بازگشت به نقطه صفر

اظهارات اخیر سید باقر پیشنمازی (معاونت پرورشی و تربیت بدنی آموزش و پرورش) در باب افزایش ساعات درس تربیت بدنی مدارس از ۲ ساعت به ۳ ساعت، مثل معروف خواجه در ابریشم و ما درگلیم را تداعی می کند. طرح این مساله در حالی که هنوز هم پایه های اول ، دوم و سوم ابتدایی از درس تربیت بدنی محروم هستند و آموزش این درس کاملا سلیقه ای بوده و مطابق میل مدیریت مدارس اعمال می شود، جای تعجب دارد. حدود یکسال واندی پیش و پس از حذف معاونت تربیت بدنی و تندرستی و روی کار آمدن معاونت پرورشی و تربیت بدنی و درست زمانی که برای نخستین بار پیشنمازی در یک جلسه برای دفاع از لزوم تشکیل معاونت جدید و توضیح ماهیت آن از اجرای ماده ۱۱۷ قانون برنامه چهارم توسعه سخن گفت، موفق به توضیح چگونگی اجرای این قانون نشد و هنوز هم.
نکته قابل توجه آنکه این معاونت که از بودجه معاونت تندرستی و تربیت بدنی بهره برده و می برد در چارت پیشنهادی خود، کمترین بها را به امر ورزش و تربیت بدنی اختصاص داده بود. شاید جای شگفتی نداشته باشد. پیشنمازی عنوان کرده بود که تهیه طرح جامع و ارتقای ورزش مدارس و اساسنامه باشگاه ورزشی دانش آموز طبق ماده ۱۱۷ قانون برنامه چهارم توسعه از دیگر دستاورد های این معاونت در بخش ساختار بوده است. در کشور ما ارایه طرح های غیرعملی و غیراجرایی با صرف وقت و هزینه های بسیار، امری معمول و متداول تلقی می شود و جای بحث ندارد. تنظیم آیین نامه اجرایی و به قول پیشنمازی صرف صدها ساعت کار کارشناسی، اتفاق جدیدی نیست و امثال آن را در دیگر بخش های ورزشی از جمله عقیم ماندن طرح جامع ورزش نیز تجربه کرده ایم. در واقع معاونت پرورشی و تربیت بدنی راه پیموده شده توسط معاونت اسبق تربیت بدنی را دوباره پیموده و اکنون از رسیدن به همان جای قبلی، خشنود و خرسند به نظر می رسد. آنچه مسلم است ورزش در آموزش و پرورش که با تشکیل معاونت تندرستی و تربیت بدنی، جان تازه ای گرفته بود، با حذف این معاونت به نقطه صفر بازگشت و حتی در ساختار معاونت جدید نیز این تشکیلات به صورت یک اداره دیده شد و این نخستین علائم بازگشت به عقب بود. اتفاقی که در دیگر بخش ها نیز به کرات شاهد آن بوده ایم. اما در حالی که هنوز هم بسیاری از مدارس فضای کافی برای ورزش در اختیار ندارند و در بسیاری از موارد، ساعت این درس با صلاحدید مدیر به سایر دروس اختصاص می یابد، سخن گفتن از افزایش ساعات درس تربیت بدنی امری بیهوده می نماید.
این همه تنها یک روی سکه بود. روی دیگر سکه این است: معاونت تربیت بدنی و پرورشی اگرچه نام ورزش را ید ک می کشد اما بیشتر رویکرد پرورشی دارد و تربیت بدنی پس از مدت ها با اعلام طرح افزایش ساعات درسی از ۲ ساعت به ۳ ساعت که آنهم قبلا در قانون دیده نشده بود - از پرده برون افتاد اگر چه این معاونت حتی در امر پرورشی نیز به توفیقاتی دست نیافته است. انتقادات اخیر کمیسیون آموزشی و تحقیقات مجلس مبنی بر اینکه معاونت پرورشی کار به خصوصی در احیای مسایل پرورشی انجام نداده است، گواه این ادعاست. جالب آنکه پیشنمازی با قیاسی مع الفارغ، رسالت خود را با رسالت حضرت نوح مقایسه نموده و اذعان داشته بود که این حضرت برای انجام رسالتش ۹۵۰ سال فرصت داشت، ما ۹۵۰ روز فرصت می خواهیم. حال از این پاسخ کارشناسی شده که بگذریم، واقعیت این است که ورزش مدارس قلب تپنده ورزش کشور ماست و با شعار دادن نمی توان خون را در رگ های ورزش مملکت تزریق کرد. نخست باید با اقدامی عاجل در مورد گسترش فضا های ورزش، افزایش سرانه ها و نیز به وجود آوردن تمهیدات است و از همه مهمتر تغییر باور ها باشیم. دیدگاه کنونی نسبت به ورزش مدارس، خط بطلانی است بر همه آرمان ها، یافتن استعداد های ناب ورزشی از مدارس آغاز می شود همانجا که همواره مغفول مانده و این زمان بیشتر از هر زمان دیگری: چشم ها را باید شست. جور دیگر باید دید.

آجربندیان

منبع : روزنامه جوان