فجر امسال کجاست؟

بی شک بزرگترین و مهم ترین رویداد سینمایی ایران جشنواره بین المللی فیلم فجر است که هرسال به تناوب موقعیت زمانی در محدوده بهمن ماه و البته ده روزه برگزار می شود.
امسال بیست و ششمین جشنواره پیش رو است و هنوز مشخص نیست که این رویداد بزرگ سینمایی میزبان چه هنرمندانی است و چه آثاری از سینمای ایران برای رقابت با یکدیگر صف آرایی خواهند کرد. امسال غایبین معروف عرصه سینما کم نیستند و از طرفی فیلمسازان جوانی که پر از شور و ایده های نو برای ارایه آثار خود ثانیه شماری می کنند نیز کم نیستند.
اما همیشه در برگزاری چنین جشنی حرف و حدیث بسیار بوده است. این جشنواره به نوعی کارنامه هنری یک ساله هنرمندان این مرز و بوم است و سینما هنر گرانی است که می تواند برای چند هفته مردمی که به سریالهای شبانه خو کرده اند را به سالن ها باز گرداند؛ به همین دلیل در هنگام برگزاری جشن سینمای ایران همه نگاهها اعم از بدبینانه و خوشبینانه ، منتقدانه یا مغرضانه ؛ دولتی یا خصوصی و ممیزی یا غیر ممیزی ؛ همه وهمه به این جشنواره و البته تبعات و حاشیه های آن بر می گردد.
از سویی دیگر بسیاری از برنامه ریزی های این جشنواره که طی ماههای مدید و جلسات طولانی در پشت درهای بسته و به دور از حاشیه پردازان صورت می گیرد با نزدیک شدن به ایام جشنواره و تصمیم گیری های آنی و بعضا بی ربط به هنر سینما از سوی افراد ذی نفوذی که دستی در هنر ندارند اما نفوذ تام دارند، پیاپی دستخوش تغییرات می شود و از این جهت بی برنامگی و آشفتگی موجود در فضای جشنواره ای را ایجاد می شود که باعث بروز دلخوری ها و سوء تفاهمها و در نهایت جبهه بندی و حاشیه پردازی می گردد.
همه تقصیرات متوجه افراد ذی نفوذ نیست. بسیاری از این حاشیه ها توسط هنرمندان کم ظرفیتی ایجاد می شود که تازه در این عرصه وارد شده اند و داعیه حرفه ای بودن و قدیمی بودن را دارند و نیامده مطالبه ارثیه صد ساله می کنند.این افراد اولین تریبونی که برای صحبت کردن می یابند داد سخن می دهند و از ظلمی که به آنها رفته است( مثلا فیلمشان در هیات انتخاب رد شده و یا در بخش مهمان قرار گرفته و یا سیمرغ نگرفته و...) مثنوی ها می سرایند.
در این آشفته بازار متاسفانه برخی از پیش کسوتان این عرصه نیز مجبور به پاسخ گویی ویا ادای دیون قدیمی خود نسبت این افراد هستند که آتش جنگ را شعله ور تر می سازند و خود و وجهه هنری خود را در این بازی بی برد و باخت به اسفل السافلین می کشانند. و صد البته روغن این چراغ نیم سوز را برخی مطبوعات و رسانه ای زرد و قرمز زیاد می کنند تا صفحه ای پر کنند و برنامه ای بسازند و پولشان را بی اعتنا به خلقی که گمراه کرده اند ؛ دریافت کنند.
از سویی دیگر سازمانها و نهادهای معظمی که میتوانند در این جشن بزرگ هنری به حیات نصفه نیمه سینما کمکهای اولیه برسانند .
از این جشن بزرگ سهم خود را می طلبند و بی اعتنا به برخی از سازمانها که نهایت همکاری با این جشنواره را داشته و دارند؛ با وعده و وعیدهای واهی خود را در تبلیغات جشنواره ای به بیلبوردهای چند صد متری بدل می کنند و وقتی که باید برادری خود را به اثبات برسانند به هزار طرفه الحیل از زیر بار وعده های خود شانه خالی می کنند.
منتقدان عزیز مطبوعات و رسانه ها نیز که سالهاست با نقدهای خوب و بد شان ارکان سینما را می لرزانند ومانند برجهای دوقلو مرکز تجارت جهانی به یکباره فرو می ریزند و به یک باره بنا می سازند در این برهه از سال قریب به اتفاق طلبکارانه از این حرکت جمعی انتقاد می کنند وبا تازیانه های نقادانه خویش پیکر نحیف این سینما را به احتضار پیاپی می کشانند.
البته حق دارند زیرا نمی دانند که که آن همه برنامه ریزی و سیاست گذاری طی ماههای پیشین دستخوش چه تغییرات بنیادینی خواهد شد.
در این مرحله است که برگزاری جشنواره فیلم فجر بدل به نوعی بحران میشود و کسانی که این جشنواره را برگزار می کنند به انواع و اقسام بی مبالاتی ها و دزد یها و کجروی های سیاسی و اقتصادی و معنوی متهم می شوند.
کار به جایی می رسد که رای داوران که در همه جشنواره های دنیا چه درست باشد چه غلط ، قابل پذیرش بوده است مورد انتقاد قرار می گیرد و اصلا داوری این افراد و صلاحیتشان زیر سئوال می رود و برخی از دستگاههای دولتی در پی پیگیری و تحقیق و تفحص بر می آیند که چه ؟ فلانی سیمرغ گرفته یا نگرفته است....
جشنواره های که تا به این حد برای تک تک ایرانیان مهم است چرا باید مجالی برای تاخت و تاز و تصفیه حسابهای قدیمی و حرفهای خاله زنکی باشد؟
چرا نمی توانیم مانند همه مردم دنیا رای داوران را بپذیریم و کمبودها و کاستی های جشنواره را به حساب ضعف سینما ننهیم و بدانیم که هر مدیریتی فقط و فقط نقطه ضعف ندارد که نقاط قوت هم بسیار دارد و اگر آنها را می بینیم نقاط قوت را هم ببینیم. چرا عادت نکرده ایم که سینماگران این مرز و بوم را ایرانی و مسلم و شیعی مذهب بدانیم و به آنها اعتماد کامل داشته باشیم؟
چرا نمی خواهیم بپذیریم که هیچ دیوانه مخبطی قصد ندارد که با صرف هزینه یک فیلم – بیش از دویست میلیون تومان- بر علیه مصالحه ملی و نظام فیلم بسازد؟چرا نمی خواهیم باور کنیم که سینما بیش از هرچیز یک صنعت است و باید بازگشت سرمایه داشته باشد و ساختن فیلمهایی با چنین هزینه های گزاف که در هیچ گیشه ای چه آسمان باز و چه زمین بسته هیچ فروشی ندارد؛ظلم به بیت المال و ملت مسلمان است؟
چرا نمی شود یک بار هم که شده همه با خوبی و خوشی کمبودها و کاستی ها را همچون حضرت حق که ستارالعیوب است بپوشانیم و انتقادهایمان را به درستی بازگو کنیم نه با نیش و طعنه و کنایه و سوءاستفاده از رسانه های ملی؟چرا و هزاران چرای دیگر...
حرف آخر: شما نظرتان راجع به اجرای بهتر جشنواره فیلم فجر چیست؟ در بعد اجرایی و در بعد سیاست گذاری به نظر شما چه کارهایی می توان انجام داد تا این جشن ملی به بهترین نحو ممکن برگزار شود و هم آبروی سینمای مان را حفظ کند و خاطره ای خوش در اذهان عمومی ایجاد کند؟
درست است این هم یک نظر سنجی است .دنیا را چه دیدید شاید نظر شما به گوش مسئولین جشنواره برسد؟ و آن وقت شاید جشنواره ای متفاوت را شاهد باشیم.منتظر عنایات راهبردی همه شما عزیزان هستم.

http://filmania.blogfa.com