کمتر از کم!

تنها یک روز در سال است که می توان آن را بهانه کرد تا از ورزشکاران معلولین و جانباز کمی نوشت. تنها همین یک روز می توان اینکار را کرد چرا که ما بقی ۳۶۴ روز سال چندان خبر خاصی به گوش نمی رسد و یا اگر برسد آنقدر بی روح و کمرنگ است که در همهمه اخبار بزرگتر، پررنگتر و شلوغتر گم می شود. تازه همین یک روز هم تنها ۴ سال است که فرصتش به دست آمده و قبل از این، همان هم نبود اما باز هم خدا را شکر. امسال چهارمین سالی بود که در روز جهانی پارالمپیک مراسمی در ایران برگزار شد و در آن روز توجه بعضی از رسانه ها را به مقوله ورزش معلولین ایران در رده حرفه ای آن( پارالمپیک) جلب کرد. با این حساب فرق عمده ای در مراسم امسال دیده می شد. تفاوتی بسیار هوشمندانه و آینده نگرانه.
مراسم بزرگداشت روز پارالمپیک سال ۸۶ ، با همکاری سازمان آموزش و پرورش استثنایی و هیات های ورزش‌های جانبازان و معلولان سراسر کشور و با هدف توسعه ورزش همگانی در میان کودکان، نوجوانان و جوانان معلول ایران برگزار شد که خبر از درک مسئولین ورزشهای جانبازان و معلولین به توان مدال آوران فردا می دهد و چه چیز از این بهتر.
پارالمپیک به خودی خود، در میان غوغای شهر کوچک به نظر می آید و اخبار آن در میان دنیای پر سر و صدای اخبار دیگر گم می شود و در این میان، داستان ورزش زنان معلولین و جانبازان حکایت کمتر از کم را دارد!
مگر کل این گروه چه میزان توجه را به خود جلب می کنند که حالا زنان پارالمپیکی بتوانند جایی برای خود باز کنند؟! اما اگر باور کنیم که نگاه مسئولین ورزشهای معلولین و جانبازان به سمت حرفه ای شدن این رشته ها در حال تغییر است، باید این سوال را هم مطرح کنیم که جایگاه زنان و دختران معلول در این بین کجاست؟
آیا نقش زنان در ورزشهای پارالمپیکی ایران تا بی نهایت قرار است در تیراندازی و والیبال نشسته خلاصه شود؟ بسکتبال با ویلچر زنان داریم؟ دوومیدانی در چه حال است؟
از میان ۱۹ رشته ورزشی که تحت نظر فدراسیون جانبازان و معلولین انجام می شود چند درصد آن را زنان تشکیل می دهند؟ در چند رشته ورزشی فعالیت می کنند؟ و در چند رشته تا مرحله اعزام برون مرزی پیش رفته اند؟ در همان دو رشته که معروفترین ها در این زمینه هستند، تا بکجا پیش رفته ایم؟
حرکت کمیته بین المللی پارالمپیک در برگزاری جشنی بزرگ تنها برای کودکان، نوجوانان و جوانان معلول ایران و معرفی انواع رشته های ورزشی موجود برای آنان در ایران، قطعا حرکتی شایسته به شمار می آید چرا که نشان از تلاش برای یافتن بازیکنانی از نسل جدید دارد تا قهرمانان فردا را به وجود آورد اما بد نیست از هم اکنون یاد آور شد، وجود تبعیض جنسی در این مقوله نه تنها حرکتی حرفه ای نخواهد بود، که سوزاندن فرصت نیز به شمار می آید. ورزش زنان برای دختران معلول ایران، مشکل پوششی نخواهد داشت اما، آیا تا کنون مسئولین اقدامی در جهت کسب اجازه حضور این زنان با پوشش اسلامی در رشته های بین المللی در رشته های مختلف انجام داده اند؟ جایی که مدالش به نام ایران خواهد بود بی توجه به زنان یا مردانش.
فراموش نکنیم فیلیپ کریون ، رئیس کمیته بین المللی پارالمپیک، این حرکت ایرانی را پسندیده است و از نظر او ایران و برزیل کشورهای پیشرو درعرصه اقدامات پارالمپیکی هستند.
از مسئولین رده بالای سازمان تربیت بدنی کسی در مراسم بزرگداشت روز جهانی پارالمپیک حضور نیافت و این عدم حضورو یا حداقل عدم فرستادن نماینده ای از سوی آنان، از نگاه اذهان عمومی دور نماند و امتیازی منفی در بی توجهی مسئولین به ورزش معلولین و جانبازان به شمار رفت. به همین نسبت، عدم توجه به ورزشکاران زن نیز از دیدها دور نخواهد ماند.

سولماز شریف

منبع : هفته نامه شیرزنان