صندلی خالی

با آغاز شمارش معکوس جشنواره بین المللی فیلم فجر، بحث داغ و جذاب کارت های جشنواره سینمای رسانه آغاز شده است.
امسال روابط عمومی جشنواره برخلاف سال های گذشته اسامی خبرنگاران و نویسندگان سینمایی را زودتر از موعد همیشگی از نشریات و خبرگزاری ها گرفته و جلسات پی در پی و طولانی با انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی، خبرگزاری ها و نشریات تخصصی داشته است. بحث صدور کارت های الکترونیکی برای از بین بردن جعل کارت ها در همین راستاست تا از ازدحام همه ساله جلوگیری شود.
ازدحامی که سال گذشته با توجه به بزرگ تر شدن وسعت سالن نسبت به سال های قبل و افزایش تعداد سانس نمایش هر فیلم، به مرز انفجار رسیده بود. به نحوی که اگر کسی صبح به سیل تماشاگران جشنواره نمی پیوست و مطابق جدول اعلام شده وسط روز برای نمایش فیلمی وارد سینما می شد، با خیل جمعیتی مواجه می شد که برای سانس بعد زنبیل گذاشته بودند و حتی برای تماشای سرپایی فیلم جایی نمی یافت.
حالا حساب کنید در هر نمایش تعدادی از عوامل فیلم هم اضافه می شوند و در سانس آخر عوامل فیلم به نمایش درآمده سانس اول هم در سالن حضور دارند. فکرش را بکنید چقدر زشت می شود اگر آنها را بیرون کنیم،از سوی دیگر همه ساله سالن رسانه ها مملو از چهره های جدیدی است که عنوان خبرنگار را بر خود یدک می کشند اما با نزدیک شدن به آنها درمی یابیم که دختر رئیس چاپخانه یا فامیل سردبیر فلان نشریه و“ هستند. بالاخره جشنواره سالی یک بار است و همه توقع دارند. اینجاست که باید اذغان داشت که یکی از مسببان بی نظمی سالن مطبوعات برخی صاحبان جراید هستند که برای باج دادن و راه دادن آدم های غیر، حق رسانه یی خود و دیگران را پایمال می کنند.
حتی کار به جایی رسیده که در ابتدا و پایان جلسات و نشست های مطبوعاتی عده یی در حال امضا جمع کردن و عکس های یادگاری هستند؛خبرنگارنماهایی که برای بازیگران سر و دست می شکنند و لحظه شماری می کنند. اینها اکثراً همان تعدادی هستند که از دیدن یک فیلم حوصله شان سر می رود و سالن را ترک می کنند یا دست می زنند و سوت می کشند و در نمایش فیلم ها جو درست می کنند تا خوراک اخباری شوند که در سالن مطبوعات فلان فیلم را هو کردند یا در پایان نمایش فیلم دست زدند و“
بگذریم که این روحیه پس از نمایش یکی دو فیلم به خبرنگاران هم سرایت کرده و آنها را هم با خود همراه می کنند. اما واقعاً می شود راهی برای کنترل سالن رسانه ها پیدا کرد؟
آیا طرح تقسیم خبرنگاران در سالن های مختلف جشنواره برای تماشای فیلم همراه با مردم فرقی با تماشای فیلم همراه مردم در سالنی دارد که عنوان رسانه ها را یدک می کشد؟
با داوران جنبی چه باید کرد؟ بالاخره سالن رسانه هاست و آنها هم سکه های جایزه هایشان را می دهند و حقی دارند. آیا می شود به تفکیک محل نمایش آنها از سینمای رسانه ها فکر کرد؟
مجریان تلویزیونی و تولیدکنندگان برنامه های تلویزیونی که خودشان صاحبخانه هستند، برای آنها نمی شود فکری کرد؟نمایندگان ارشاد و سازمان های مختلف که دلبستگی خاصی به سینمای رسانه ها پیدا کرده اند را روی کدام صندلی ها باید نشاند؟
می گویند بخشی از داستان شلوغی و ازدحام سالن رسانه ها تقصیر خود رسانه هاست که هر ساله تعدادی بیشتر از ظرفیت خود طلب می کنند. از نشریات تخصصی تا حتی غیرتخصصی“ به این هم کار نداریم که مجلات معدن و خودرو هم در زمان جشنواره به فکر انتشار ویژه نامه می افتند. خب قبول، سهمیه مطبوعات زیاد است اما قبول کنید که نمی شود به صاحب سینما و دست اندرکاران آن گفت زن و بچه ات را راه نده“
حق بدهید به کنترلچی بیچاره که نمی خواهد از نان خوردن بیفتد و جرات ندارد اقوام و بستگان فلان تهیه کننده و پخش کننده را راه ندهد.
برای ماجرای همیشگی سالن رسانه های جشنواره پایانی نیست. پس نتیجه می گیریم خیلی نباید به راه حل فکر کرد، بلکه باید به «صندلی خالی» فکر کرد و جایگاه رسانه یی و حرف های این مدلی را باید گذاشت برای ویژه نامه های پس از جشنواره“
بیچاره مدیر روابط عمومی که همه جشنواره یک طرف و اداره این سالن یک طرف. خدا به او صبر دهد و به ما صندلی ....

رضا درمیشیان

منبع : روزنامه اعتماد