دایی؛ نماد فوتبال آسیا

در هر یک از مراسم اخیر آسیایی و بین المللی فوتبال که قرار بوده یک ایرانی هم در آن حاضر باشد، یک نام و فرد به چشم آمده و مقابل دیدگان ناظران سبز شده و او علی دایی است.
رویکرد مکرر مجامع جهانی به دایی، بی دلیل نیست. او به علت دستاوردهای فنی کم سابقه اش و تبدیل شدن به نماد بالندگی فوتبال آسیا بیش از هر کسی در این قاره شناسایی شده و مورد احترام و اعتبار قرار دارد و در نتیجه هر جا مراسمی در راه باشد و بخواهند از آسیا نام ببرند و آن را گرامی دارند، از دایی دعوت می کنند و این نه تنها بد نیست، بلکه مثل موارد گذشته یک تبلیغ برای کل فوتبال کشور است و باید گرامی داشته شود.
دایی چندی پیش در بازی ستاره های فوتبال جهان برای گرامیداشت نلسون ماندلا شرکت کرد و خوب هم ظاهر شد و به محض این که قرعه کشی جام جهانی ۲۰۱۰ پیش آمد از دایی دعوت شد گوی ها را بردارد و از همان جا (آفریقای جنوبی) به سمت سیدنی پرکشید تا در جشن سالانه AFC (کنفدراسیون فوتبال آسیا) حضور یابد و او هم از اهداکنندگان جوایز باشد.
این ها نه تنها نکته بدی نیست، بلکه از افتخارات و تبلیغ های خوب برای فوتبال کشورمان است و باید بسط یابد و روندهای انجام آن تسریع و تقویت و وسعت یابد و در نهایت باعث مطرح تر شدن ورزش ایران در محافل بین المللی شود.
● تا نام آسیا می آید
به رغم گذشت بیش از ۶ ماه از زمان بازنشستگی علی دایی به عنوان یک بازیکن، او همچنان به این جا و آن جا دعوت می شود و از او درخواست می گردد که در این مراسم و آن مراسم نماد فوتبال ایران و فراتر از آن آسیا باشد و با این که این قاره در حال حاضر بازیکنان برجسته و بین المللی و مشهوری مانند ناکامورا، سوول کیم هیون، اونو، تاکاهارا و سان جی های را دارد و به دلیل آسیایی شدن استرالیا طی سال های اخیر پای ویدوکا، کاهیل و کیول نیز به این عرصه بازشده، اما باز تا نام آسیا می آید، تحلیل گران بین المللی ابتدا به دایی می اندیشند و این نه فقط برای فوتبال ما بد نیست بلکه یک عامل تبلیغی مثبت و مناسب است و نباید مخالفتی با آن صورت پذیرد.
اما در تضاد با این روند در تمامی سال های اخیر شاهد یک روند مخالف خوانی با دایی در فوتبال کشورمان بوده ایم و عده ای اصرار داشته اند وی را کنار بگذارند و یا در حاشیه قرار دهند و کارهای او را کوچک جلوه گر سازند و باعث محدودیت کار وی شوند و بر این اصرار ورزند که او کاری فراتر از معمول انجام نداده است.
● بار فنی
هر فردی ایده های خاص خودش را دارد و نمی توان او را به خاطر داشتن برخی از عقایدش درباره این ورزشکار و آن ورزشکار محکوم کرد و در این راستا می توان دایی را هم در اصرارش بر ادامه مربیگری سایپا در شرایطی که بار فنی تیم تحت نظر وی بسیار کمتر از گذشته شده، دچار اشتباه خواند و یا گفت که وی در زمان بازیکنی اش گاهی رلی بیشتر از یک بازیکن و حتی کاپیتان صرف در گردش امور تیمش داشته و به قولی در «ارنج» تیم، نظر می داده است. اما این که بگوییم دایی با دعوت شدن به این مراسم و آن مراسم در سال جاری حق دیگران را تضییع کرده، سخن بیهوده ای است و خریداری ندارد، زیرا سازمان های جهانی در فراخوانی این چنین و کنار نهادن آن و مسایلی از این دست اختیار دارند و نباید تاکید آن ها بر نام دایی را نیز حمل بر مسایل غیر قانونی کرد و ناحق شمرد، زیرا اعتبارهایی از این دست به لطف سال ها کار و تلاش به دست آمده و یک چیز خلق الساعه نیست و برعکس محصول رکورد شکنی ها و کار بسیار خوب کاپیتان سابق تیم ملی ایران بوده و این دایی بوده که به فوتبال ما اعتبار بخشیده است. او در اروپا هم در بالاترین سطح ظاهر شده و به امثال میلان و چلسی گل زده و با بایرن مونیخ نایب قهرمان باشگاه های اروپا شده است.
● تبلیغ مثبت
دستاوردهای دایی مایه اعتبار برای کل فوتبال قاره بوده است و در بسیاری از موارد کارهای او نام ورزش ایران را در جهان پراعتبارتر ساخته است، به طوری که هرجا پا بگذارید، نام دایی را با ورزش ایران عجین می یابند و این نه فقط بد نیست بلکه تبلیغ مثبت است و باید گرامی داشته شود.
می توان به برخی کارهای دایی نیز ایراد گرفت اما نادیده گرفتن تاثیر مثبت بعضی کارهای دیگر و برخی موفقیت های بین المللی او و اثری که آن توفیق بر کل ورزش ایران داشته، بی انصافی است. بهترین گلزن تاریخ دیدارهای ملی و یکی از بهترین مهاجمان تمام ادوار آسیا را گرامی بداریم و وی را دائما نکوبیم.
او شاید در حال حاضر بهترین گزینه برای هدایت سایپا نباشد(که واقعا هم نیست) و شاید قرار گرفتن اش در رده بیست و ششم برترین فوتبالیست های تاریخ یک ارج گذاری بیش از حد بر وی از جانب فدراسیون بین المللی تاریخ و آمار فوتبال بوده باشد
(که قطعا همین طور است) اما او علی دایی است و از افتخارات ورزش ما و قاره است و این وجه از کارهای وی به هیچ وجه نباید کوبیده شود.

وصال روحانی

منبع : روزنامه جوان