حاشیه ای بر یک مجلس بی حاشیه!

روز مجلس گذشت و امسال هم همچون پارسال و سنوات قبل از یکی دو روز مانده به سالروز شهادت مدرس تا چند روز بعد مجلس در محوریت اخبار قرار گرفت.
جالب بود که بهارستان نشینان امسال روز مجلس را نه در مجلس بلکه در منزل سپری کردند و البته در حالیکه به شدت مشغول سر زدن به حوزه های انتخابیه و رتق و فتق مشکلات موکلان خود مشغول بودند در تماس های خبرنگاران به تعریف و تمجید از عملکرد خود پرداختند تا به این وسیله هم یاد مدرس را گرامی داشته باشند وهم از رپورتاژی رایگان برای انتخابات بعدی استفاده کرده باشند.
یعنی آنقدر روز مجلس برای مجلسیان اهمیت نداشت که یک هفته تعطیلی خود را عقب بیندازند و البته عجیب تر از تعطیلی مجلس در روز مجلس اظهارات برخی نمایندگان درباره نقاط قوت مجلس هفتم بود و این نقاط قوت به کرات از سوی مجلس هفتمی ها مطرح شد .
عمده نمایندگان مجلس این نکته را که مجلس هفتم از جنجال آفرینی دوری کرده را به عنوان نقطه قوت عنوان کرده و می کنند!
اما چون از آغاز مجلس هفتم از نزدیک در بین نمایندگان بوده و درجریان مباحثات ومذاکرات شان قرار داشته ام سخت از این نقطه قوت متعجب شدم.
هرچند که فضای مجلس هفتم از هر لحاظ با مجلس ششم متفاوت است اما با توجه به مشاجرات سیاسی که در ۳سال گذشته در مجلس هفتم صورت گرفته این مجلس را نمیتوان مجلسی آرام و به دور از جنجال دانست.
در زمان رای اعتماد به وزرای احمدی نژاد به یاد داریم که نمایندگانی که شاید بسیاری از آن ها معنای آبستراکسیون را هم نمیدانستند به علت تاخیر رئیس جمهور در حضور در مجلس معرکه ای گرفتندو قصد ترک صحن مجلس را داشتند.
از خاطرمان نمی رود که زمان تصویب بودجه ۲ سال قبل و در رابطه با بودجه عمرانی دولت آنقدر بلوا ایجاد شد که بارها زنگ به صدا درآمد و در نهایت به دلیل از کنترل خارج شدن اوضاع اعلام تنفس شد و همگان بودجه جنجالی امسال را هم بر سر تعین قیمت بنزین و سهمیه بندی از یاد نبرده اند.
و از همه مهمتر شنیدن زنگ اخطار رئیس جلسه هم تقریبا در مجلس هفتم عادی شده و به خصوص در زمان ریاست باهنر که او تخصص ویژه ای در متشنج کردن مجلس دارد به لطایف الحیل زنگ مجلس به صدا در می آید .
و البته در ۲سال ابتدایی مجلس هم هرروز در آغاز جلسات علنی نمایندگان در قالب تذکرات شفاهی چه جنجال های که به پا نکردند تا اینکه در سال سوم هیئت رئیسه نمایندگان را به نوعی خلع سلاح کرد وگرنه الان هم همان اتفاقات را شاهد بودیم .
دعوای اعلمی با شافعی/ نماینده گچساران با محبی نیا/ ایمانی با یحیوی/ باهنر با طلایی نیک/بزرگیان با اعلمی/افروغ با کوچک زاده/ عطار زاده با آقازاده/و بازهم اعلمی با جلالی / حداد با ناصر نصیری و .... که به صورت تک به تک بود اگر به دعواهای دسته جمعی اقلیت و اکثریت اضافه شود آنوقت مجلس به دور از حاشیه وجنجال بیشر معنا پیدا می کند.
ناگفته نماندکه مجلس هفتم توسط چند نماینده معدود اداره می شود واین معدود نیز هرگاه فرصتی برای جوسازی و جنجال یافته اند استفاده کرده اند.
البته نمایندگانی که معمولا غایبند و در مرخصی و ماموریت به سر میبرند و یا نمایندگانی را که بود و نبودشان در مجلس یکسان است و وجودشان به اندازه یک صندلی یا خودکار فایده ندارد را به جنجال آفرینی چه کار؟ و شاید برهمین اساس معتقدند که مجلس هفتم مجلسی بدون جنجال بود!
مجلس هفتم با نام اصولگرایی بر سر کار آمد اما آنچنان که معدودی مجلس را به میدان جنگ قدرت خود تبدیل کردند معدودی نیز اصولگرا باقیماندند تا جور بقیه را کشیده تا حداقل در تاریخ مصداقی برای اصولگرا بودن مجلس هفتم باشند.
اما شکی نیست که مجلس هفتمی ها نیز همچون قبلی ها از اصول عدول کردند تا همگان همچنان در آرزوی مجلسی آرمانی به انتظار مجلس هشتم بنشینند!

منبع:وبلاگ خبرکده

منبع : سایت تحلیلی خبری عصر ایران