبالیست تاریخ همان زمان، رئیس کنفدراسیون برزیل را به خاطر اعمال نفوذ بر «ژائو هاولانژه» (پدر همسرش و رئیس وقت فیفا) مقصر می دانست. اختلاف آنها یک بار دیگر هنگام انتخاب میزبان جام جهانی ۲۰۰۶ شدت گرفت و پله از حمایت برزیل خودداری کرد، در نتیجه این کشور تنها چند روز پیش از رأی گیری از میزبانی انصراف داد. پله ۶ سال قبل اعلام کرد با تکسییرا آشتی کرده اما هرگز نزدیک اسطوره دیده نشده است.اوایل سال جاری نیز گفته می شد مروارید سیاه به کمیته میزبانی جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل ملحق خواهد شد اما این موضوع در حد حرف باقی ماند.
● عقاید خرافی
بدون توجه به آنچه در سطور بالا ذکر شد، برزیل از یک بابت دیگر نیز با دیده تردید به کامیابی در جام جهانی ۲۰۱۴ می نگردد. آنها در اولین و آخرین میزبانی در جام جهانی، نقره داغ شدند. نخستین دوره فستیوال بزرگ فوتبال پس از جنگ جهانی دوم در یک گروه ۳ تیمی و یک گروه ۲ تیمی انجام شد. میزبان ابتدا در حضور ۸۰ هزار هوادار با ۴ گل از سد مکزیک گذشت.
«آدمار» که در نهایت آقای گل جام نام گرفت، ۲ گل از ۸ گل خود را در این بازی درون دروازه رقیب جای داد. انگلستان اختلافات قبلی را فراموش کرد و زیر آفتاب مطبوع ۲۵ ژوئن ،۱۹۵۰ اولین برد خود را در تاریخ این رقابت ها به دست آورد. در گروه دوم، اسپانیا ۳ بر یک آمریکا را شکست داد و به مرحله نهایی راه یافت. ۴ تیم راه یافته به مرحله نیمه نهایی در یک گروه برای کسب جام مقابل هم صف آرایی کردند اما قبل از آغاز جدال های دور نهایی، جهانیان به انگلستان خندیدند.
آنها که آمریکایی ها را شایسته رقابت با مبدع فوتبال نمی دانستند، مغلوب تک گل «جوگاتجنز» شدند. بله! انگلستان به آمریکا باخت. در و دیوار «بلوهوریزنته» شاهد تحقیر آنگلوساکسون ها بود. وقتی خبر باخت همتیمی های بیلی رایت به رسانه ها مخابره شد، همه منتظر تصحیح خبر ماندند اما آنچه رخ داد، واقعیت داشت. شیرهای جزیره به خانه رفتند و دور نهایی با شرکت اسپانیا، برزیل، سوئد و اروگوئه برگزار شد. آدمار در جدال زردپوشان میزبان مقابل سوئد، ۴ گل زد و از عوامل اصلی برتری ۷ بر یک تیمش نام گرفت. اسپانیا نیز با ۶ گل به برزیل باخت. از سوی دیگر اروگوئه پس از تساوی ۲ بر ۲ مقابل اسپانیا، ۳ بر ۲ سوئد را شکست داد تا جدال آنها مقابل جادوگران فوتبال دنیا عملاً حکم فینال را داشته باشد. برزیل یک تساوی می خواست اما اروگوئه «باید» می برد. هنگامی که زردها در دومین دقیقه نیمه دوم گل اول را درون دروازه حریف جای دادند، ۲۰۰ هزار نفر سرود قهرمانی خواندند. شوت مهارناپذیر «شیفیتو» در دقیقه ۶۷ فقط حکم سرعت گیر را داشت! پیروزی اروگوئه؟
اشتباه مضحک «باربوسا» گل پیروزی «گیگیا» را در پی داشت. آبی و سفیدها در ۱۰ دقیقه پایانی زیر توپ زدند و در نهایت جام ژول ریمه را به خانه بردند. سیلاب اشک «ریو» طبیعی ترین اتفاق ممکن تلقی می شد. کاسه و کوزه ها بر سر دروازه بان نگون بخت طلایی پوشان شکست. او تا سال ها اوضاعی بدتر از محکومان به حبس ابد داشت.
«باربوسا» چند سال قبل از مرگ در تنهایی مطلق گفت: « قاتلان حداکثر ۱۰ سال در زندان می مانند و بزرگترین خلافکارها در نهایت اعدام می شوند اما من به خاطر جرمی که هرگز مرتکب نشده ام، شب و روز زیر تازیانه متلک های مردم زخمی می شوم. ظاهراً در حبس ابد هستم.» تاریخ تکرار می شود؟ برزیلی ها! حواستان جمع باشد.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی