هرج و مرج منطقه ای

وقتی سال گذشته خانم رایس از سیاست هرج و مرج سازنده سخن گفت، بیشتر احساس می شد که مصداق موردی خواهد داشت، ولی کتابی که اخیرا در غرب به چاپ رسیده، اثبات می کند که این رویکرد یک راهبرد جدی از سوی آمریکاست و در کلیه پروژه های منطقه ای به اجرا در می آید. یعنی یک اراده کامل از سوی آمریکا برای حذف اراده ملی کشورها از طریق تشویق و تحمیل هرج و مرج اعمال می شود. این منطق آمریکایی، با ادبیات ویژه ای که متکی به یک جریان داخلی در کشورهاست، فرسایش پتانسیل ملی آنان را از طریق استمرار بخشیدن به اختلافات و تضادهای مصنوعی دنبال می کند تا بدین شکل برای نقش آفرینی و مداخله آمریکا و تعیین سرنوشت تحولات آن کشور، تصمیم گیری در دست آمریکا باشد. این راهبرد هم اکنون در پاکستان، عراق، فلسطین و نهایتا در لبنان جریان دارد.
منازعه قدرت جاری در لبنان ناشی از اجرای همین راهبرد آمریکایی است و علیرغم همه تلاش ها و تمایلات داخلی مبنی بر ضرورت توافق بر روی رئیس جمهور آینده لبنان و همگرایی های نسبی شکل گرفته در بین ارکان تصمیم گیری، مواضع آمریکایی از زبان رایس و وولش (معاون وی) زمینه برهم خوردن تمامی مساعی جمیله را فراهم می کند.
رهبر مذهبی مارونی ها آقای بطریرک صفیر، میشل عون که بیشترین کرسی های مارونی ها را در پارلمان در دست دارد، امین جمیل (رهبر حزب کتائب و یکی از ارکان ۱۴ مارس)، تمامی گروه های معارض و یا مستقل و ملی لبنان بر ضرورت یک توافق تاکید دارند ولی جعجع و جنبلاط که به ابزار ترویج و گسترش سیاست های آمریکایی- اسرائیلی معروف هستند، حد نصاب نصف به علاوه یک و انتخاب کاندیدای ۱۴ مارس و به ویژه با رویکردهایی که مقامات آمریکایی برای مخالفت با معارضه، سوریه، ایران و مقاومت تعریف کرده اند، آخرین شانس برای همگرایی را با تردید مواجه نموده اند. در واقع پافشاری بر این گزینه موجب خواهد شد تا خلأ قانونی بهانه تصدی سنیوره در اختیارات رئیس جمهور شده و همزمان مسئولیت دولت را نیز برعهده گیرد. مضافا اینکه معارضه نیز با تکیه بر ابزارهای قانونی دست به واکنش زده و با تکیه بر اختیارات قانونی رئیس جمهور و شرایط فوق العاده، با تشکیل حکومت انتقالی، اختیارات را بدان بسپارد. این بدان معناست که لبنان عملا به سوی نظامی یا دو دولت و حکومت و تقسیم و جنگ داخلی پیش رود. اگر چه اکثریت گروه ها و جریان های سیاسی، گزینه حد نصاب نصف به علاوه یک را رویکردی خطرناک می دانند ولی آمریکا ورود لبنان به فضای هرج ومرج نامحدود را مطلوب خود می داند.
از مدت ها قبل بیشتر رسانه های لبنانی گزارش هایی مبنی بر ارسال سلاح و مهمات و آموزش و تجهیز میلیشیاهای وابسته به ۱۴ مارس و به ویژه سعد حریری، جنبلاط و جعجع را مطرح کرده اند که نماد روشنی از تمایل به راه اندازی جنگ داخلی و کشاندن مقاومت به درگیری های داخلی بود. رفتار هوشمندانه رهبران مقاومت تا به حال این زمینه را عقیم کرده ولی حکومت بوش مصمم است از فرصت انتخاب ریاست جمهوری در لبنان، فضای متشنج و آشفته جدیدی را در لبنان پایه ریزی کند. حاصل این شرایط که ممکن است به حضور مستقیم نیروهای نظامی آمریکایی در لبنان نیز منجر شود، برای امنیت بخشیدن به اسرائیل و فرسایش و ناکارآمد کردن مقاومت اسلامی لبنان است. البته اگر حضور و استقرار ۵۰ هزار نظامی اسرائیلی که پس از مانور چهار روزه خود در مرزهای لبنان باقی مانده اند را نیز لحاظ کنیم، احتمالات دیگری نیز بدان افزوده می شود. در واقع ارتش اسرائیل که تلخی شکست سال گذشته آن را رنج می دهد، به دنبال فرصتی است تا از سرخوردگی شکست در مقابل حزب ا... خارج شود.
مانور نظامی بی سابقه حزب ا... که در شکلی بدیع در لبنان به اجرا درآمد و هشدارهای مقتدرانه سیدحسن نصرا... اتمام حجتی به طرف های داخلی در لبنان و هشداری به مقامات صهیونیستی است.
حال باید دید که سعد حریری و عربستان سعودی در تلاش های جاری فرانسوی در طرح آمریکایی مشارکت می کنند و یا به اداره ملی لبنانی احترام می گذارند؟ مواضع سعد حریری که رویکردی سعودی- آمریکایی دارد، امیدواری چندانی ایجاد نمی کند ولی باید منتظر آخرین روزهای باقیمانده و تلاش های جاری باشیم.

صبح صادق شماره ۳۲۷
حسین امیدی

منبع : سایت بصیرت