جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا


نوجوانان امروز، پدر و مادرهای فردا


نوجوانان امروز، پدر و مادرهای فردا
هیچ کس به اندازه کودک، به عشق، محبت، نوازش و توجه نیاز ندارد. اغلب والدین تا وقتی فرزندانشان خردسال هستند، از محبت کردن به آنها کوتاهی نمی کنند. والدین خیلی زود متوجه می شوند که نیازهای زیستی کودک متناسب با افزایش سن او تغییر می کند، به همین دلیل همزمان با رشد فیزیکی و جسمی او، سعی می کنند خود را با احتیاجات متنوع فرزندشان وفق دهند. اما بیشتر مواقع فراموش می کنند که عشق و محبت به فرزند یک نیاز دائمی است. نیازی ثابت که هر سال همراه با بزرگ شدن کودک فقط شکل ظاهرش تغییر می کند، اما اصل قضیه پابرجاست. عشق، محبت، توجه و مراقبت از عناصر اصلی هر رابطه ای است که خواهان تداوم آن هستیم و رعایت کردن این موارد درباره کودکان شکل ویژه ای به خود می گیرد. کودکان بدون این عناصر پژمرده می شوند، از درون فرو می ریزند و گاهی واقعا متلا شی می شوند و می میرند.
اکثر والدین خیال می کنند که فرزند خود را واقعا دوست دارند، اما واقعیت این است که برخی از آنها، آگاهانه یا ناآگاهانه، با فرزند خود رقابت می کنند. برخی دیگر زندگی خود را لا به لا ی زندگی فرزندان خود جست وجو می کنند. حتی بعضی والدین حاضر نیستند فرزندان خود را آزاد بگذارند و به آنها اجازه بدهند که روی پای خود بایستند، رشد کنند و پخته شود.
کودک دیروز رشد می کند و پا به دوره نوجوانی می گذارد، همراه با این رشد نیاز به عشق و محبت نه تنها متوقف نمی شود، بلکه به شکلی دیگر خود را نشان می دهد. والدین مهربان، فرزندان با محبت تربیت می کنند. پدری که سخت گیر و خودرای است نمی تواند پسران یا دختران مهربان داشته باشد. وقتی مادری فرزند خود را با الفاظ زشت و ناپسند خطاب می کند، نه تنها فرزندش را ناراحت می کند، بلکه به دیگران، به خواهران و برادران دیگر اجازه می دهد که به او بی احترامی کنند.
همیشه به فرزندان خود بفهمانید که آنها را دوست دارید و هر اتفاقی که پیش بیاید به آنها کمک خواهید کرد. آنها باید بدانند که اگر مرتکب اشتباهی شدند، تایید نخواهند شد، اما کمکشان خواهید کرد تا خطاهایشان را اصلا ح کنند. آنها باید مطمئن باشند که خطاهایشان اصلا ح خواهد شد، اما این خطاها محبت و عشق شما نسبت به آنها را خدشه دار نخواهد کرد.
حالا این سوال پیش می آید که عشق به فرزند چیست؟ بسیاری از مردم، درباره عشق به فرزند و دوست داشتن او مفاهیم غلطی در ذهن خود دارند. آنها خیال می کنند که عشق به فرزند، یعنی آزاد گذاشتن او در انجام دادن آنچه در آن لحظه می خواهد انجام دهد. این نوع رفتار، عشق به فرزند نیست، بلکه بی بند و بار، بار آوردن اوست. احترام گذاشتن به فرزند اساس محبت است و این کار زمانی امکان پذیر می شود که والدین به خاطر داشته باشند که فرزندان اعضای خانواده اند، در هر کاری سهمی دارند و می توانند اظهارنظر کنند. والدین باید بدانند که محبت با انضباط سخت سازگاری ندارد. برای منضبط کردن فرزندان باید شرایط مناسب را مهیا کرد.
والدین نباید با امر و نهی کردن، فریاد کشیدن، داد زدن و تنبیه بدنی، فرزند خود را به انجام دادن برخی کارها یا ترک برخی دیگر وادار کنند. مخصوصا آنها نباید پهلوی دوستان، فامیل ها و همسایه ها، فرزندان خود را سرزنش کنند. این رفتار جز تحقیر کردن، از بین بردن اعتماد به نفس، به طغیان واداشتن آنها و نهایتا بی احترامی به پدر و مادر نتیجه دیگری نخواهد داشت.
ناکام کننده ترین عامل برای نوجوان این است که احساس کند والدین او را درک نمی کنند، اما دستور می دهند. البته منظور این نیست که باید به انتظارهای بی جا و بی مورد او پاسخ مثبت داد، اما باید به آنها گوش داد. مخصوصا زمانی که والدین می خواهند اعمال قدرت کنند، حتما باید به گفته های فرزندان گوش بدهند. شنیدن حرف های نوجوان، خشم او را کاهش می دهد و آماده همکاری می کند. برخی از والدین نمی توانند بپذیرند که فرزندشان تفکری متفاوت با والدینش داشته باشد و همین موضوع زمینه ساز بروز اختلا فات و مشکلا ت می شود.
برای همه والدین اتفاق می افتد که گاهی کنترل خود را از دست می دهند.
در این گونه موارد نباید فراموش کرد که پس از عادی شدن اوضاع معذرت خواهی کنند و این کار را شهامت به حساب آورند نه کسر شان. کوچکترین فایده معذرت خواهی از جانب والدین این است که فرزندان یاد می گیرند اشتباهات خود را چطور جبران کنند.
خلا صه اینکه در ابراز محبت کردن به فرزندانتان تردید نکنید و خست به خرج ندهید. برای فرزندانتان وقت بگذارید و خودتان را علا قه مند به فعالیت هایشان نشان بدهید. پدرانی که فکر می کنند باید الگوی سخت مردانه برای فرزندان خود باشند، اشتباه می کنند. مادرانی که تصور می کنند اگر دست نوازش بر سر فرزندان شان بکشند، آنها لوس می شوند، اشتباه می کنند. محبت کردن و در آغوش کشیدن فرزندان ضامن سلا مت روانی آنهاست.
حالا روی سخن ما با شما نسل سومی هاست. شما که فکر می کنید اگر نه همیشه ولی اکثر مواقع حق به جانب شماست و توقع دارید که مواردی که گفته شد حداقل در نود و نه درصد موارد از جانب والدین تان رعایت شود. یادتان باشد که روزی شما هم پدر و مادر فرزندانی خواهید شد که همین توقع ها را و شاید بیشتر از شما خواهند داشت.
منبع : روزنامه مردم سالاری


همچنین مشاهده کنید